Yes

[leonard]

Ben bezig met een inhaalslag van het oude Yes werk.
Heb "Relayer", "the Yes album" en "Close to the Edge" binnen en vooral "Relayer" vind ik erg goed.

Heerlijk die lange uitgesponnen nummers met dat typische jaren 70 sfeertje, nu nog "Tales / Drama en Tormato" kopen en dan heb ik vrijwel alles t/m 90125.

Vooralsnog vind ik "Going for the One" uit 1977 nog de beste, klinkt wat moderner als dat hele oude jaren 70 werk maar dan nog zonder concessies zoals korte compactere nummers etc.

[Jeroen]

Kick! Heb de laatste maanden een ware Yes-kick. Had er altijd wel wat albums van, luisterde deze ook zo nu en dan. Maar ik heb ze inmiddels bijna allemaal (alleen de laatste twee niet). Geweldig materiaal. Ook de poppy platen uit de jaren tachtig vind ik eigenlijk wel goed te doen. 90125 bevat ontzettend goed geschreven liedjes en Big Generator bevat in de vorm van I'm Running ook zo'n typische jaren tachtig symfokraker. Draai op het momenteel de s/t cd van Anderson, Wakeman, Bruford, Howe. Ook erg goed, en eerlijk is eerlijk, meer ala oude Yes dan de 80's periode van de band zelf. Een aantal van hun nummers verscheen later op Union, dat ik ondanks de algemene opinie best een aardig album vind. Maar goed, zwakke platen hebben deze mannen niet gemaakt, al veranderde de band regelmatig van bezetting natuurlijk . Drama is overigens ook top, ondanks dat Anderson daar niet op zingt. Vooral Tempus Fugit en Machine Messiah vind ik redelijk briljante songs.

[Jeroen]

http://metalfan.nl/article.php?sid=13944

Zeer treurig.

[Jeroen]

Dus dit boeit niemand? Iedereen loopt te janken over Christopher Lee die dik in de negentig is geworden en Chris Squire (begin 60) die binnen een paar weken bezweken is aan een zeer agressieve vorm van kanker roept geen reacties op? Het aantal muziekliefhebbers keldert met de dag. Wat mij betreft staat deze bassist op gelijke voet met mensen als Ronnie James Dio. Wat Dio voor de hardrock en metal heeft betekent, dat heeft Squire met zijn songs en revolutionaire basgitaarwerk gedaan in de progressieve symfonische rock.

[Ernst-Jan]

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik Yes niet of nauwelijks ken. Maar goed ik begrijp dat het een pioneer is en dat hij veels te vroeg is overleden.

[Lennert]

Dus dit boeit niemand? Iedereen loopt te janken over Christopher Lee die dik in de negentig is geworden en Chris Squire (begin 60) die binnen een paar weken bezweken is aan een zeer agressieve vorm van kanker roept geen reacties op? Het aantal muziekliefhebbers keldert met de dag. Wat mij betreft staat deze bassist op gelijke voet met mensen als Ronnie James Dio. Wat Dio voor de hardrock en metal heeft betekent, dat heeft Squire met zijn songs en revolutionaire basgitaarwerk gedaan in de progressieve symfonische rock.

Christopher Lee is me dan ook een beduidend stuk bekender dan Chris Squire.

Wel jammer verder, samen met Geddy Lee de ultieme reden dat ik Rickenbacker basgitaar wilde spelen.

[Gilbert]

Christopher Lee is me dan ook een beduidend stuk bekender dan Chris Squire.

Wel jammer verder, samen met Geddy Lee de ultieme reden dat ik Rickenbacker basgitaar wilde spelen.

Geef nou maar gewoon toe, Lemmy is de reden dat jij (en elke andere basgitarist) op een Rickenbacker-bas wilt spelen.

[Lennert]

Nope. Ik moet je nog ergeren door te zeggen dat ik Motorhead oersaai vind

[Heidewolf]

Ik ben geen grote fan van Yes, maar ik had altijd het idee dat Howe en Anderson de voornaamste muziekschrijvers waren. Squires rol als pioneer is mij niet bekend hoewel hij die ongetwijfeld heeft. Daarbij, wat Lennert zei, Lee is gewoon bekender. Zelf zal ik nooit een traan laten om mensen die ik niet persoonlijk gekend heb. Ik houd het bij respect en dat volgt niet noodzakelijk uit een berichtje op een forum.

[Gilbert]

Ik ben geen grote fan van Yes, maar ik had altijd het idee dat Howe en Anderson de voornaamste muziekschrijvers waren. Squires rol als pioneer is mij niet bekend hoewel hij die ongetwijfeld heeft.

Chris Squire heeft weliswaar meegeschreven aan een aantal klassieke songs van Yes, maar hij was inderdaad zeker niet de belangrijkste songwriter van de band. Zijn basgitaarspel was daarentegen wel vernieuwend en (onder collega-bassisten, niet bij het grote publiek) invloedrijk. Daarnaast zal Squire bij Yes-fans een speciale status hebben omdat hij, tot dusver, de enige muzikant was die van alle line-ups deel uitmaakte en op alle albums te horen was (zoals drummer Ian Paice bij Deep Purple).

[Heidewolf]

Ach, ik denk dat bassisten het qua waardering altijd eerder van collega's moeten hebben dan collega's afgezien van Geddy Lee of Flea. Maar ja, daar gaat dit topic niet over. Laten we and you and i eens opzetten.

[Lennert]

Het nummer Roundabout was voor mij in ieder geval wel aanstichter om de basgitaar op te pakken en het instrument serieus te nemen.

[Jeroen]

Ik ben geen grote fan van Yes, maar ik had altijd het idee dat Howe en Anderson de voornaamste muziekschrijvers waren. Squires rol als pioneer is mij niet bekend hoewel hij die ongetwijfeld heeft.

Chris Squire heeft weliswaar meegeschreven aan een aantal klassieke songs van Yes, maar hij was inderdaad zeker niet de belangrijkste songwriter van de band. Zijn basgitaarspel was daarentegen wel vernieuwend en (onder collega-bassisten, niet bij het grote publiek) invloedrijk. Daarnaast zal Squire bij Yes-fans een speciale status hebben omdat hij, tot dusver, de enige muzikant was die van alle line-ups deel uitmaakte en op alle albums te horen was (zoals drummer Ian Paice bij Deep Purple).

Zeker in de beginjaren was hij dat wel, samen met Anderson. Daarnaast heeft hij ook enkele briljante popsongs geschreven, zoals Love Will Find A Way (Big Generator), hoewel Yes binnen progkringen meestal niet om die twee platen gewaardeerd wordt. Bovendien is Squire het enige bandlid die op elke plaat meespeelde.

Hoe dan ook. Sinds ik anderhalf jaar tot twee jaar geleden veel meer naar Yes ben gaan luisteren (Daarvoor had ik alleen Tormato, een verzamelaar en 90125) en ook alle albums heb aangeschaft, ben ik dat eigenlijk geen enkel moment minder gaan doen. Yes is typisch zo'n band die voor wat ieder wat wils biedt. Het typische eind jaren '60 geïnfecteerde ietwat psychedelische werk van hun titelloze debuut, de charmante doch ietwat rommelige eerste aanzet tot symfonische rock (met orkest) op Time And A Word, de complexe bakbeesten die vanaf The Yes Album tot en met Going For The One (hoewel op laatstgenoemde gereduceerd tot één echte epic) de dienst uitmaakten, het compactere Tormato, het zwaar ondergewaardeerde, briljante en Andersonloze Drama, de uiterst aanstekelijke mix van progressieve rock en commerciële pop van 90125, Big Generator en Union, de vergeten vooruitstrevende en voor Yes-begrippen vrij stevige rock van Talk en de vrij toegankelijke en mooi ingekleurde muziek die de band vanaf Open Your Eyes is gaan maken; zo uiteenlopend, maar toch stuk voor stuk vermakelijk. Natuurlijk zitten er wat mindere songs tussen, met name op de wat droevige laatste cd Heaven & Earth, maar dat mag de pret niet drukken. Grondleggers, dat zijn het, die ondanks de belachelijke hoeveelheid line-up wisselingen en reüniepogingen altijd kwaliteit zijn blijven leveren. Dat ze dat ook recent nog konden, blijkt beslist uit het Fly From Here, waarop de gelijknamige epic staat die al in de jaren tachtig door Steve Howe, Squire en de mannen van The Buggles in de steigers werd gezet en jaren later op het album zeer fraai is afgerond. Ach ja, we kunnen er over door blijven gaan, maar dit is een band die ondanks de soms erg ingewikkelde muziek miljoenen harten wist te veroveren.

[Mollusk]

Geen idee of dit het juiste Yes-topic is. Ik ben begonnen aan de Yes-discografie. Van de week gestart met Yes - Yes uit 1969. Die beviel mij opvallend goed. Ik hoor wat invloeden van The Moody Blues en The Beatles hier en daar. Hierdoor klinkt het wat psychedelischer, maar buiten dit, komt het toch al behoorlijk in de buurt van de sound die ze later laten horen. Time And A Word pakt me nog niet zo, die klinkt bij de eerste luisterbeurt wat jazzier.

[innuendo]

Ook die is goed hoor! Sowieso zijn alle albums van Yes uit de beginjaren de moeite waard.

[Jeroen]

Time And A Word vind ik ook gaaf. Daar hebben ze een of ander buurtorkest voor gebruikt. Zelf doen ze daar inmiddels wat lacherig over, maar ik vind die bijdragen heel sfeervol. Wat mij betreft is dat de eerste echte Yes-plaat, al komt de sound nog niet helemaal uit de verf. De eerste is toch veel meer een mix van jaren zestig popmuziek, pop, psychedelica en wat vroege prog-elementen. Niet echt te vergelijken met de klassieke platen. Eigenlijk een beetje zoals Genesis ook begonnen is, al is From Genesis To Revelation nog veel meer een typische jaren zestig poprockschijf. Wel geinig overigens.

Yes is één van de interessantste bands om van voor naar achter te draaien. Ze hebben best wat eigenaardige transities doorgemaakt. iedereen heeft het natuurlijk altijd over de twee albums met Trevor Rabin, maar Drama was ook al een grote verandering, omdat die plaat eigenlijk voortkomt uit een fusie van de Buggles en Yes. Geniale plaat vind ik dat overigens. Ik vind Trevor Horn (later een bekend producer en zo'n beetje in z'n eentje verantwoordelijk voor die typische jaren tachtig popproducties) te gek zingen op dat album.

Alle albums hebben wel wat, al vind ik Open Your Eyes en Heaven & Earth de zwakste broeders. Dan luister ik liever naar de soloplaten van Jon Anderson of Anderson met Vangelis. Die zijn echt geweldig, als je van synthmuziek houdt.

Vlak trouwens de twee Keys To Ascension-albums ook niet uit. Daar staan weliswaar vooral live-nummers op, maar ook een aantal steengoede nieuwe studiotracks. Als je geluk hebt, kun je al die studiotracks samen te pakken krijgen op de cd Keystudio. Dat is een zeer zeldzame compilatie van die opnamen en die laat zich beluisteren als een volwaardig en erg goed Yes-album. Maar goed, moet je net geluk mee hebben.

[Lennert]

Laatste week weer even flink aan Yes, want het is herfst en herfst is progtijd. Natuurlijk is het makkelijk om naar The Yes Album, Fragile en Close To The Edge te pakken, maar ik grijp ook graag naar Going For The One, Drama en 90125. Van het latere werk ga ik ook nog steeds echt enorm goed op The Ladder en Magnification. Wel eeuwig zonde dat de band niet nog een laatste album met Anderson heeft gemaakt, ik vind er met de nieuwe zanger echt helemaal niets aan.

[Jeroen]

Laatste week weer even flink aan Yes, want het is herfst en herfst is progtijd. Natuurlijk is het makkelijk om naar The Yes Album, Fragile en Close To The Edge te pakken, maar ik grijp ook graag naar Going For The One, Drama en 90125. Van het latere werk ga ik ook nog steeds echt enorm goed op The Ladder en Magnification. Wel eeuwig zonde dat de band niet nog een laatste album met Anderson heeft gemaakt, ik vind er met de nieuwe zanger echt helemaal niets aan.

Ik ook niet, maar dat ligt niet echt aan de zanger. Bij Glass Hammer zong hij stukken beter. Ongeremder. Het songmateriaal is veelal saai en kabbelend. Oudemannenmuziek. Yes is wat dat betreft echt geweest. Gelukkig ligt er een rijke discografie, die nooit verveelt.

Wat vind jij trouwens van Fly From Here? Die zanger Benoit David (ook te horen op enkele Mystery-albums) doet het wat mij betreft een stuk beter dan de huidige. Het kolossale titelnummer (net als veel Drama-materiaal oorspronkelijk een Buggles-compositie) vind ik vooral erg fraai met mooie melodieën en een heerlijk weemoedig sfeertje. De overige tracks vind ik niet zo bijzonder, met uitzondering van afsluiter Into The Storm, waarop Yes heerlijk vlamt. Er is trouwens een nieuwe versie verschenen met Trevor Horn (zanger van Drama en de Buggles) op zang. Vanuit historisch oogpunt snap ik dat, al vind ik Benoit David technisch veel beter zingen.

Over Drama gesproken: dat vind ik één van de mooiste Yes-platen. Dat kille, vroege jaren tachtiggeluid is echt geweldig en hierop vind ik de zang van Horn wel heel gaaf klinken. Denk dat ik die zo maar weer eens ga draaien. Louter gave nummers, met Machine Messiah, Into The Lens (ook bekend van Buggles als I Am The Camera) en Tempus Fugit als uitschieters.

Nog een aanrader: Talk, de bijna vergeten opvolger van het geflopte (en inderdaad wat halfslachtige) Union. Vrijwel volledig in elkaar gezet door de andere Trevor (Rabin), maar wel met een glansrol voor Jon Anderson. Staan heerlijke tracks op die wel degelijk progrock zijn. Wel een foeilelijke hoes, maar vooruit.

[Lennert]

Talk heb ik op Musicmeter van de volgende reactie voorzien (scores 4/5 sterren):

"Talk is eigenlijk een wonderbaarlijk sterk AOR/prog album te noemen, helemaal voor het rare tijdstip waarop dit gemaakt is (1994 was nu eenmaal vanuit commercieel oogpunt niet echt meer een goed moment voor dit soort muziek). Mierzoet allemaal, maar het klinkt toch gemotiveerder en coherenter dan albums als Big Generator en Union. En vooral de tweede helft heeft met het ingetogen Where Will You Be en de epic Endless Dream weer eens twee echt sterke Yes-tracks. Vooral de epic voelt aan als iets dat de band ook in de hoogtijdagen had kunnen maken. Wat ik nog steeds mis is Howe's meer kunstzinnige gitaarwerk, maar Anderson's zang/teksten en Kaye's sfeervolle toetsenwerk maken het toch allemaal zeer te genieten. Het suikergehalte is dan misschien erg hoog, mooi vind ik het zeker wel."

Fly From Here 3/5 sterren:

"Benoît David doet Anderson in ieder geval niet vergeten. Ik vind zijn stem in de verte misschien overeen komen, maar hij mist echt wat van de grandiositeit en zonder het lyrisch talent van Anderson ontbreekt er ook een stukje diepgang. Het zorgt ervoor dat Fly From Here niet slecht klinkt, maar op mij vooral oppervlakkig over komt. Waar Magnification me vaak te hoogte in tilde, kom ik hier niet verder dan de begane grond.

Het is geen slecht album en in ieder geval overduidelijk prog, maar waar ik op Drama nog wel degelijk Yes herkende, voelt het hier aan alsof ik toch naar een andere band aan het luisteren ben. Het wil me niet echt grijpen. Hour Of Need heeft wel een heel mooi afsluitende solo. Goed gemaakt, maar zielloos."

[innuendo]

Drama is een erg mooie plaat inderdaad. Lennert en ik hebben die een serieuze waarderingsboost op musicmeter gegeven.

[Lennert]

Laatste twee albums heb ik nog niet gehoord, maar toen was mijn lijst als volgt:

Eindstand:
1. Close To The Edge 5*
2. Going For The One 5*
3. The Yes Album 4,5*
4. Drama 4,5*
5. Fragile 4,5*
6. Time And A Word 4,5*
7. Magnification 4,5*
8. 90125 4*
9. Tales From Topographic Oceans 4*
10. Yes 4*
11. The Ladder 4*
12. Talk 4*
13. Tormato 4*
14. Relayer 3,5*
15. Big Generator 3,5*
16. Fly From Here 3*
17. Open Your Eyes 3*
18. Union 3*
19. Heaven & Earth 2,5*
Gemiddelde: 3,95*

[Jeroen]

Grappig. Ik vind Relayer echt een meesterwerk. Beter dan Tales From Topographic Oceans, als je het mij vraagt. Die dromerige jazzy insteek vind ik de band goed passen.

Ik heb ook een zwak voor Big Generator en in het bijzonder voor de heerlijke (geflopte) popsong Love Will Find A Way en I'm Running, dat heerlijk mystiek en eighties klinkt.

Ik denk dat Going For The One mijn favoriete Yes-plaat is. Louter goede (kortere) tracks en de beste Yes-epic ooit als afsluiter. Ik zie die Wakeman tijdens Awaken gewoon zitten achter dat gigantische Zwitserse kerkorgel. Dat moet een prachtervaring zijn geweest.

Een lijstje zou er zo uitzien (Zonder scores).

1. Going For The One
2. Relayer
3. Drama
4. Close To The Edge
5. 90125
6. The Yes Album
7. Time And A Word
8. Big Generator
9. Tales From Topographic Oceans
10. Fragile
11. The Ladder
12. Talk
13. Fly From Here
14. Magnification
15. Yes
16. Tormato
17. Union
18. Open Your Eyes
19. Mirror To The Sky
20. The Quest
21. Heaven And Earth


Even buiten Yes: check trouwens ook Jon & Vangelis. Prachtige platen gemaakt, met The Friends Of Mr. Cairo als absolute uitschieter. Heerlijke wegdromer.

[Lennert]

Ik vind Relayer veel te jazzy. The Gates Of Delirium vind ik wel heel vet, maar de andere twee nummers doen het niet voor me.

Heb je die Anderson, Bruford, Wakeman, Howe ook? Die plaat vind ik nog echt behoorlijk goed ook.

[Jeroen]

Zeker. Fijne zomerplaat vind ik dat. Vooral Brother Of Mine is tof.

[Archaïsch]

Ik ken eigenlijk alleen Close To The Edge. Maar die heb ik al jaren niet gehoord. Staat me iets van bij dat de vocalen mij niet helemaal liggen. Te licht.