Fates Warning

[Johan]

Lijkt dat nu maar zo of zijn de albums van Fates Warning allemaal verspreid over verschillende labels, met geen gelijksoortige heruitgaves, maar allemaal verschillende versies?

Ik heb alleen nog DIADL en No Exit, maar ik wil de rest ook. Welke versies zijn aan te raden?

[Lennert]

FWX is me prima bevallen. In het verlengde van Disconnected en een logische voorganger van Darkness In A Different Light, die ambient/electronica invloeden die zo overvloedig aanwezig zouden zijn, voegen hier voor mij in ieder geval wel degelijk iets toe. Hoe klinken Perfect Symmetry en A Pleasant Shade Of Grey in vergelijking?

[Lennert]

Ik zal hier overigens wel een hoop mensen mee op de tenen trappen, maart The Spectre Within vind ik uitzonderlijk overrated. Voornaamste reden: Arch. Ja, hij kan hoog gillen, maar het is continue uitzonderlijk geforceerd en beknepen zonder een spoortje subtiliteit. Ja, bij vlagen zelfs vals. De muziek is fantastisch, maar ik zet met veel meer plezier albums met Alder op. Op Awaken The Guardian heb ik hier nooit last van gehad, ik ben zodoende ook benieuwd of die bij een herluisterbeurt me nog steeds zo goed zal bevallen.

[Gilbert]

Ja, hij kan hoog gillen, maar het is continue uitzonderlijk geforceerd en beknepen zonder een spoortje subtiliteit. Ja, bij vlagen zelfs vals.

Ik heb ooit de albums Perfect Symmetry en/of Parallels enige tijd in mijn bezit gehad, en dat is exact hoe ik de "zang" op die platen zou omschrijven. Maar dat was toch juist met Ray Alder?

Het erbarmelijke kattengejank van beide zangers, maar vooral Alder, is dan ook de reden waarom ik me nooit echt in Fates Warning verdiept heb.

[Lennert]

Alder heeft veel meer de mogelijkheid tot subtiele en warme zanglijnen dan Arch. Van Perfect Symmetry ken ik zoals hierboven aangegeven niets, maar op Parallels vind ik hem veel veelzijdiger zingen dan Arch op de eerste albums ooit heeft gedaan. Maar goed, op een bijna compleet ongerelateerde wijze vind ik zodoende Bruce Hall ook nog steeds een betere zanger voor Agent Steel dan Cyriis, vanwege het feit dat hij zijn midrange veel beter gebruikt en niet constant aan het gillen is.

[Lennert]

Het valt me overigens op dat Fates Warning en Queensryche (de QR van Promised Land) voor mij best veel overeenkomsten qua sound hebben met elkaar. Vooral qua sound/productie dan, Fates Warning is een stuk technischer en minder op zang gericht dan bij QR het geval is, maar helemaal Parallels lijkt erg veel op Empire qua sound, terwijl ik Disconnected/FWX veel weg vind hebben van Promised Land, om nog maar te zwijgen over hoe de eerdere albums me aan de Queensryche EP doen denken.

[POS]

Ik heb ooit de albums Perfect Symmetry en/of Parallels enige tijd in mijn bezit gehad, en dat is exact hoe ik de "zang" op die platen zou omschrijven. Maar dat was toch juist met Ray Alder?

Het erbarmelijke kattengejank van beide zangers, maar vooral Alder, is dan ook de reden waarom ik me nooit echt in Fates Warning verdiept heb.

Juist op Parallels zingt Ray Alder amper met hoge zang. Echt vrijwel nergens. En ook op Perfect Symmetry staan genoeg stukken zonder de (overigens geweldige) hoge zang. Met afstand de 2 beste Fates Warning platen in mijn ogen.

[POS]

Ik heb ooit de albums Perfect Symmetry en/of Parallels enige tijd in mijn bezit gehad, en dat is exact hoe ik de "zang" op die platen zou omschrijven. Maar dat was toch juist met Ray Alder?

Het erbarmelijke kattengejank van beide zangers, maar vooral Alder, is dan ook de reden waarom ik me nooit echt in Fates Warning verdiept heb.

Juist op Parallels zingt Ray Alder amper met hoge zang. Echt heel weinig. En ook op Perfect Symmetry staan genoeg stukken zonder de (overigens geweldige) hoge zang. Met afstand de 2 beste Fates Warning platen in mijn ogen.

[Johan]

FWX is me prima bevallen. In het verlengde van Disconnected en een logische voorganger van Darkness In A Different Light, die ambient/electronica invloeden die zo overvloedig aanwezig zouden zijn, voegen hier voor mij in ieder geval wel degelijk iets toe. Hoe klinken Perfect Symmetry en A Pleasant Shade Of Grey in vergelijking?

Ik zou zeggen dat Perfect Symmetry qua sound tussen No Exit en Parallels in zit. Wat harder dan Parallels, maar wel wat subtieler zang dan No Exit.

A Pleasant Shade of Grey zal je ook bevallen. Het geheel is vrij duister van geluid, maar qua songstructuren zit het niet zo ver verwijderd van de nieuwere albums.

[Jeroen]

Perfect Symmetry wordt dan ook niet voor niets als een overgangsplaat gezien door de band. Ik vind het zelf samen met No Exit en Awaken The Guardian de beste schijf van Fates Warning. Staan echt wereldnummers op. Het beste van twee werelden. Maar om eerlijk te zijn, heb ik deze band nooit op een misser kunnen betrappen. Experimenteler werk als Disconnected en FWX kan ik net zo goed hebben als de toegankelijkere 'liedjes' uit de Parallels/Inside Out era. Inside Out verdient overigens een speciale vermelding door het fenomenale drumwerk. Zelden een drummer op zo'n subtiele wijze zo ingewikkeld horen drummen. Prachtig.
Daarnaast is het oude werk ook altijd geweldig. Van de heerlijke Maideneske heavy metal op Night On Bröcken tot de (voor die tijd) ongekend vooruitstrevende pracht van Awaken The Guardian.

[Lennert]

A Pleasant Shade Of Gray + dvd ontvangen, ben erg benieuwd. Ik hoor van een hoop mensen toch dat dit hun favoriete FW album zou zijn.

[Lennert]

Van A Pleasant Shade Of Gray heb ik maar de dvd-versie aangezet, zodat ik dan ook meteen even wat beeld erbij heb. Qua show niet echt heel spectaculair en de kwaliteit is vrij matig van het beeld, maar Alder staat live toch een stuk beter zijn mannetje dan een LaBrie of Tate. Ik zal het album vanavond nog eens aanzetten op cd, maar voorlopig ben ik wel heel erg omver geblazen van de prachtige muziek die de band de luisteraar hier biedt. Ik ben bijna geneigd te zeggen dat dit album mijn favoriete FW album zou kunnen worden, al wil ik voor ik hier ga stemmen toch nog even Perfect Symmetry ook aanschaffen, dan heb ik de collectie meteen compleet.

Overigens geen idee waar het concept van het album over gaat, al heb ik het idee dat dit ook uit de teksten niet heel veel meer te halen valt dan 'emotionele gebeurtenissen met betrekking tot een tweetal personen en reflectie hier op'.

[Jeroen]

Prima cd inderdaad. Meningen zijn doorgaans erg verdeeld over die plaat. De een vindt het te gek en de ander saai. Ik vind het lekker ontspannend werkstuk. Maar wat betreft Fates Warning behoren No Exit, Perfect Symmetry, Awaken The Guardian en The Spectre Within tot mijn absolute favorieten.

[Lennert]

Godverdrie, Theories Of Flight zou nog wel eens mijn top 3 van favoriete Fates Warning albums kunnen binnenstormen. De vorige was al zeer plezierig, maar hierbij is echt ieder nummer een kraker. Spetterende productie, Alder die nog nooit zo goed heeft geklonken en nummers die zowel progressief als herkenbaar klinken. Dream Theater's laatste zorgde voor een scheuring bij de fans, ik kan me niet voorstellen dat in dit geval ook maar een fan (buiten de verstokte Arch-liefhebbers, grow up!) is die dit album niet goed zou vinden. Absolute top-10 notering, tevens de eerste cd van het jaar die ik boven de 90 zou geven.

[Jeroen]

Niets aan toe te voegen Wereldplaat.

[MetalDelight]

Ik vond de vorige plaat maar matigjes en hem daarom niet aangeschaft.
De reacties die ik lees over het nieuwe werk maken me nieuwsgierig, dit weekend eens goed checken.

No Exit/ Perfect Symmetry maken hier nog regelmatig rondjes.
Het Arch werk gaat er hier echter ook wel in.

[Jeroen]

De vorige is ook goed, vind ik. Weliswaar vrij kaal en rauw, maar de plaat bewijst dat Fates Warning het tegenwoordig ook zonder allerlei effectjes, keyboards en hulpmiddelen prima kan. Daarnaast staan ook op die cd enkele ijzersterke songs.

Maar die nieuwe, tsja, dat is toch een ander verhaal. Met No Exit of Perfect Symmetry heeft de huidige stijl natuurlijk weinig te maken. Misschien dat de atmosferische stukken een beetje doen denken aan PS, maar buiten dat is FW tegenwoordig stukken moderner, steviger en gevarieerder. En zo hoort het ook. Fates Warning heeft godzijdank nooit twee keer dezelfde plaat gemaakt. Zoals het hoort bij een progressieve band.

[MetalDelight]

Oh, zeker, helemaal mee eens.
Ik verwacht van FW ook absoluut geen 2e No Exit o.i.d.
Zolang een band songwise sterk voor de dag komt en het mij muzikaal aanspreekt heb ik totaal geen problemen met een koerswijziging binnen het toch al erg ruime genre. Zo vindt ik bijvoorbeeld Promised Land van Queensrÿche een ijzersterk album.

Helaas sprak het FW werk na Inside Out me gewoon minder aan. De nummers pakten me niet. Hetzelfde als met This Mortal Coil van Redemption. Desalniettemin blijft Fates Warning altijd zo'n band die ik in de gaten houd.

Dit weekend Theories Of Flight een kans geven.

[Johan]

Nou, dat klinkt goed. Tijd om dit album aan te schaffen, als ik jullie reacties zo hoor!

[Jeroen]

Zijn er eigenlijk wel forumbezoekers (@Lennert? @Ruud? @Kees @Teun) die het laatste album van Fates Warning uit 2020 gekocht dan wel beluisterd hebben? Het bakbeest met de naam Long Day Good Night lijkt hier vrijwel onopgemerkt te zijn gebleven.

Jammer, vind ik, want het album doet niet onder voor Theories Of Flight. Niet dat de laatste plaat er gigantisch op lijkt, want dat is (gelukkig) nooit het geval bij FW-albums. Long Day Good Night is een meer uitgesponnen aangelegenheid en zodoende ook de langste cd die het gezelschap ooit uitbracht. Bepaald niet vervelend, want slechte composities staan er niet op. Integendeel. Je moet er alleen even voor gaan zitten.

Maar dat is dus niet echt gebeurd, begrijp ik uit de stilte?

[Lennert]

Ik heb deze dus echt gewoon niet meegekregen toen, deze post zorgt er wel voor dat ik hem echt snel moet aanschaffen. Theories Of Flight is er namelijk eentje die ik toentertijd echt heel veel gedraaid heb en nog steeds graag op zet...

[Kees]

Nee, volgens mij nog niet. Theories Of Flight heb ik ook nog niet goed de kost gegeven. Mijn aandacht ging rond die jaren van uitgave meer uit naar dat harde tweede album van Arch/Matheos. Dank voor het attenderen. De band blijft vreselijk ondergewaardeerd. Ik ken menig relatief jong progrockliefhebber die wel fervent fan zijn van Dream Theater, Muse, Radiohead, Porcupine Tree, Steven Wilson en Riverside, maar Fates Warning niet kennen en ook moeilijk bewogen kunnen worden er naar te gaan luisteren. Ik denk dat hier op het forum ook wel een aantal van dat soort mensen zitten. Mocht iemand zich aangesproken voelen: waarom FW niet en die andere bands wel?

[Jeroen]

Die van Arch/Matheos is ook bijzonder sterk natuurlijk.

Van de bands die je noemt, vind ik FW in elk geval wel een echt progressieve. Geen seventies worship.

[Lennert]

Ik snap de vergelijking met Dream Theater (en dan vanwege het feit dat het metalbands zijn), maar Muse, Radiohead, Porcupine Tree, Steven Wilson en Riverside lijken toch niet echt op Fates Warning?

[Jeroen]

Muse godzijdank niet. Wat een kutband vind ik dat.

[raymondK]

Nu je het zegt Jeroen moet ik die laatste 2 van Fates Warning snel weer eens luisteren! Heb beide op vinyl en de laatste een paar maanden geleden ook geluisterd en zoals altijd met Fates Warning weer een prima progressieve metal plaat. Altijd genoeg te ontdekken in de muziek en het verveelt nooit. De laatste van Arch/Matheos is ook weer een pareltje en vind ik dan ook net iets beter dan de laatste van Fates Warning, Sympathetic Resonance durf ik zelfs wel de beste progressieve metalplaat van de laatste 10 jaar te noemen. Was toendertijd constant in mijn cd speler te vinden.

[Johan]

Ik heb 'm een half jaar geleden een paar keer opgehad en het is inderdaad weer zeker geen verkeerde plaat. Wel eentje die dus nog meer tijd nodig heeft, dus ik ga 'm met deze reminder ook weer eens draaien!

[Mollusk]

Tot voor een paar maand geleden had ik mij nog nooit echt verdiept in Fates Warning. Ik heb inmiddels Parallels en Perfect Symmetry op cd. Ik vind ze op die albums vooral vergelijkbaar met Queensryche (Empire-era, in dezelfde tijd uitgebracht), maar dan net met iets meer technisch vernuft. Maar tegelijkertijd komt het allemaal ook killer en sterieler over dan Ryche. Ik krijg er dus nog niet echt een gevoel bij. Voorlopig is het niet meer dan oké in mijn oren. Even terug in de kast en over een tijdje maar weer proberen.

[Jeroen]

Wat je zegt over die platen klopt. Ze klinken erg klinisch. Ik krijg er wel veel gevoel bij, maar dat is omdat ik de nummers heerlijk beladen vind. Met Parallels heb je wel direct de meest poppy plaat van Fates Warning in bezit. Ik vind FW op dit punt in hun carrière sowieso beter dan Queensrÿche rond die tijd. Empire vind ik toch veelal gladde en ietwat overgeproduceerde hardrock. Wel gaaf hoor, dat wel, maar geen groeiplaat zoals FW eigenlijk altijd maakt. Promised Land vind ik overigens wel zo'n album.

Ik denk dat jij wel meer kan met een recenter album als Theories Of Flight. Die rockt wat harder, is wat warmer geproduceerd, maar steekt minstens zo inventief in elkaar.

[Jeroen]

Die nieuwe solo-cd II van Ray Alder is ook erg prima. De eerste was al lekker en deze gaat er ook uitstekend in. Sound is wat toegankelijker dan bij Fates Warning. Al met al voelt de muziek als een middenweg tussen A-Z (leuk songgericht project van Alder en voormalig drummer Mark zonder) en Alders hoofdbroodheer.