Fusion schreef:Oke, Rascul, ik waardeer je moeite iig. Ik hou t even op "Three" (hun 1 na laatste album), want de andere heb ik niet hier.
Qua 'sound engineering' zou ik je "Whatever Makes You Happy" aandraden. Llet op de overstuurde stem (te mooi voor woorden, mooiste die ik ooit heb gehoord!), op t gebruik van de filters (ge-ni-aal!), hoe op een gegeven moment de 3 zangpartijen (met daarnaast nog de harmonien) over elkaar heen lopen, en hoe de synth patches klinken.
Qua composite en arrangement zou ik "Sometimes" en "Too Lost In You" willen aanraden. Vertel mij maar dat dat GEEN perfecte popsongs zijn, en vertel mij maar dat je daar van afhoort dat de $$$ tekens in de ogen van de dames en procucers stonden, en er GEEN emotie van afdruipt.
Ik denk dat ik een beetje begin te vatten wat je er zo enorm goed aan vind. Mind you, "vind" moet hier met dikke letters geschreven worden, want ook als ik even mijn antipathie voor dit soort muziek uitschakel (dat kan) hoor ik nog steeds een gelikt popnummertje met makkelijk weghapbare zangeressen. "Whatever" vind ik van de drie nog de beste, inderdaad vanwege de sterk gestructureerde harmonieën (danku, producer!) en de funky zanglijnen in de coupletten. Too Lost In You heeft een refrein wat mij persoonlijk niet heel veel doet, maar waar ik mij bij voor kan stellen dat je er kippevel van krijgt. Dat is dus een goede kwalificatie (emotie is tenslotte wat r&B/pop, of muziek algemeen, zou moeten oproepen?), hoewel er meer nummers zijn waarbij ik me dat kan voorstellen.
Afgaande op bovenstaande vind ik het twee vrij sterke (zeker in vergelijking met crap als Melissa Etheridge, of zoiets) popsongs, vrij duidelijk beinvloed door Michael Jackson, zijn zus, Tina Turner en een horde soulzangeressen. Niet iets unieks, persoonlijk kan ik er vrij weinig emotie bij voelen, maar duidelijk goed voor een vette hit. Dan komt echter "Sometimes" en gaan mijn oren dicht. Echt, wat een afgrijselijke synthersizer-semiballad is dat zeg! Tel de meest walgelijke soulballads op bij de foutste jaren '80 pop die de wereld ooit gekend heeft, trek hier de wortel uit en men heeft "Sometimes"! Het zal vast barsten van de emotie, maar het is zo gruwelijk gelikt en kwelerig dat ik er niet goed van wordt. Echt. Dat zal heel erg subjectief zijn, maar het is mij echt nauwelijks mogelijk om hier objectief naar te luisteren. Er zullen ook vast dezelfde kwalificaties als voor bovenstaande nummers op van toepassing zijn, maar ik begrijp werkelijk niet wat een mens hier aan kan vinden. Breezersletjeszwijmeltroep.
Hmm, ik moet me ook niet gaan opwinden, maar de conclusie mag luiden dat ook met objectieve (of, bij 2/3 objectieve) oren ik niet kan horen waarom dit nou op hetzelfde niveau als Stevie Wonder en Sting geschaard moet worden.
Ik zie de Sugababes namelijk nog geen Seven Days, Englishman In New York (beste Sting nummer ooit!!!!!!) of Fragile schrijven. Verder discussiëren heeft dan ook weinig zin.
Ik krijg flashbacks van een R&B-topic, in het verre verleden
, en die vind ik echt zoooo irritant.
