Sonata Arctica

[Lindarctica]

*topic bump gewoon omdat het kan*

SONATA ARCTICAAAAAA!!! Voor mij nog altijd DE enige band in mijn leven! Ik hou van ze!! <3

En Stones Grow Her Name... zoals gewoonlijk... prachtig album!! ^_^

[Lennert]

Ja, daar mag hier best wat meer over gepraat worden, verbazingwekkend weinig animo voor zo'n gaaf album. Vind het persoonlijk op het moment absoluut een van hun beste albums samen met Winterheart's Guilt en een stuk beter dan de vorige twee albums.

[Lindarctica]

ja ik ben wat dat betreft echt blij dat ze wat meer van het oude werk erin hebben gestopt. Niet per se voor mij, want ik ben ook dol op Unia en Days of Grays maar meer vanwege het gezeik eromheen door anderen. Met dit album hebben ze echt bijna iedereen tevreden weten te stellen! (hoop ik )

Cinderblox, Somewhere Close to You en de twee Wildfires zijn wel favoriet bij mij op dit album. Voor de rest zijn alle nummers zeker niet slecht maar die herhalende refreinen gaan helaas snel vervelen.

[Lennert]

Precies ook mijn favorieten, al vind ik Only The Broken Hearts (Make You Beautiful) ook een erg fijne catchy opener en Alone In Heaven een sterke semi-ballad met fijne tekst. Alleen Don't Be Mean vind ik in vergelijking met andere ballads toch wat minder en Shitload Of Money vind ik wat flauwtjes qua tekst en melodie.

[Lennert]

Pariah's Child zal voor de mensen die Stones Grow Her Name een goed album vonden, maar toch nog net iets meer oldschool geluiden wilden, een erg fijne verrassing zijn! Eerste luisterbeurt bevalt erg goed in ieder geval.

[Lennert]

http://metalfan.nl/reviews.php?id=8077

Review! Topalbum, zeker een van hun besten!

[Basman]

Staan weer een paar erg fijne nummers op deze plaat.
Moet wel een beetje wennen aan de geluids-effecten en wat Tony allemaal met z'n stem doet.
Maar om nou te zeggen dat het de Oldskool Sonata-sound is? Nee.
Na een aantal keer luisteren ga ik t album steeds meer waarderen.

What did you do in the War, dad
Half a Marathon Man
Running Lights
Cloud Factory
Blood
Larger than Life

Deze nummers springen er voor mij erg positief uit.
Ben benieuwd of ik deze cd meer ga waarderen dan Stones grew her name. Das in mijn ogen nog steeds hun beste cd so far

[Lennert]

Het valt me toch op dat ondanks het feit dat SA nog steeds een van de meest populaire metal bands van het moment is (nummer 52 in de Nederlandse album top 100 zelfs? wow!) het hier op Metalfan niet bijzonder leeft. Spijtig, ik vind Pariah's Child echt uitermate geslaagd. Zulke fantastische tracks als Take One Breath en Blood hebben ze wat mij betreft al lang niet meer gemaakt.

[Draconian]

Ik moet zeggen dat ik het ook op het eerste gehoor een prima schijfje vind. Ik word er nog niet zo lyrisch van als jij, maar vooral What Did You Do In The War, Dad? sprong er voor mij direct uit. Ik ga hem zeker nog een paar keer goed beluisteren de komende dagen, maar ik denk dat hij wel op hetzelfde niveau zit als zijn voorganger.

[Lennert]

Heuj! Laatste Sonata Arctica beviel me weer goed, dus ik heb besloten om het geheel maar weer eens in chronologische volgorde te beluisteren nu ik eindelijk The Days Of Grays heb aangeschaft. Samenvatting van de eerste 4 (aka de klassieke sound) is hier alvast:

Ecliptica

Nu ik The Days Of Grays eindelijk gekocht heb en daarmee mijn Sonata Arctica studioalbumcollectie (mooi woord voor scrabble) compleet is, is een chronologische herbeluistering van het complete oeuvre. Nu luister ik Sonata Arctica's albums altijd op het moment dat de kou langzaamaan weer begint in te zetten, dus een straf is het zeker niet. Met The Ninth Hour nog maar net een maand uit, is het helemaal leuk om de evolutie duidelijk te zien.

Ecliptica is een album dat overduidelijk geschoeid is op de Stratovarius-leest. Snelle en opzwepende power metal met hoge zang, neoklassieke solo's en olijke toetsenpartijen. Het kan echter de Finse charme zijn, maar Sonata Arctica klinkt slechts oppervlakkig vrolijk en speelt al vanaf het begin vrij naargeestige en serieuze nummers. Oorlogstrauma's, internetprivacy en liefdesverdriet; slechts Fullmoon valt een beetje buiten de boot qua thematiek (maar zorgt wel meteen voor een erg vermakelijke track).

De voornaamste kracht van de band zat hem al meteen in de zang van Tony Kakko die bij vlagen aan Joey Tempest (Europe) doet denken, maar toch behoorlijk wat rauwer uit de hoek komt. In tegenstelling tot het wat gladdere stemgeluid van Timo Kotipelto (Stratovarius), raakt Kakko bij mij toch altijd net wat krachtiger de gevoelige snaar. Of dit nu gebeurt bij een mierzoete (en tegelijkertijd nare) ballad als Letter To Dana of bij een supersnelle kraker als Destruction Preventer, de zang is altijd topnotch in al zijn jonge ongedwongenheid.

Ecliptica is een absolute powermetalklassieker, maar is tegelijkertijd eigenlijk het enige album waarop de band deze sound handhaafde. Als de fans roepen dat de band tegenwoordig niet meer speelt zoals ze dat vroeger deden, is hier in feite niets foutiefs aan, maar op het vervolgalbum evolueerde de sound al meteen veel meer naar een progressievere stijl. In ieder geval een erg mooi begin van een mooie carriere!

Silence

Het einde van de 'klassieke' Sonata Arctica sound. De voornaamste focus zit hem nog steeds wel in de up-tempo powermetalmeezingers, zoals Weballergy, False News Travels Fast, San Sebastian (Revisited) en Wolf & Raven, maar met de komst van The End Of This Chapter, Sing In Silence en The Power Of One, komt de meer bombastische en progressievere Sonata ook langzaamaan tevoorschijn. Hierdoor mist het album net wat van de speelsheid van het debuut, maar is het tegelijkertijd duidelijk dat de band overduidelijk aan het groeien is als qua muzikaliteit en teksten. Tony Kakko gaat minder ongecontroleerd de hoogte in, maar zingt vooral krachtiger en meer gefocust, terwijl de songs stuk voor stuk pareltjes zijn. Afsluiter The Power Of One is een song van hoge allure, met veel tempo- en sfeerwisselingen, waarop de gevoelige snaar meerdere malen geraakt wordt. Sing In Silence toont echter oprechte dramatiek, terwijl op The End Of This Chapter de meer freaky kant voor het eerst naar voren komt. Voor de fans van het debuut zouden de eventuele ontstane twijfels echter meteen aan de kant gezet worden door tracks als Black Sheep en Wolf & Raven, die snel uit de speakers stuiteren. Ballads Last Drop Falls en Tallulah zijn misschien net niet zo sterk als Letter To Dana of Replica, het zijn beiden songs die zich snel in het geheugen nestelen.

Persoonlijk vind ik Silence net een stap beter dan het eveneens uitstekende debuut, vanwege het feit dat de band hier al beduidend volwassener klinkt en het net iets minder vaak lachen om het gebroken Engels is dan op Ecliptica het geval was. Tevens wel het laatste album waar de fans volgens mij unaniem enthousiast over waren.

Winterheart's Guild

Sonata Arctica 1.5

Laat nog net niet de oude sound helemaal vallen (Abandoned, Pleased, Brainwashed, Exploited en The Cage klinken nog heel erg 'klassiek SA'), maar zet een flinke stap in de progressieve richting. Het album bevat met songs als Gravenimage, Champagne Bath, Broken en The Ruins Of My Life vrij vooruitstrevende composities, waar de band voor het eerst goed experimenteert met het loslaten van de rechttoe rechtaan power metal en prog metal invloeden erin gooit. Tekstueel gezien lijkt het erop dat Tony het Engels eindelijk meester is geworden, waardoor het niet langer lachen geblazen is met hele kromme zinsconstructies.

Gravenimage is mijn eerste sublieme ervaring met Sonata Arctica, maar ook The Ruins Of My Life met zijn hectische begin en plotselinge overgang naar opzwepende gitaarsolo laat iets horen dat echt bijzonder is en nooit door een Stratovarius of Nightwish neergezet had kunnen worden. De semi-ballad Broken is daarnaast ook een zeer eigenzinnige track, terwijl het oppervlakkig vrolijke The Cage (totaal geen vrolijke tekst) niet uit je hoofd te slaan is.

Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit album ooit overtroffen zal worden als het aankomt op wat de band nog gaat produceren, maar het betekent voor mij wel ook dat ik niet per se huiverig ben over het feit dat de band niet meer klinkt als op de eerste twee albums het geval is. Een absolute kraker waar ik altijd van zal genieten.

Reckoning Night

Sonata Arctica 1.75

De toevoeging van een orgelsound, de zwaardere gitaarsound, maar ook de toevoeging van hardrock (Blinded No More) en nog meer prog (The Boy Who Wanted To Be A Real Puppet) lieten in 2004 horen dat Sonata Arctica niet langer meer die 'flowermetalband' was die men hen voorheen noemde. Ik zag de band toen in het voorprogramma van Nightwish ten tijde van Once en was omvergeblazen door hoe goed het geheel klonk en weet nog dat Reckoning Night toen ook absoluut mijn favoriete album van het jaar was. Ook vandaag de dag blijft dit album een speciaal plekje in mijn hart hebben, al is dat niet in de laatste plaats door Don't Say Word, welke ik ten tijde van mijn eerste liefdesverdriet net iets te vaak en te hard heb meegezongen.

Nee, de echt briljante nummers zijn Wildfire en White Pearl, Black Oceans... Eerstgenoemde track blijft tot de dag van vandaag (misschien tot Somewhere Close To You) het hardste SA nummer, terwijl WPBO een van de meest oprechte prestaties blijft in termen van het schrijven van een echte orkestrale epic. Waar Nightwish in dit jaar mijn aandacht begon te verliezen, bewees Sonata Arctica dat men cliché en spanning alsnog goed kon combineren. Slechts My Selene doet wat afbreuk aan het geheel en dat is juist omdat het nummer compositorisch gezien het meeste doet denken aan de eerste twee albums en zodoende niet helemaal past bij de verder erg serieuze sound.

[Jeroen]

Dat zijn de cd's die ik heb. Met het werk erna heb ik nooit zoveel gehad. Maar kan ook zijn dat ik de band na Reckoning Night een beetje zat was. Beetje melodieuze power metal overkill. Heb ze later ook nog een paar keer live gezien en beide keren was het eerder vervelend dan spetterend. Misschien toch eens toeslaan, als het om die latere albums gaat.

Ecliptica en Silence vind ik persoonlijk het gaafst. Misschien meer jeugdsentiment dan wat anders, maar ik heb die schijfjes echt grijsgedraaid. Ken ze nog steeds geheel uit het hoofd.

[Lennert]

Unia

Sonata Arctica 2.0

Ik geloof dat Unia het ultieme punt was in de geschiedenis van de band waarbij de fans besloten of ze fan zouden blijven, of dat ze zouden afhaken. Ik herinner me dat ik bij het krijgen van dit album (zie mijn post van 12 juli 2007) erg enthousiast was en geen probleem had met het gemis aan snelheid. Deze gedachte hanteer ik nog steeds, al moet ik in de tussentijd toch wel enkele kanttekeningen hierbij zetten. Unia zet namelijk een standaard voor een flink aantal komende albums waarbij men progressieve structuren (Caleb, een van de beste Sonata Arctica tracks ooit) afwisselt met wel erg simpele nummers (Paid In Full).

Dit concept werkt voor mij behoorlijk, maar ik moet alsnog toegeven dat er best een aantal kanttekeningen bij te plaatsen zijn. Op It Won't Fade en Under Your Tree is het bij vlagen zelfs moeilijk om het woord 'metal' toe te passen, aangezien de gitaren slechts ver op de achtergrond enkele simpele powerchords spelen. Slechts The Harvest gooit die oude powermetalsound nog enigszins naar voren en met 'oud' bedoel ik hier 'Winterheart's Guild'-achtig. Tegelijkertijd gooien The Vice en My Dream's But A Drop Of Fuel For A Nightmare een dosis Queen-joligheid naar voren, waardoor het onmogelijk is om niet de kunstzinnigheid van het geheel in te zien.

Misschien is Unia gewoon te grillig om echt in ieder opzicht een goed album genoemd te kunnen worden. Ik besef mezelf echter wel dat ik het onmogelijk slecht kan noemen en zelfs als zeer goed zie, maar ik zet hem toch beduidend minder graag op dan de drie eerdere albums. Iets in mij schreeuwt dat ik Ecliptica beter moet vinden, maar tegelijkertijd zie ik door de minpunten van Unia heen dat het album oprecht 'beter is'. Vreemd hoe een dergelijk album iets met me kan doen. Waar ik bij de vorige vier allemaal wel een duidelijk beeld had van het hoe en waarom, blijft Unia toch langer met mijn gedachtes spelen. Misschien is dat dan ook de reden dat ik alsnog Unia zo hoog neerzet in mijn ranglijst. Sonata Arctica 2.0 is bij deze goedgekeurd.

The Days Of Grays

Sonata Arctica 2.0+

Ik herinner me nog goed dat dit album in 2009 uitkwam en dat het me behalve Deathaura helemaal niets deed. Flag In The Ground vond ik een geforceerde poging de oude sound te doen herleven, er zat veel te weinig snelheid in en het was vooral niet heel erg aanstekelijk en te ontoegankelijk. Nu blijf ik nog steeds van mening dat Deathaura het beste nummer van de cd (misschien zelfs wel een van mijn top 10 favoriete Sonata Arctica nummers) is, maar dit album heeft toch beduidend minder problemen dan ik me voor mogelijk hield.

Er is een uitzondering voor Breathing, wat ik oprecht een van de zwakkere Sonata Arctica-ballads vindt. Helaas een lijn die de komende albums voortgezet zal worden. Daarentegen staat wel gelukkig nog een ware parel in de vorm van het prachtig getitelde As If The World Wasn't Ending. Ik heb me ook duidelijk vergist in de kracht en agressie, want een track als The Dead Skin laat behoorlijk wat kracht en passie horen onder de progressieve songstructuur. Dit nummer doet me dan eigenlijk nog het meeste aan Wildfire denken, wat een mooi compliment is. Juliet is daarnaast een mooie afsluiter van de Caleb-The End Of This Chapter-Don't Say A Word-Juliet saga

De gastvocalen van Johanna Kurkela op Deathaura en No Dream Can Heal A Broken Heart geven een mooie tegenhanger van Tony Kakko's zwaardere stem. De strijkers (vooral op The Truth Is Out There) zijn daarnaast een fantastische toevoeging en maken van The Days Of Grays een erg sterk en progressief album. De huidige Sonata Arctica sound lijkt geperfectioneerd.

Stones Grow Her Name

Sonata Arctica 1.0 <-> 2.0

Ok, ik denk dat ik langzaamaan toch wat terug moet komen op mijn oorspronkelijk geschreven recensie voor Metalfan.nl waar ik dit album een 90/100 gaf en het een van de beste albums van de band noemde. Ik vind het nu so far het minste album van de band. Misschien ligt dit ook aan het feit dat Days Of Grays nu eindelijk als kwartje is gevallen en ik dit album zodoende beter in context kan plaatsen. Stones Grow Her Name is namelijk vrij... onevenwichtig.

Opener Only The Broken Hearts is catchy hardrock. Shitload Of Money is een slappen Unia-achtige single, Losing My Insanity is matige fanservice, Somewhere Close To You is snoeihard, I Have A Right is een simpele single etc. Het album vliegt een beetje alle kanten op en is op individueel songvlak best goed, maar als geheel loopt het voor geen meter. Net als Alone In Heaven best een sterke meezinger is, valt het kaartenhuis weer in duigen met het saaie The Day. Cinderblox is een grappige song, Don't Be Mean is een wanstaltig stuk suikerzoete ballad. Wildfire II en III horen dan samen met Somewhere Close To You tot het beste en vooral hardste werk van de cd. Vooral de laatste twee songs laten mooi horen hoe Sonata Arctica stevige power/progmetal kan maken en hierbij vooral intelligent kan zijn.

Dit is meer een album waar ik wat losse nummers van pak dan dat ik het graag in zijn geheel aanzet. Interessant hoe de tijd visies op albums kan veranderen. Dit wil niet zeggen dat ik Stones Grow Her Name niet meer waardeer, het album bungelt echter wel onderaan de lijst.

[Lennert]

En tot slot:

Pariah's Child

Sonata Arctica 3.0

Ja, ik noem dit een derde periode in de geschiedenis van de band, omdat ik het idee heb dat men vanaf Pariah's Child de powermetalvibe weer helemaal terug heeft, zonder daarbij ook maar iets in te leveren van de proginvloeden die de band al vanaf Winterheart's Guild duidelijk klaar heeft staan. Een beetje hardrock-schwung, maar bovenal mag het lekker stevig en af en toe up-tempo zijn. Dit alles maakt dat Pariah's Child wat mij betreft nog steeds een van de beste albums van de band is.

Absolute prijsnummers zijn het zeer dromerige Take One Breath, het eclectische Blood waarop men weer een fikse portie agressie kwijt kan, het zeer technische What Did You Do In The War Dad? en het epische Larger Than Life dat Disney proporties aanneemt qua bombast. Dit wil niet zeggen dat de rest van de songs niet bevalt, aangezien opener The Wolves Die Young een prachtige meezinger is, terwijl Running Lights een prachtig hommage aan Silence lijkt te zijn. Half A Marathon Man maakt me altijd vrolijk, net zoals het bizarre X Marks The Spot me altijd aan het lachen krijgt. Het enige lied waar ik echt niets mee kan, is het kwijlerige love. Blijkt maar weer eens dat As If The World Wasn't Ending van The Days Of Grays het laatste echt goeie balladesque lied van de band is.

Ik kan verder echter niets anders dan liefde voelen voor dit fantastische album en verbaas me dan over de over het algemeen vrij lage scores die ik van fans op internet tegen kom.

The Ninth Hour

Sonata Arctica 3.0+

Het einde van de trip, waarbij ik toch erachter ben gekomen dat ik de band in de niet-klassieke sound toch eigenlijk stiekem over het algemeen beter vind dan in de tijden van de eerste twee albums. Ecliptica en Silence zijn absolute klassiekers en ergens geniet ik live ook veel meer van nummers van die albums, dan van de latere werken, maar iets in mij geeft toch eerlijk toe dat ik de progressievere stijl eigenlijk gewoon sterker vindt. De band toont gewoon meer een eigen gezicht, schrijft intelligentere nummers en blijft altijd aanstekelijk klinken.

The Ninth Hour en The Days Of Grays strijden eigenlijk een beetje gezamenlijk om dezelfde plek, maar uiteindelijk ga ik toch net voor The Ninth Hour als betere album. Heeft vooral te maken met het feit dat ik hiervan over het algemeen de songs net wat sterker vind (Candle Lawns als enige minpunt, wederom te zoet) en dat de band ook weer eens wat sterkere semi-ballads schrijft. We Are What We Are en Among The Shooting Stars doen het namelijk erg goed bij me.

De echte beste track is echter Fairytale, waarin Tony en kompanen ons al waarschuwen voor de Trump-storm die vandaag helaas werkelijkheid is geworden. Een vertrouwd klinkende track, die flink wat punch heeft in alle catchyheid en verdomd intelligente teksten heeft. Life is eveneens prachtig. Op het eerste gezicht wat simpeltjes, maar vanuit de gedachte dat de band een ode aan het leven heeft geschreven en voor een van de weinige keren echt een happy metallied heeft geschreven, kan ik niets anders dan waardering opbrengen. De proggy tracks als Till Death's Done Us Apart (let ook op hoe de zanglijn aan het einde overgaat in The Cage) en Fly, Navigate, Communicate geven ons het beste van beide werelden met sterke melodielijnen en hakkende riffs, maar bovenal lekker veel afwisseling.

Ik moet de eerste slechte Sonata Arctica-epic nog tegenkomen, want het vervolg op White Pearl, Black Ocean mag er zeker zijn. Iets minder bombastisch als deel 1, maar met een erg sterke, subtiele opbouw. Op het moment dat de bekende melodie op piano naar voren komt, om daarna over te gaan in een Hans Zimmerman-achtige symfonie krijg ik bijna kippenvel. Dit wordt nog eens extra benadrukt als het nummer ineens vol in de versnelling gaat om een aan The Power Of One-herinnerende gitaar/toetsensolo in te zetten. Ware kunst.

Sonata Arctica is een band waar ik mee groot ben geworden (debuutalbum uit het jaar dat ik voor het eerst metal begon te luisteren) en waar ik voorlopig ook geen reden voor heb gevonden om mezelf geen fan te noemen. Ik gooi het album nog een puntje omhoog. Het was in ieder geval een lekkere reis om zo chronologisch door te maken!

1. Winterheart's Guild
2. Pariah's Child
3. Reckoning Night
4. The Ninth Hour
5. The Days Of Grays
6. Silence
7. Unia
8. Ecliptica
9. Stones Grow Her Name