Naar welk concert ben je gisteren geweest?

[AmnesJAn]

Amenra in Tivoli.

Het is niet mijn band, daarvoor vind ik het allemaal niet plezierig genoeg om naar te luisteren, maar live is het fenomenaal overweldigend en goed uitgewerkt. 75 minuten: de band kwam op, speelde een nagenoeg perfecte set en ging weg zonder toegift of uitleg. Top, zo zouden meer mensen het moeten doen, iedere vorm van introductie had de sfeer ook kapot gemaakt.

Gister in Doornroosje, zoals altijd weer fenomenaal. De vriendin kende het nog niet, maar die was ook zeer onder de indruk.

Marissa Nadler was kwalitatief goed, maar ik vind het toch meer muziek om bij in slaap te vallen.

[Heyoka]

Gisteren was ik in Tivoli voor Life of Agony, met in het voorprogramma Ugly Kid Joe.

Van die laatste wist ik het bestaan, maar ik kende geen nummers, dacht ik, maar ze blijken toch 2 bekende nummers te hebben.

Ik was daar met vrienden van vroeger, omdat we destijds vaak naar Life of Agony luisterden.

Er was nog een band in het voorprogramma, maar die hebben we overgeslagen, dus daar kan ik verder niet veel over zeggen.

Ugly Kid Joe heb ik aanschouwd, maar is niet echt mijn ding. Vrienden vonden het wel ok volgens mij. Ik hou niet zo van dat het publiek de hele tijd moet klappen, springen, schreeuwen etc. Het deed me een beetje denken aan workout in een sportschool. Ze leken er verder wel lol in te hebben, dus het zal vast vermakelijk geweest zijn.

Daarna was het aan LoA. Jarengeleden had ik ze nog eens gezien in Eindhoven en toen was ik niet erg onder de indruk.
De huidige tour is het gevolg van 30 jaar Ugly, dus alle nummers werden achter elkaar gespeeld. Het eerste nummer was prima, daarna zakte het wat in en vanaf Ugly werd het weer beter. Daarachteraan kwamen nog wat nummers van de eerste plaat en bij 1 nummer kwam die kerel van Ugly Kid Joe nog even meedoen.

Keith is sympathiek en doet lekker waar hij zin in heeft. Dat is meestal best prima, maar niet altijd. Ik vond dat hij ook teveel aan het lullen was tussendoor. Wat mij betreft zouden de nummers gewoon achterelkaar gespeeld kunnen worden, zonder al te veel gelul. Ik begrijp dat de emotie er wel een beetje uit is na 30 jaar. Om de emotionele rollercoaster van je 22-jarige ik als 52 jarige geloofwaardig over te brengen lijkt mij ook wat lastig. En als je stem dan ook niet meer zo krachtig is als toen, dan moet je hier en daar wat concessies doen, die ervoor zorgen dat ik misschien toch liever de cd nog eens op zet. De liefde ging ook weer alle kanten het podium over, en dat vind ik ook heel erg niet boeiend. Die kerel van Ugly Kid Joe moest heel erg lang vastgehouden worden omdat de tour zo leuk en gezellig is, zijn neef moest vertellen dat Keith de 'strongest' persoon is die hij kent en zo bleven ze maar hugggen en loven. Toen er ook nog verteld moest worden dat we sterk moesten zijn en weet ik veel allemaal, dan heb ik het wel een beetje gehad.
Maar goed, dit hoort wellicht allemaal wat bij het genre.
Het was leuk om weer eens wat jeugdherinneringen op te halen.