Perfect Symmetry en Parallels waren de eerste Fates Warning-albums die ik heb geluisterd. Het geluid deed mij meteen denken aan Operation:Mindcrime.Jeroen schreef: Die link met Queensrÿche hoor ik overigens nauwelijks, want Fates is altijd progressief en experimenteel gebleven en hebben afgezien van de poprockinvloeden op Parallels nooit knievallen gemaakt voor de commercie. In tegenstelling tot Queensrÿche heeft de band zelfs geen slechte plaat afgeleverd.
Gezien die laatste plaat uit 1988 komt en de eerste twee uit 1989 en 1991 zou beinvloeding niet onmogelijk zijn. Het klinkt allemaal wat klinischer a la midden-periode Queensryche. Het dromerige geluid van het Arch-tijdperk is grotendeels verdwenen. No Exit is een overgangsplaat tussen deze twee stijlen.
Overigens ben ik van mening dat Queensryche nooit een slechte plaat heeft gemaakt. Een vijftal albums zijn echter vrij mat en middelmatig. Fates Warning scoort bij mij over de gehele lengte beter dan Queensryche. De band uit Seattle heeft in hun latere loopbaan nooit een Pleasant Shade of Grey uitgebracht. Toch kunnen voor mij The Spectre Within, Awaken The Guardian en No Exit nét niet tippen aan The Warning, Rage For Order en Operation: Mindcrime.
Ik wordt trouwens ontzettend moe van al die aandacht voor Dream Theater. De band lijkt een soort van Saxon te zijn: om het jaar weer een middelmatig, totaal niet origineel of progressief album uitbrengen. Fates Warning is wat dat betreft gruwelijk ondergewaardeerd.
Die vergelijking gaat niet echt op. Ik ben sowieso geen DT fan, vanwege de zang.
Mooie progmaand (al viel Opeth dan tegen)
