De Keerpuntplaat

[Amibor]

Je kent ze wel, zo'n plaat die keihard inslaat, het 'grote' (het blijft metal) publiek verrast en vervolgens herinnerd zal worden als het keerpunt van de band. Natuurlijk, de grim en frostbitten metalgnoompjes zijn er vaak niet van gediend, willen alles true ende kvlt houden, maar eigenlijk droomt stiekem bijna iedere metalband ervan om zo'n plaat te maken, zo'n plaat die de band op een nieuwe koers zet, die ze op de metalkaart zet.
Dat vind ik leuke platen. Laten we er over ouwehoeren, en natuurlijk vreselijk ruzie krijgen over welke plaat in de discografie het was. Hoera voor keerpunten! Hier alvast een top 3 om aan te geven waar ik het in mozesnaam over heb.

01. Septicflesh - Communion

Deze plaat overdonderde mij gigantisch toen ie mij in de oren werd gedrukt. Jeezus wat een bombast ineens. Het is bij zo'n keerpuntplaat ook vaak de productie, toegegeven. Wat een monster.

02. Keep Of Kalessin - Armada

Ik had alles al, ik vond het een blackmetalbandje van een 8 a 8,5. Lekker, leuk, rauw. Armada was iets anders. De songwriting was echt belachelijk scherp geworden, en die melodielijnen, holy hell. Waar Agnen nog een brij werd hier en daar, was dit glashelder en vlijmend. Prachtplaat.

03. Behemoth - Demigod

Hier zullen we vast over gaan bakkeleien, maar ik vind Demigod toch wel het keerpunt. De vorige platen waren natuurlijk al een flinke stap naar deze richting, deze stijl, maar hoe alles op Demigod samenviel, wat een kraakheldere verblindende brok blasfemie door je gal wordt geroerd, ja, dit voelde op het eerste gehoor als buitenaardse metal. En dat klopt, want het is de hel, maar dan nog vuriger.

[KoenM]

Demigod was allemachtig, ja. Ik ga ze zondag kijken in Brussel samen met At the Gates en Wolves in the Throne Room en weet nu al dat Conquer All en Slaves Shall Serve (strák) hoogtepuntjes van de avond worden.

Mijn bijdrage:

1. Between the Buried and Me - Colors

Waar ze voorheen run of the mill metalcore maakten, poepten ze nu ineens een fullblown progmetal conceptplaat uit! Glasheldere productie, geweldige songwriting, de plaat was één vloeiend geheel van Muse naar deathmetal. Compleet grijs (pun intended) gedraaid.

2. Power Trip - Nightmare Logic

Band is in 2017 negen jaar oud en het is hun tweede album. Ze nemen de tijd, duidelijk. Het resultaat: een thrashplaat waar álles aan klopt. Riffs, groove, attitude en bovenal - en das best bijzonder in een dergelijk uitgewrongen genre - een eigen smoel!

[Bleek No. 1]

02. Keep Of Kalessin - Armada

Ik had alles al, ik vond het een blackmetalbandje van een 8 a 8,5. Lekker, leuk, rauw. Armada was iets anders. De songwriting was echt belachelijk scherp geworden, en die melodielijnen, holy hell. Waar Agnen nog een brij werd hier en daar, was dit glashelder en vlijmend. Prachtplaat.

03. Behemoth - Demigod

Hier zullen we vast over gaan bakkeleien, maar ik vind Demigod toch wel het keerpunt. De vorige platen waren natuurlijk al een flinke stap naar deze richting, deze stijl, maar hoe alles op Demigod samenviel, wat een kraakheldere verblindende brok blasfemie door je gal wordt geroerd, ja, dit voelde op het eerste gehoor als buitenaardse metal. En dat klopt, want het is de hel, maar dan nog vuriger.

Zo! Goede keuzes hoor. Armada was echt belachelijk hoe goed dat ineens was.

Ik moet zelf nog goed en hard nadenken over wat ik in zo'n lijst zou zetten.

[Hieronimus]

+1 voor Armada, Demigod en Colors.

Communion was voor mij juist een net-niet-plaat, die viel eerlijk gezegd tegen na Sumerian Daemons; The Great Mass was véle malen sterker dan Communion.

Voor mij was het Isa die Enslaved naar grote hoogten tilde: experimenteel, maar zonder te verzanden in proggy gewandel, met 'strakkere' nummers en een sfeertje dat me net wat meer aansprak dan de vorige platen. Ruun was nog een verbetering daarvan en daarna werd het weer een tikkel progressiever met minder korte nummers waarvoor ik iets meer in de juiste gemoedstoestand moet zijn om ze te waarderen, maar ze blijven kwaliteit opnemen, allemachies.

For the sake of arguing is het ook wel leuk om het tegenovergestelde keerpunt te belichten, om wat platen door te zagen. Ik noem een Doomsday Machine van Arch Enemy (Anthems of Rebellion was een lekker plaatje, maar daarna sloeg het wat door) en Reroute to Remain van In Flames (met iedere plaat daarna verrassen ze me toch weer hoe het nóg slechter kan).

[Wessel]

02. Keep Of Kalessin - Armada

Ik had alles al, ik vond het een blackmetalbandje van een 8 a 8,5. Lekker, leuk, rauw. Armada was iets anders. De songwriting was echt belachelijk scherp geworden, en die melodielijnen, holy hell. Waar Agnen nog een brij werd hier en daar, was dit glashelder en vlijmend. Prachtplaat.

03. Behemoth - Demigod

Hier zullen we vast over gaan bakkeleien, maar ik vind Demigod toch wel het keerpunt. De vorige platen waren natuurlijk al een flinke stap naar deze richting, deze stijl, maar hoe alles op Demigod samenviel, wat een kraakheldere verblindende brok blasfemie door je gal wordt geroerd, ja, dit voelde op het eerste gehoor als buitenaardse metal. En dat klopt, want het is de hel, maar dan nog vuriger.

Zo! Goede keuzes hoor. Armada was echt belachelijk hoe goed dat ineens was.

Ik moet zelf nog goed en hard nadenken over wat ik in zo'n lijst zou zetten.

Ik heb het idee dat KOK inmiddels helaas nogal vergeten is, hoor er nooit meer iemand over. Ik vond die laatste full-length uit 2015 ook best tegenvallen.

Leuk topic, ik ga erover nadenken.

[Bleek No. 1]

Ik vind het wel extra pittig dat het ook nog eens metal moet zijn. Ik zal er nog langer over nadenken. Wordt vervolgd.

[Wessel]

Ik houd het kort op deze luie zondag. In plaats van allerhande klassiekers te noemen, houd ik het bij albums waarvan ik de impact zelf direct ervaren heb.

Nile - Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka (1998). Goed, Black Seeds Of Vengeance of In Their Darkened Shrines (wat mij betreft de beste, niks kan op tegen Unas, Slayer Of The Gods) kan ook. Feit is dat Nile een hele nieuwe impuls gaf aan death metal en het genre uit het diepe dal van de jaren negentig trok. Zonder Nile ook geen (death metal) Behemoth!

Lamb Of God - Ashes Of The Wake (2004). Lamb Of God verbond het verleden met het heden van de metal en zogde ervoor dat na de nu metal riffs weer 'in' raakten bij het grote publiek. Een nieuwe generatie metalfans raakte via LOG aan de klassieke thrashbands uit de jaren tachtig.

Gojira - From Mars To Sirius (2006). De aankondiging van een nieuwe ster aan het metalfirmament, met een belangrijke en actuele boodschap en een eigen stijl die tegelijkertijd liefhebbers van uiteenlopende bands als Morbid Angel, Meshuggah en Metallica aansprak. Na 13 jaar fanschap en een gelijk aantal geziene optredens ben ik er wel wat op uitgekeken, maar dit is ontegenzeggelijk een moderne klassieker.

Agalloch - The Mantle (2002) en Wolves In The Throne Room - Two Hunters (2007). Beide bands zijn zeer belangrijk geweest voor het vormgeven van de 'groene' Amerikaanse black metal, een typisch 21-e eeuws verschijnsel dat veel luisteraars aan zich bond en nieuwelingen met black metal in het algemeen in verbinding bracht.

Blood Incantation - Starspawn (2016). Voor mij dé grote revelatie van de 'nieuwe old school' death metal. Organisch, maar toch vooruitstrevend en technisch. Invloeden van Morbid Angel, Demilich, Death, Gorguts en Immolation, maar toch een geheel eigen smoel. Het volgende hoofdstuk in dertig jaar deathmetalgeschiedenis? Ik kijk reikhalzend uit naar het nieuwe album dat dit jaar uit gaat komen.

[Tox]

03. Behemoth - Demigod

Hier zullen we vast over gaan bakkeleien, maar ik vind Demigod toch wel het keerpunt. De vorige platen waren natuurlijk al een flinke stap naar deze richting, deze stijl, maar hoe alles op Demigod samenviel, wat een kraakheldere verblindende brok blasfemie door je gal wordt geroerd, ja, dit voelde op het eerste gehoor als buitenaardse metal. En dat klopt, want het is de hel, maar dan nog vuriger.

Bakkelei-tijd: Ik vond Demigod een beetje de aftermath van Zos Kia Cultus, daar was voor mij het keerpunt.

[Jeroen]

Hier ben ik echt niet mee bezig eigenlijk. Soms vind ik bepaalde bands niets en een dag later briljant. Ligt niet per se aan een plaat.

Voivod kon ik eerder niet uitstaan. Zeker Dimension Hatross niet. Nu mag ik het graag horen. Ook die schijf.

[Den]

Opeth - Still Life
Voor deze plaat had ik wel over de band gehoord, maar de band zelf nog nooit gehoord. Een maat van me had de plaat gekocht en aan me laten horen. De eerste keer dacht ik nog: begint die plaat nou nog? Gaandeweg drong tot me door dat het echt heel gaaf is wat ik zat te luisteren. Geen enkele andere Opeth plaat heeft dat effect nog een keer op me gehad. Waarschijnlijk omdat ik al een idee had wat me te wachten stond. Hoewel Blackwater Park door velen wordt gezien als DE plaat van de band had die plaat nooit de impact kunnen hebben die het had als niet eerst een aanloopje was genomen met Still Life.
Ik heb de band nog keihard gevolgd tot Ghost Reveries, maar merk de laatste jaren dat mijn smaak wat is veranderd en dat ik Opeth eigenlijk nooit meer luister.

[Krimhild]

Voor Taake is Taake natuurlijk DE keerpuntplaat.

Want met MYR zijn ze pas echt in het vizier van trve, kvlte lieden gekomen.

Nee, iedereen weet dat er bij Taake meer sprake is van een Keerpunt-Optreden. Dat ene optreden waarbij die z'n unit uit z'n broek hoestte Als een pakje Jell-O: instant succes.

[Draconian]

Satyricon - Volcano

Wat mij betreft het keerpunt van een traditionele blackmetalsound naar een moderne, goed-geoliede black-'n-rollmachine waarin de nummers kort, puntig en opzwepend werden. Ik zie Rebel Extravaganza overigens vooral als een eenmalig, zeer goed geslaagd, experiment. De weg die de band met Volcano insloeg, heeft ze heel wat haters opgeleverd, maar persoonlijk vind ik Volcano en vooral het hierop volgende Now, Diabolical de beste albums die Satyricon ooit heeft gemaakt.

Cobalt - Eater Of Birds

Terwijl het debuutalbum nog een wat brallerige, simplistische war metalplaat is (de titel spreekt boekdelen), is dit toch wel van een heel andere orde! Roadburn-verantwoorde logheid en zwaarheid; een combinatie van doom, sludge-achtige sleepfestijnen, brallerige black metal en tribal-achtige percussie.

Deathspell Omega- Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice

Kristus te paard, wat Deathspell Omega op dit album heeft gepresteerd grenst aan het onmogelijke. Van een lekker rossend, maar verder weinig bijzondere, traditionele black metal band, laat dit album ineens een band horen die vele malen complexer, duisterder, eigenzinniger en intelligenter opereert dan voorheen. Een van de grondleggers van wat we nu 'orthodoxe black metal' noemen.

Deafheaven - Sunbather

Dit spreekt voor zich

[Wessel]

Ik zie Rebel Extravaganza overigens vooral als een eenmalig, zeer goed geslaagd, experiment.

Die gaat Satyricon dit jaar integraal spelen op Tons Of Rock in Noorwegen. Ik hoop dat ze er in de toekomst ook wat van opnemen in de set, volgens mij is dit namelijk het enige Satyricon-album waarvan ik nog nooit een nummer live heb gehoord.

[Harbinger_of_death]

Als er een keerpuntplaat is, is het denk ik wel The black album van Metallica.
De populariteit van Metallica was ineens verveelvoudigd onder het gewone volk en de fanbase kon hem ook nog wel pruimen.

[Den]

Voor Taake is Taake natuurlijk DE keerpuntplaat.

Want met MYR zijn ze pas echt in het vizier van trve, kvlte lieden gekomen.

Nee, iedereen weet dat er bij Taake meer sprake is van een Keerpunt-Optreden. Dat ene optreden waarbij die z'n unit uit z'n broek hoestte Als een pakje Jell-O: instant succes.

vergelijk je zijn unit nu met Jell-O?

leuk topic dit! Ik zie dat ik nog de nodige platen in te halen heb. Ik ben benieuwd in hoeverre die platen bij mij aan gaan slaan. Neem nu Sunbather. Hoewel ik veel van de nieuwere black metal goed kan hebben is Sunbather zo'n plaat waar de hele wereld helemaal verliefd op was, maar die ik niet snapte. En nog steeds niet snap.