Muziekbeleving

[Eru Iluvatar]

Maar goed, nog een leuk onderwerp voor dit topic:

Welke toegevoegde waarde heeft het bijwonen van losse optredens en festivals voor de muziekbeleving?

Zelf moet ik even mijn gedachten hierover laten gaan voordat ik daarover ga posten.

[Krimhild]

Optredens kunnen een rem zijn op of juist een katalysator zijn voor mijn luistergedrag. Ze hebben stiekem meer invloed dan ik doorheb, al moet ik toegeven dat ik niet bijster veel optredens meer bijwoon tegenwoordig. Maar ook filmpjes van optredens hebben al invloed, en geven me duwtjes in bepaalde richtingen.

[Amibor]

Ik moet eerlijk zeggen dat ik maar weinig bands gezien heb ik mijn 30 jaren, als ik het vergelijk met anderen, maar van die bands zijn er altijd wel een paar die iets weten bij te dragen aan hun muziek als ze deze live brengen. In de poëzie laait deze discussie ook dikwijls op. Ik ben dichter en sta geregeld op podia, maar de vraag blijft dan toch wat het verschil is tussen papier en voordracht. Binnen de muziek zou je kunnen stellen dat een optreden een bewijs vormt voor het gelden van de act/band. Het laat ook zien hoe dicht een muzikant bij zijn eigen muziek staat en deze kan overdragen. Nu heb ik het voornamelijk over emotioneren en ontroeren. Dat klinkt wellicht zoetsappig, maar net die extra vibratie die een zanger of zangeres de ruimte in gooit, kan er voor zorgen dat je nog meer geraakt wordt dan op de plaat. Daarbij zijn er bands of artiesten die met een live-show een verhaal wil vertellen, waar je in meegenomen wordt. Bovendien krijg je als publiek meer energie los dan in je eentje in je kamer, denk ik. Allemaal randfactoren die bijdragen aan iets potentieel onvergetelijks. Toch moet ik zeggen dat ik veel muziek luister waarvan ik al bijna zeker weet dat ik alles het best kan behappen als ik het per koptelefoon inneem. Voor mij gaat de live-beleving vooral om het aanwakkeren van bandliefde, de energie die loskomt waarna je weer eens een discografie tot je neemt. Ik houd van goden in mijn hoofd, cd's die je zo vaak geluisterd hebt dat de muzikanten bijna mystieke eigenschappen krijgen die zij je alleen af kunnen nemen als je ze live ziet, en zij tegenvallen. Zo zijn er bijvoorbeeld ook bepaalde schrijvers en/of dichters waarmee ik liever niet zou converseren, het zou afdoen aan hun werk. Wel vind ik dat je als metalliefhebber zeker wel een paar keer per jaar een concert dient te bezoeken, al is het maar om de bands te steunen en je te begeven in sociale klimaten zodat je geen stoffige autistische metalworm op internet wordt. Je kent ze wel, die ja.

[Siego]

Ik koop de laatste tijd alleen nog maar vinyl. Het heeft voor mij veel meer waarde en 'gevoel' om een plak vinyl in de handen, op de draaitafel te leggen en de naald op het vinyl te zetten dan een cd'tje in de cd-speler te stoppen en op play te drukken.

Ik merk wel dat ik de laatste tijd veel minder en veel gerichter koop. Met de toenemende prijzen van vinyl koop ik niet vaak meer een plaat die ik niet ken. Zo is mijn laatste aankoop de nieuwe LP van The Dillinger Escape Plan, een plaat die ik al van voren naar achteren ken (gedownload en veel geluisterd). Maar omdat dit 1 van mijn favoriete platen van dit jaar is, wil ik deze wel in mijn platenkast hebben staan.

De laatste keer dat ik een plaat blind kocht was Muse met Absolution, inmiddels 10 jaar geleden. De charme van een plaat blind kopen en daarna volledig ontdekken, mis ik wel een beetje besef ik me nu. Als ik mp3'tjes download en na 1 of 2x luisteren bevalt het me niet, is de delete-knop snel gevonden. Die Muse plaat beviel me de eerste paar luisterbeurten ook niet erg, maar na intensief luisteren is het inmiddels wel 1 van mijn favoriete albums.

Als ik een band goed vind op plaat, wil ik die band eigenlijk altijd live zien spelen om te zien of ze live hetzelfde kunnen geven als op plaat. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een slecht optreden mij daarna belette om de desbetreffende plaat weer op te zetten of dat ik er minder van kon genieten. Zo viel Alt-J me bijvoorbeeld tegen live, maar ik kan nog steeds genieten van hun album.

Anderzijds kan een goed optreden voor mij wel een aanleiding zijn om een band weer te gaan beluisteren. Slipknot had ik al jaren niet actief geluisterd, maar door het te gekke optreden op Graspop luister ik de eerste twee platen weer geregeld.

En dan heb je nog de bands die live te gek zijn maar die ik op plaat niet trek. Zo als bijvoorbeeld AmenRa. Fantastisch optreden op Fortarock en ik kijk ontzettend uit naar de show in Vera volgende week, maar op plaat vind ik het helemaal niks.

[Ernst]

@Eru:

Dat is een goede vraag. Ik denk dat dat toch wel een grote invloed heeft op mijn beleving van muziek, de live-ervaring van sommige bands.

Gek genoeg hebben sommige live-optredens ervoor gezorgd dat ik direct stopte met het luisteren van bepaalde muziek (Sisters of Mercy) en juist andere ervoor zorgden dat ik de discografie van bands juist nog eens goed ging beluisteren thuis (Opeth, menige niet bekende Roadburn band). Het heeft wel degelijk een grote impact op mijn luistergedrag. Er zijn maar heel weinig bands die bij mij aan de verwachtingen voldoen die hun albums bij herhaald koptelefoonluisteren wekken. Teleurstellingen komen vaker voor dan prettige verrassingen.

[Bakema NL]

Ik download helemaal niks eigenlijk. Kopieren deed ik toen de cd branders kwamen, maar na een paar jaar bemerkte ik dat ik allemaal mainstream shit zat te kopieren en het contact met muziek kwijt was...ik ontdekte wat bands waarvan ik me afvroeg waarom ik ze niet eerder gehoord had. Toen weer cd's gaan kopen, vaste prik zo'n 3 per maand toen. Downloaden gebruikte ik toen om de muziek te leren kennen, op me laten inwerken waarna een aankoop plaatsvond of niet. Hoefde dat niet, dan kon de muziek er ook af, want dan was het dus toch niet mijn ding. Kwaliteit voor kwantiteit....tja, geldt altijd vind ik, ik koop alleen dat wat ik echt wel wil hebben en niet voor de heb op zich, omdat een discografie compleet moet zijn of zo. Vind ik wel leuk, maar als daar kutplaten tussen zitten dan hoef ik ze ook niet. Mijn probleem is dat ik een nogal brede smaak heb, in al mijn hobbies....tja.
Kopietjes/downloads doen me trouwens helemaal niks. De muziekbeleving is hetzelfde, maar mijn gevoel is er dan niet bij. Toen mijn kast dus ook voor een deel kopietjes bevatte bemerkte ik dat ik die niet draaide eigenlijk, maar wel het originele spul....zit tussen de oortjes waarschijnlijk. Bits en bytes zijn niets voor mij. Ook games, boeken, strips en films wil ik gewoon origineel hebben. Bij films merkte ik wel dat ik op een gegeven moment veel kocht waarvan ik later dacht....tja, waarom eigenlijk? Dat heb ik zwaar verminderd. Boeken op een e-reader wil ik dus echt niet en strips digitaal al helemaal niet! Dat ziet er niet uit en leest bijzonder onprettig, zit genoeg naar zo'n scherm te staren.....nee hoor, lekker op de bank, bak koffie er bij en de geur van inkt in je snufferd en die tekenlijnen kunnen volgen zoals de tekenaar het bedoeld heeft.

[Hæresiarch Sr.]

Als ik mp3'tjes download en na 1 of 2x luisteren bevalt het me niet, is de delete-knop snel gevonden

Dat is inderdaad snel. Zonde. Bijna al mijn favorieten zijn juist groeiers.

[Eru Iluvatar]

Tijdens concerten worden de emoties die ik voel tijdens het luisteren van mijn favoriete thuis verviervoudigd. Als een soort van drugs. Vaak zo'n gevoel van opperste euforie, zoals ik laatst meemaakte tijdens het optreden van Queensryche. Escapistische extase. Het feit dat er andere mensen bij zijn heeft voor mij geen meerwaarde: de emoties zouden net zo sterk zijn als ik in mijn eentje bij een optreden sta. Vaak vind ik de intiemere optredens sowieso de leukste.

Bands als Queensryche, Priest en Anthrax zijn voor mij wel de max als het gaat om bezoekersaantallen. Tijdens grotere (festival-)shows wordt het mij te druk; de afstand tussen mij, de band en uiteindelijk de muziek wordt te groot. Escapisme treedt niet op, vooral als je tijdens een Maiden-concert te maken hebt met leken die de sfeer verpesten.

Ik kan intens genieten van kleine shows, zoals doomband Warning in 2008 in de Baroeg voor dertig man... Of nog erger: de legendarische Amerikaanse death rock-formatie Christian Death die slechts voor mijn vrienden (drie), tweetal andere bezoekers en mij speelden. Beide optredens behoren tot de meest memorabele, maar ook de beste die ik ooit gezien heb.

Van zo'n sterke vorm van escapisme is bij mij alleen sprake als het natuurlijk daadwerkelijk goede optredens zijn en het publiek over het algemeen niet mateloos irritant is. Uiteindelijk denk ik niet minder over de muziek van een band wanneer die een slecht optreden aflevert: leidraad is uiteindelijk de muziek op album. Een goed optreden is echter wel een bijzondere meerwaarde waardoor ik een band nog meer ga waarderen. Soms weten optredens van bands waar ik niet echt fan van ben mij overrompelend te verassen. Daarna doe ik dan vaak moeite om de bands nog vaker live te zien, zonder dat ik ooit een album van de desbetreffende band heb gekocht.

Zo heb ik bands waarvan ik thuis niet vaak wat luister en niet op album heb, maar wel graag live zie, en vice versa. Uiteindelijk is de muziek op album leidend. Mijn favoriete bands zijn in de eerste plaat producenten van uitstekend studio-albums; het hoeven geen perfecte live-muzikanten te zijn. Maar een intieme live show; er zijn niet veel heftigere collectieve ervaringen.

Anderzijds moet ik zeggen dat ik inmiddels veel bands live heb gezien en er een soort van 'verzadiging' optreedt. Dit jaar heb ik dan ook bijzonder veel bands live gezien, voor mij doen. Het smaakt niet direct naar meer. Tegenwoordig vind ik optredens en festivals vooral speciaal om nieuwe bands te leren kennen en je smaak te vergroten. Daarom ga ik ook graag naar algemene (gratis) muziekfestivals of naar iets als Roadburn. Het idee om gevangen te zitten in de 'metalscene' vind ik nogal beangstigend. Muziek kent uiteindelijk geen grenzen. Live kun je juist om spontaan wijze hele andere zijdes van je zelf leren kennen. Thuis zet je een beetje 'apart' nummer al snel af.

[Krimhild]

Tijdens concerten worden de emoties die ik voel tijdens het luisteren van mijn favoriete thuis verviervoudigd. Als een soort van drugs. Vaak zo'n gevoel van opperste euforie, zoals ik laatst meemaakte tijdens het optreden van Queensryche. Escapistische extase. Het feit dat er andere mensen bij zijn heeft voor mij geen meerwaarde: de emoties zouden net zo sterk zijn als ik in mijn eentje bij een optreden sta. Vaak vind ik de intiemere optredens sowieso de leukste.
Bands als Queensryche, Priest en Anthrax zijn voor mij wel de max als het gaat om bezoekersaantallen. Tijdens grotere (festival-)shows wordt het mij te druk; de afstand tussen mij, de band en uiteindelijk de muziek wordt te groot. Escapisme treedt niet op, vooral als je tijdens een Maiden-concert te maken hebt met leken die de sfeer verpesten.
Ik kan intens genieten van kleine shows, zoals doomband Warning in 2008 in de Baroeg voor dertig man... Of nog erger: de legendarische Amerikaanse death rock-formatie Christian Death die slechts voor mijn vrienden (drie), tweetal andere bezoekers en mij speelden. Beide optredens behoren tot de meest memorabele, maar ook de beste die ik ooit gezien heb.

Ik kan me hier helemaal in vinden. Vreemd eigenlijk, hoeveel de setting uitmaakt. De grootte van de zaal (of het kampvuur), de hoogte van het podium (of de zon). Ik vind hoge podia echt jammerlijk, de muziek vliegt dan vaak langs me heen, over me heen. De beste optredens zijn over het algemeen die waarbij je het gevoel hebt dat je naast de muzikant in de woonkamer staat. Desalniettemin kan een festivalconcert ook z'n charme hebben, vanwege het besef deel uit te maken van een uitzinnige menigte, één grote bewegende, genietende massa. Een soort van Woodstock-gevoel.

Maar een intieme live show; er zijn niet veel heftigere collectieve ervaringen.

Nu je het zegt. Nooit bij stilgestaan!

Anderzijds moet ik zeggen dat ik inmiddels veel bands live heb gezien en er een soort van 'verzadiging' optreedt. Dit jaar heb ik dan ook bijzonder veel bands live gezien, voor mij doen. Het smaakt niet direct naar meer. Tegenwoordig vind ik optredens en festivals vooral speciaal om nieuwe bands te leren kennen en je smaak te vergroten. Daarom ga ik ook graag naar algemene (gratis) muziekfestivals of naar iets als Roadburn. Het idee om gevangen te zitten in de 'metalscene' vind ik nogal beangstigend. Muziek kent uiteindelijk geen grenzen. Live kun je juist om spontaan wijze hele andere zijdes van je zelf leren kennen. Thuis zet je een beetje 'apart' nummer al snel af.

Eens! Heb je trouwens echt het gevoel gevangen te zitten in de metal?

[Dimas]

'Gevangen' zitten in een muziekstroming lijkt me vooral een eigen keuze te zijn.
Zo zou ik bijvoorbeeld me graag verdiepen in de blues of de jazz (echt verdiepen, zoals ik nu met bepaalde genres van metal doe), maar omdat je geheel nieuw bent in die muziekscene is dat lastig. Je weet nog niet goed wat je wel of niet waardeert, waar je mensen vindt die je op weg kunnen helpen. Alle gemakken waarmee je in metalland wel bent omgeven (fora, websites, etc.) heb je niet dus er echt induiken kost meer moeite. Dan heb ik het idee dat mensen vaak er voor kiezen om gewoon metal te blijven luisteren.

Althans, zo ervaar ik het, maar dat is natuurlijk uitermate subjectief.

De verzadiging ken ik ook uitermate goed. Dat krijg je volgens mij vanzelf als je vaak concerten bezoekt.

[Eru Iluvatar]

(Tekst)

Setting maak inderdaad uit. Hoewel ik ook optredens heb bijgewoond waar de setting niet ideaal is (doorsnee-publiek), maar de band die op dat moment optreedt gewoon supergoed is. Ik zit regelmatig alleen voor het podium te headbangen, met de rest van het publiek achter me. Komt vooral voor bij het oersaaie Groningse (studenten-)publiek tijdens psych-/stoner-bands, waarbij mensen zich 'te hip' voelen om écht te participeren, maar wel gezien willen worden (zoals veel zaken hier in de stad). Maar ook het gemiddelde metal-publiek kan bij een kleiner optreden van onbekendere bands totaal stoïcijns en on-spontaan reageren. Oprechte, ongedwongen enthousiasme is vaak ver te zoeken. Daarom is een authentiek muziekliefhebbersfestival als Roadburn zo leuk. Hoewel daar het pretentieuze wat minder mag, maar wel wat meer de voetjes van de vloer mogen.

Dat van gevangen zitten in de metal was misschien een wat ongelukkige zinsconstructie. De laatste tijd merk ik dat ik wat cynisch raak over dingen die ik 'al ken'. Een 'been there, done that'-gevoel. Dit jaar ben ik voor het eerst sinds 2008 weer meer naar (metal-)festivals geweest. Sommigen waren echt fantastisch qua sfeer en bands, zoals Roadburn en Ages Of Metal met Manilla Road. Tijdens andere metalfestivals in 2013 heb ik me ook goed vermaakt, maar trad wel bovenstaand gevoel van verzadiging op. Waarom ga je dan wel? Vanwege het sociale aspect en de relatief lage kosten. Meer het idee van 'Okee, waarom niet?' Een stukje gemakzucht, om in voorgeprogrammeerde kanalen te vallen en in de stroom mee te gaan (wat Dimas ook een beetje aangeeft).

Daarom zou het goed zijn om meer uit de comfort-zone te treden en voor mij nieuwe en 'nieuwere' muziek te ervaren. Uiteindelijk ben ik tot een brede muziekliefhebber en komt bij mij de waardering voor bepaalde muziek van buiten de geijkte kanalen pas door de niet-geplande live-ervaring.

[Metal79]

Verzadiging bij concertbezoek? Ook na meer dan 30 jaar heb ik er nog altijd lol in, ook doordat ik nooit zo'n concertfanatiekeling was en er daarnaast langere periodes waren waarin ik niet of nauwelijks ging.
Van meet af aan was ik bovendien al geïnteresseerd in muziekstijlen die niets met metal te maken hebben, monomanie heb ik dus ook steeds vermeden (al is metal nog steeds het belangrijkste en zal dat zonder enige twijfel blijven totdat ik op een dag omval).
Soms versterkt een concert de band met een groep, soms is het een anticlimax. Dan is het lastig om thuis weer een plaatje van X of Y op te zetten en er dezelfde lol aan te beleven als voorheen. Dat kan spijtig zijn, maar er zijn altijd zo veel alternatieven. Zo maakten Queensryche voor mij jarenlang onbeluisterbare platen, dus zette ik Screamer (US), Sacred Warrior, Throes of Sanity of een andere band met een QR-verwante stijl op. Zo kom ik de jaren heel best door.
Bij niet-metalconcerten mis ik nogal eens het aardse, de no nonsense-sfeer van het los gaan. Ik vind het bijvoorbeeld bijzonder lastig om over een zekere hipheidsfactor van het publiek heen te stappen, al vind ik de band op het podium goed. Soms lijkt het alsof dat publiek alleen komt om 'erbij te zijn' en te ouwehoeren. Pesthekel aan.

[Hæresiarch Sr.]

Bij niet-metalconcerten mis ik nogal eens het aardse, de no nonsense-sfeer van het los gaan.

Bij black metal mis ik dat ook maar al te vaak hoor.

[Dimas]

Bij niet-metalconcerten mis ik nogal eens het aardse, de no nonsense-sfeer van het los gaan.

Bij black metal mis ik dat ook maar al te vaak hoor.

Ik denk dat dat altijd een beetje komt doordat black metal (imho) emotie losmaakt, terwijl andere soorten (bijvoorbeeld thrash en death) energie losmaakt in je. En emotie toon je niet altijd door enorm 'los te gaan'.

[Satyr]

Een tikje optimistisch, Dimas. Bier is de reden van de emotie/los gaan.

[cataclysm child]

Ook niet helemaal waar. Ga maar eens naar een hardcore/punk show... dat is pas losgaan (en daar wordt niet per definitie meer gedronken dan op een metal show). Het heeft veel met de instelling van de bezoekers van een concert te maken heb ik de indruk, soms ook met de setting/plaats. En bij BM concerten ook wel met het imago vrees ik... "kijk eens hoe true ik ben" e.d.

[Crises]

De kijk eens hoe trui ik ben mentaliteit komt zeker voor, vooral bij de jonkies. Eigenlijk sta ik vooral te genieten. Daarbij horen, bij de meeste black metal geen overdreven gebaren bij of moshing. Of iets in die geest.

Bij een goed black metaloptreden sta ik met mijn ogen dicht te luisteren. Niets anders dan de muziek en hoe dat mij in vervoering kan brengen.

[Alexus]

Sommige blekkie metal past nu eenmaal geen uitbundig geheadbang nee, maar dat lijkt me vrij vanzelfsprekend.

Bij niet alle muziek past een uitbundige, energieke, extraverte uiting in de vorm van dans of iets van die trant