Bericht
door Amibor » wo mei 04, 2011 11:46 pm
Ik heb In Sorte Diaboli eindelijk eens goed geluisterd, dat mag ook wel na een jaar of 4. Hij stond al tijden stof te vergaren, als een overgeslagen werk. Qua productie is er werkelijk niets op aan te merken, dat staat vast. Maar de songstructuren zijn niet erg verrassend, en naarmate het album vordert wordt het allemaal wat saai, ondanks de agressie en het rosgeweld. De eerste 2 tracks stijgen torenhoog boven de rest uit, en waar DCA al last had van enige fillers, trekken deze nu het album in zijn geheel omlaag. Zonde. Gelukkig hebben ze dit met Abrahadabra weer goed gemaakt, dat album is zo verdomd afwisselend, dat het lijkt of er een nieuwe Dimmu geboren is. Zoals ik al een paar posts eerder meldde, de plaat zit vol emotie, schoonheid bijna. En dat biedt natuurlijk een mooi contrast met de kille Noorse passages. Hetgeen mij altijd heeft aangetrokken in de metal, en al mijn favoriete bands typeert, is de balans van goed en kwaad, ziekte en weelde, etter en bloesem. Het steekt je dood met moordende bombast om je vervolgens weer tot leven te brengen met een hemeltergende solo. Enfin, ik dwaal af. DCA was een mager 7tje, ISD amper een 6, en Abrahadabra stevent af op de 9, iets dat ik niet verwachtte. Over het eerder genoemde 'drieluik' kan ik kort zijn, dat blijft onovertroffen. EDT dan uiteraard de dikke uitschieter, Mourning Palace is wat mij betreft zelfs een van de anthems van de metal, goddomme. Ja hoor, prettige band. Maar kijk er aub geen foto's bij, dan pis je je broek vol.
Wat zit er nou op Shagralicious' schouders? Een uitgeholde Ugg? Come on!
een haiku is een
handig ding om lekker kort
nietszeggend te zijn