Agalloch

[Bleek No. 1]

Te hard in de mix vooral, zonde.

Dan zet je de volume wat zachter.

[Krimhild]

Soms ouderwets lekker, soms teveel gedrum. Te hard in de mix vooral, zonde.

Jij bent niet goed wijs, gekkie.

Ik vermoedde al zoiets. Ik ga het nog maar eens luisteren.

@ Blekkie: Ja, maar dan dooft alles uit en ik wil alleen de drums zachter hebben.


Edit: Ben nu aan het luisteren, en het gaat me vooral om het stukje rond minuut 12. Dat is een geniaal stuk, maar je hoort het geniale minder goed doordat er zo hard overheen gedrumd wordt. Het zal allemaal wel zo bedoeld zijn, maar ik vind het toch jammer. Over het algemeen gewoon een goed nummer, overigens.

[Heyoka]

Je moet het anders zien. Het is net als met naar de wc gaan: een grote drol kan, als gevolg van krapte, de aandacht te veel richten op een bepaald punt (daar waar het pijn doet), maar het gaat uiteindelijk om het resultaat, het geheel...

[Anskar]

Geniaal nummer zeg!

[Krimhild]

Je moet het anders zien. Het is net als met naar de wc gaan: een grote drol kan, als gevolg van krapte, de aandacht te veel richten op een bepaald punt (daar waar het pijn doet), maar het gaat uiteindelijk om het resultaat, het geheel...

Op die manier! Goed, schijten is heerlijk, ook wanneer het een beetje moeite kost. Maar het geeft toch echt de grootste opluchting wanneer alles er vlotjes in één keer uit komt, zonder veel moeilijk gepers en gezucht. Dan hoeft het van mij eigenlijk al niet meer, dan houd ik het nog liever op. Zou Aesop ook eens moeten proberen.

[Bleek No. 1]

Soms ouderwets lekker, soms teveel gedrum. Te hard in de mix vooral, zonde.

Jij bent niet goed wijs, gekkie.

Ik vermoedde al zoiets. Ik ga het nog maar eens luisteren.

@ Blekkie: Ja, maar dan dooft alles uit en ik wil alleen de drums zachter hebben.

Het was niet serieus een suggestie. Ik hoop dat je dat door hebt. HE!

[Krimhild]

Nee.

[Bleek No. 1]

Slimpie

[Krimhild]

Een nieuw interview!
http://asymmetryfestival.pl/2013/03/nie ... h/?lang=en

John: "Agalloch is not a party band. In fact, we HATE party bands. We are far more interested in food, wine, books, and quiet places."

[Krimhild]

Wat is dit:

[Bleek No. 1]

"You can now listen to "Celestial Effigy" from our upcoming album "The Serpent & The Sphere" out May 13th via Profound Lore and May 19th in Europe via Eisenwald."

http://pitchfork.com/reviews/tracks/167 ... al-effigy/

[scorpion]

Nieuwe album is hier volledig te beluisteren!

http://www.npr.org/2014/05/04/308273140 ... t=1&f=1039

[FinnTroll]

Net een paar keer dat nieuwe album op repeat en dit klinkt nu al naar jaarlijst materiaal. Ik ben niet anders gewent van Agalloch, maar toch is het fijn om te horen dat ook deze plaat weer erg goed is.

[scorpion]

Hetzelfde hier, al is dit echt weer zo'n cd die je heel vaak moet luisteren om hem echt helemaal te waarderen. Maar wat ik na de eerste 2 luisterbeurten hoor klinkt al hartstikke goed.
enige gemis zijn de cleane vocals, niet dat dat perse moet maar ze zijn zo goed van hem dat ik ze liever wat meer gehoord had.

[Crises]

Jaarlijstmateriaal... Vind ik nog wat vroeg om te zeggen.

[Krimhild]

Hetzelfde hier, al is dit echt weer zo'n cd die je heel vaak moet luisteren om hem echt helemaal te waarderen.

+30

Hij is raarrrrrr! Pas 1x geluisterd, dus ik moet nog zien waar het heen gaat. Het nummer Celestial Effigy wel al veel vaker gehoord en die gaat er zeer goed in, de rest is even wennen. Sommige stukken klonken wat on-agallochesk, sommige deden zelfs denken aan vroege amon amarth of katatonia. Ik ben benieuwd wat meer luisterbeurten gaat opleveren. We moeten overigens nog opschieten met inluisteren, want a.s vrijdag is de release show al! ^^ We gaan er heen, in Portland!~~
Hoe krijg je Krim aan de stuiter, deel 3.

[Eru Iluvatar]

Moet die nieuwe Agalloch (waar komt die naam trouwens vandaan?) ook maar eens een kans geven. Op lang aandringen van Ernst (en anderen) heb ik alle albums beluisterd. Over het algemeen vind ik de recentere wat aantrekkelijker, maar de oudere zijn meer exotisch en bieden misschien nogal een aantal te ontwaren geheimen.

Ik weet alleen niet of een nieuwe Agalloch wel bij dit voorjaarsseizoen past. Hoewel, het lijkt nu eerder herfst te zijn in NL...

[FinnTroll]

Agalloch (waar komt die naam trouwens vandaan?)

Volgens mij was het een boomsoort die je kunt opbranden voor een soortgelijk effect als wierrook.

[Eru Iluvatar]

Agalloch (waar komt die naam trouwens vandaan?)

Volgens mij was het een boomsoort die je kunt opbranden voor een soortgelijk effect als wierrook.

Oh ja! Ik realiseer net dat mij dat eerder is verteld.

[Hieronimus]

Hij is op bandcamp te beluisteren:
Netjes! Maar beklijft tot nu toe, net als Marrow of the Spirit, niet voor de gehele speelduur.

[Flipjack]

Hij beklijft mij vooralsnog helaas maar heel sporadisch.

Had er behoorlijk meer van verwacht na het hoopgevende Faustian Echoes.

Edit: Hee, hij begint een beetje binnen te komen..

[Jeroen]

Goede reminder, ik moet Faustian Echoes ook nog eens zien op te snorren.
Ik wacht wel tot de cd er is, wat betreft de nieuwe. Agalloch heeft me nog nooit écht teleurgesteld. Marrow Of The Spirit vond ik wel een stuk minder dan de vorige albums. De hardere koers kwam de niet te versmaden melancholie helaas niet ten goede. Ik vind het nog steeds een goede cd en het getuigt van lef om niet drie albums lang (het debuut lag immers ook meer in die hardere lijn) hetzelfde te doen, maar ik hoop toch op wat meer sfeervolle postrockstukken en vooral op meer galmende melodieën. Ik wacht af.

[Dufniall]

Dit is de eerste keer dat ik echt goed naar een Agalloch plaat luister, en dat bevalt wel heel goed eigenlijk. Maar ik ben dan wel benieuwd naar ander werk van ze, gezien de meesten daar nog enthousiaster over zijn.

[scorpion]

Iemand een idee wat dit is: http://www.metal-archives.com/albums/Ag ... %29/411217

[FinnTroll]

Iemand een idee wat dit is: http://www.metal-archives.com/albums/Ag ... %29/411217

In de beschrijving staat: "Single track 7" available only at the "Serpent and the Sphere" release shows in Portland and Seattle. Limited to 500."

[Nefarian]

Voor mij persoonlijk is The Mantle een van de mooiste platen ooit gemaakt, woorden schieten echt tekort bij het gevoel dat deze muziek bij mij oproept.
Ik vond dan de volgende review toch wel echt op sublieme wijze weergeven waar The Mantle voor staat, krijg er bijna net zo kippevel van als van het album zelf:

The Mantle is a stark artistic reaction to a soulless modern life within a culture that breeds emptiness and has developed an increasing disregard to the beauty and power of nature. Agalloch have observed in disenchantment the acts of humanity in such a climate and turned their gaze towards the within. In this form, the search for truth in personal meaning, striving for truth within one’s self in a world of deception, is directed towards the essence of the self. This is reflected in the lines "…it washed away in a tide of longing....a longing for a better world…" from "In the Shadow of Our Pale Companion" and "It is this grandeur that protects the spirit within, from the plight of this broken world." from "I Am the Wooden Doors". The expressive essence of The Mantle is a severe discontent with present cultural conditions of its time, and intellectually formulates itself against this virus in an emotionally powerful portrayal of the will to isolation. However, in the midst of this personal empowering through inner discovery, The Mantle succeeds not in escaping the often cruel effects of human interaction. Desperate and bitter responses to the usual factors of betrayal and abandonment lurk within "You Were But a Ghost in my Arms" and "A Desolation Song".

Indeed, the very existence of The Mantle, and Agalloch itself, depends upon these instances, yet the maturation of these individuals is strikingly clear throughout the duration of this album. No longer entirely consumed with emotional frustrations and misunderstood spiritual complexities, a search has begun for universal meaning while reluctantly acknowledging their existential burden. Consistent with previous works, Agalloch once again express through all facets of their expression a deep appreciation and reverence for nature. The elk statue that graces the cover symbolizes their affirmation in this regard. Through the beauty and splendor of nature, Agalloch have found something to believe in, a vindication for being. As this creature has become something of a mascot for the act, they have found truth and purity in the ways of nature, something to hold onto as humanity apathetically bring to ruin all that was once held sacred by a nobler and stronger people. As mankind continues to technologically progress and the ever-increasing emphasis on social status feeds superficial endeavors, nature has become the sufferer. Agalloch, in their plight to sever themselves from an afflicted species, have wholly embraced what mankind seemingly strives to destroy in pursuit of its own agenda. Thrust into this world on the condition of our ultimate death, we are left to question the meanings, or the existence of meanings, within everything that surrounds and moves within us. We ponder our purpose here and seek to develop higher understandings of ourselves and our environment. Reactions are developed towards the functions of the world, relations with other people and the humbling knowledge that we are ever one breath closer to our last.

Life in this world can be a cold, unforgiving, and bleak journey. We can take what we can from this place and utilize our methods for our own devices, or we can submit and fall in line with the spirit-draining structure of society until we meet our death afraid and alone, blinded in the mysterious facade of warmth and compassion. We can wallow in the misery of life, shroud ourselves in impenetrable darkness and await life's end, arms open as if to embrace the shadows of expiration as a gift of deliverance. We can free ourselves, escape the wretchedness, the pain of living, and the horrors of a new day. The Mantle, even through its grey-spirited dejection and distressed weight, portrays this quest for meaning. The often unbearable conditions of existence cannot be escaped entirely, but we can get through by discovering individual purpose and reaffirm existence through knowledge and affection for truth and beauty. On The Mantle, Agalloch have turned to self-affirmation through social withdrawal and reverence of nature’s grandeur.

The solemn, cold darkness that formed the core of Pale Folklore has expanded into a more panoptic expression. The irreverent storm of vexatious, hopeless pleadings to a pitiless majority are now channeled through sparse chromatic arrangements of a more seamless flow. The elaborate structural formations have been treated with an increased level of patience, giving the musical elements additional breathing capacity. The Mantle is an ambitious, penetrating work. It does not cater to the impatient or to those intimidated by emotionally-compelling, thought-provoking artistic expressions. This is music with genuine purpose, a prime display of a beautifully constructed album possessing the ability to dramatically alter the listener’s mental and emotional state during the listening experience. It is music delivered through a rich collection of visions and intentions, a complete package offering stimulation musically as well as lyrically and visually. The stark design of the package in shades of grey, silver, and black effectively reflects the spirit of this music and lyrics. Each phase of this work flows seamlessly into the next, creating a continuous and comprehensive stream of concept and musical flow which transcends the standard song by song album format. The Mantle is one of those rare musical experiences requiring elimination of surrounding or threatening distractions as well as a willingness on the part of its audience towards emotive and cerebral immersion for its entirety, such is the vast and rich quality of its presentation. It stands as this band's most accomplished and cohesive work.

[Jeroen]

Inderdaad een plaat van zeldzame klasse. Ook mijn favoriet van Agalloch en sowieso een van mijn favoriete cd's.

[Nefarian]

Inderdaad een plaat van zeldzame klasse. Ook mijn favoriet van Agalloch en sowieso een van mijn favoriete cd's.

Ik ken weinig platen die mij van begin tot eind zo in hun greep houden als The Mantle.... Denk dat alleen In the Halls of Awaiting van Insomnium en Songs of Moors and Misty Fields van Empyrium dat net zo doen.
Valt mij overigens op dat wij wel erg veel gelijkenis vertonen qua muzikale smaak

[Krimhild]

Voor mij persoonlijk is The Mantle een van de mooiste platen ooit gemaakt, woorden schieten echt tekort bij het gevoel dat deze muziek bij mij oproept.
Ik vond dan de volgende review toch wel echt op sublieme wijze weergeven waar The Mantle voor staat, krijg er bijna net zo kippevel van als van het album zelf:
*review*

Volledig met je eens. Waar komt die review vandaan?



Nog wat anders: een lezing van guitarist Don Anderson over de ontwikkeling van en invloeden op Agalloch, onlangs gegeven in Victoria, Canada:

[Nefarian]

Voor mij persoonlijk is The Mantle een van de mooiste platen ooit gemaakt, woorden schieten echt tekort bij het gevoel dat deze muziek bij mij oproept.
Ik vond dan de volgende review toch wel echt op sublieme wijze weergeven waar The Mantle voor staat, krijg er bijna net zo kippevel van als van het album zelf:
*review*

Volledig met je eens. Waar komt die review vandaan?

Danke je Kriemhild, ga je ook naar Agalloch in Arnhem?

De review komt van Metal Archives

http://www.metal-archives.com/reviews/A ... ntle/3526/

[roT-]

Ik vind het album the mantle helemaal te gek, verveeld na maanden nog steeds niet.
Zijn er verglijkbare bands die ik eens zou moeten uitproberen?

[Hieronimus]

Fen, vroegere Alcest, Falloch, Falls of Rauros zijn misschien de moeite waard.

Agalloch in Arnhem, daar ga ik toch ook wel bij zijn.

[Jeroen]

Vergeet Bergtatt van Ulver niet en de s/t van Borknagar. Blauwdrukken voor in elk geval Pale Folklore.

[Krimhild]

Danke je Kriemhild, ga je ook naar Agalloch in Arnhem?

Waarschijnlijk!

Ik vind het album the mantle helemaal te gek, verveeld na maanden nog steeds niet.
Zijn er verglijkbare bands die ik eens zou moeten uitproberen?

Er zijn een aantal pareltjes die minder van The Mantle weg hebben dan bovengenoemde bands, maar die wel uit de zelfde hoek van de wereld komen en een zelfde gemêleerde atmosfeer van zowel wanhoop als glorie uitademen. Eerste in de rij is Alda, met name hun album :Tahoma: (zie onder). Vanaf 4.20 zit je met kippenvel. Hun nieuwste album, Passage, komt volgende week uit.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=xFUpkq2Z ... 0D8C7C965B[/youtube]



Dan zijn er nog Skagos, Leech, Addaura en Sadhaka. Stuk voor stuk kapot gedraaid hier:

[Jeroen]

Ik krijg geen kippenvel bij dat typerende blackmetalriffje. Vind het eerder een beetje misplaatst en wat te monter, zeker voor een climax. Maar mooi dat jij dat anders ervaart.

[Krimhild]

Even maar hoor. Er zit een opbouw in; je moet verder.

p.s. Vooral Shadow of the Mountain is behoorlijk Agallochesk.

[Nefarian]

Danke je Kriemhild, ga je ook naar Agalloch in Arnhem?

Waarschijnlijk!

Waarschijnlijk???

[Jeroen]

Gelukkig heb ik ze al een keer live gezien. Toen speelden ze veel werk van The Mantle, waaronder hun magistrale instrumentale meesterwerk Odal. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de galm op die postrockstukjes live een beetje achterbleef bij de studioversie. Desalniettemin een mooi optreden.

Overigens lees ik hier eigenlijk niet zoveel over hun laatste plaat. Toch ook een goede cd. Kan mijns inziens niet tippen aan de eerste drie, maar ten opzichte van het ietwat warrige Marrow Of The Spirit wel weer een stapje vooruit. Coherenter vooral. Tevens hoor ik ook wat invloeden van Edge Of Sanity, zeker waar het op de gitaarmelodieën aankomt. Het post-gehalte is zodoende een stuk lager, maar daarvoor heb ik Ashes Against The Grain binnen handbereik. Ben in elk geval benieuwd waar ze in de toekomst mee op de proppen komen.

[Satyr]

Die link van Addaura, doorspoelen naar 24:46: The Baring Admission of Weakness [dikke vette worship smiley]

[Krimhild]

Danke je Kriemhild, ga je ook naar Agalloch in Arnhem?

Waarschijnlijk!

Waarschijnlijk???

Ik heb ze inmiddels al 7x gezien ofzo, en ik ga er prat op dat ik mijn lievelingsmuziek speciaal houd. Je moet je niet te dik eten. ALLES MET MATE!

Die link van Addaura, doorspoelen naar 24:46: The Baring Admission of Weakness [dikke vette worship smiley]

Goud ^^

[Draconian]

Voor de liefhebbers:



Check vooral het stuk vanaf 5.47!

[Flipjack]

"Following 20 years, 5 full length albums, many tours around the world, and numerous other recordings, John Haughm and the rest of the band (Don Anderson, Jason Walton, and Aesop Dekker) have parted ways. What the future holds for the separate parties remains undetermined. We collectively thank all of our fans across the world. There are also way too many other people to thank who made this band possible. You know who you are."

euh....

[Jeroen]

Zo, dat is jammer zeg.

[Flipjack]

Ja, echt treurig.

Toevoeging:

"After being inundated by a barrage of responses, I feel that I should clarify some things. I take full responsibility for the decision to part ways with the other guys. It was difficult, well thought-out, and something that had been culminating over the past couple of years. I simply could not continue any further with the band as it was. I had to make a change as my motivation and inspiration had started to completely deteriorate. Whether this is the permanent end of Agalloch altogether or a possible fresh start, I don't know. I probably won't know for awhile. The band has simply been reduced back to its founding, visionary member for the first time in 20 years. Beyond that, the future is unknown.
- J. Haughm'

[cataclysm child]

Jammer inderdaad, al moet ik toegeven dat de laatste 2 platen me geheel niet konden overtuigen. Al was The Serpent and The Sphere wel een kleine stap vooruit na Marrow en bleef ik alsnog benieuwd naar nieuw werk.

[Jeroen]

Mee eens. Maar dan nog staan ook die albums mijns inziens nog mijlen boven de concurrentie.

[innuendo]

Motivation and inspiration... Ja, precies dat miste ik tijdens John Haughm's optreden op Roadburn. Wat een bagger was dat zeg.

[Jeroen]

Was dat solo?

[innuendo]

Yep. Het kon echt elke willekeurige malloot met een gitaar op het podium zijn.

[Jeroen]

Hm ja. Agalloch was echt een collectief. Los van de rest is hij natuurlijk maar een gemiddelde zanger en snarenplukker.