Leviathan (US progressief metaal)

[Jeroen]

Om te voorkomen dat bepaalde bands zoek raken in de door lijstjes en van elkaar afwijkende posts overlopende topics, maar eens een apart topic voor een van deze groepen. In dit geval één van mijn persoonlijke favorieten, de progressieve US metalband Leviathan. Niet de groep met de meest originele naam, aangezien er volgens mij zo'n tien andere clubjes met die naam rondlopen, waaronder een eerder vrij succesvol blackmetalheerschap.

Leviathan is eind jaren tachtig ontstaan in Colorado. Niet geheel verrassend zijn deze heren goede maatjes met de eveneens uit Colorado afkomstige powermetalgrootheden van Jag Panzer. Zo verzorgde gitarist/toetsenist John Lutzow al eens wat achtergrondzang op The Age Of Mastery en is gitarist Chris Lasegue te horen op de in februari te verschijnen nieuwe schijf.
Het begon in 1991 met een titelloze 5-track EP, een plaatje waarop de band een fraaie mix speelt van traditionelere (US) power metal en progressieve elementen. Een stijl die verder uitgewerkt werd op de eerste volledige cd Deepest Secrets Beneath (1994). Waarschijnlijk direct de bekendste plaat, aangezien deze plaat vooral in Europa en Japan op enige respons kon rekenen. Wat mij betreft is het één van de betere albums van de groep. Door de speelse stijl, het gevoel in de instrumentatie en zang, maar ook door de afwisselende songwriting. Hoewel het materiaal vrij technisch is en structureel gezien best complex in elkaar steekt, blijft het door de sterke zang van Jack Aragon wel redelijk behapbaar. Fraaiste element vind ik dat de muziek op zeer kunstzinnige wijze ingekleurd is. Echter nooit te overdadig en door de mooie open productie van Jim Morris (Morrisound studios) is alles prima te volgen. Ik heb wel eens kritieken gelezen van mensen die vonden dat dit een nét-niet plaat is, maar die mensen raad ik aan de cd eens een dagje lang te draaien of met koptelefoon op een aantal keer te beluisteren. Pas dan gaan de sterke melodieën leven en vallen de puzzelstukjes op de juiste plaats. De muziek doet door het dromerige karakter wel eens denken aan Perfect Symmetry van Fates Warning, zij het een stuk steviger.

Nog meer Perfect Symmetry valt er te horen op de tweede volledige plaat uit 1996. Zoals te lezen is in een interview met Aardschok uit die tijd bleek dit Riddles, Questions, Poetry, & Outrage een behoorlijk zware bevalling. Een aantal songs waren niet bedoeld voor Leviathan, maar hadden op een solo-album van de gitarist moeten verschijnen. Vandaar de wellicht wat inconsistente stijl op deze schijf. Het plaatwerk herbergt echter wel weer voldoende mooie momenten. Ondanks de wat dunne productie (met name de keyboards klinken wat kaal) zitten de songs wel sterk in elkaar. Over het algemeen is de stijl wat rustiger en beheerster dan op de debuut-EP en de daaropvolgende full-length schijf. Bovendien kent de cd in de persoon van Jeff Ward een nieuwe zanger die over een prettig stemgeluid beschikt. Wat minder expressief dan Aragon, maar wel wat melodieuzer en met meer gevoel. Reden genoeg destijds voor Century Media om de plaat ook in Europa uit te brengen. Maar gezien de populariteit van grunge en andere alternatieve toestanden heeft de cd nooit echt erkenning gekregen. De recensies waren prima, de verkoopcijfers niet. Vandaar dat deze cd steevast opduikt in koopjesbakken. Bijkomend voordeel is dat de cd makkelijk voor weinig te vinden is.

Voor de die-hards is Scoring The Chapters (1997) vaak de favoriet. Knettermoeilijk te vinden (ik heb de cd zelf helaas nog niet gevonden), maar als je het ding eenmaal in handen hebt, begint het genieten. IJzersterk, een stuk heaviër, fraai en inventief gecomponeerd, kunstige arrangementen, noem het maar op. De productie is een stuk beter dan op de vorige plaat, waardoor alles net wat lekkerder uit de boxen druipt. Leviathan verstaat namelijk de kunst van het songschrijven. Waar veel progressieve metalbands hun muziek volproppen met allerlei gedoe, daar blijft de sound van deze Amerikanen open en eerlijk. Details zijn er in overvloed, maar subtieler vervlochten in de totaalsound. Juist daardoor loont het om deze band vaker te beluisteren. Het kost wat tijd, maar dan heb je ook wat. Sowieso zijn de eerste vier (EP meegeteld) schijven van deze groep van die typische albums die nooit vervelen en altijd wel wat nieuws prijsgeven.

Na een lange pauze van dertien jaar is de band sinds 2010 weer bij elkaar. Die reünie leidde al tot een cd/dvd (Leviathan Resurrected), een heruitgave van Deepest Secrets Beneath met de eerste EP en vervolgens in 2011 een nieuwe studioschijf met de naam At Long Last Progress Stopped To Follow. Hoewel ik me deels kan vinden in de woorden van forumgenoot Metal79, vind ik dit toch ook wel een goede cd. Ik moet het eerlijk gezegd hebben van YouTube, maar wat ik tot nu toe hoorde, vind ik fraai. De zang van Jeff Ward is helaas wat minder krachtig dan voorheen, maar de muziek grijpt op vele momenten terug naar de sterkste Leviathan releases. Dat de boel wat onsamenhangend is, kan ik wel onderschrijven. Maar misschien wordt dat rechtgezet met de volgende cd, als deze line-up wat langer bij elkaar is.

Want de naam Leviathan is de laatste keren al wat vaker genoemd, aangezien er een nieuwe plaat zit aan te komen. Deze schijf Beholden to Nothing, Braver Since Then komt in februari uit. Ik ben alvast benieuwd, ook omdat er waarschijnlijk een bonusdisc bij verschijnt, waarop opgepoetste demosongs prijken. Plaat verschijnt evenals de vorige in eigen beheer, want ondanks de kwaliteit die geleverd wordt, heeft de band weinig succes gehad met platenlabels. Maar het latere werk is in ieder geval prima te krijgen via de website van de band: http://www.leviathanresurrected.com/.

Voor de liefhebbers van Fates Warning, Secrecy, (de progressievere) Jag Panzer en meer.

Ronnie Skeen Guitars
John Lutzow Guitars, Keyboards
Derek Blake Bass
Trevor Helfer Drums
Jeff Ward Vocals

Discografie:

Leviathan - EP 1991
Deepest Secrets Beneath - Full-length 1994
Riddles, Questions, Poetry, & Outrage - Full-length 1996
Scoring The Chapters - Full-length 1997
Leviathan Resurrected - Live CD/DVD 2010
Deepest Secrets Beneath & Leviathan EP - Compilatie 2010
At Long Last, Progress Stopped To Follow - Full-length 2011
Beholden To Nothing, Braver Since Then - Full-length 2014

[wyrm]

Een heerlijke band inderdaad. Voor mij was na het vertrek van Jack Aragon helaas wel een groot gedeelte van de magie weg. De overvloed aan keyboards op Riddles deed de sound voor mij ook niet veel goeds. Scoring the Chapters heb ik helaas ook niet, maar At Long Last heb ik helaas wel. Zeer zwakke plaat die niet in de schaduw van Deepest Secrets mag staan.

Heb je enig idee wat Jack Aragon is gaan doen? Ik meen me te herinneren dat hij een aantal jaren gelden zijn versie van Leviathan probeerde te starten. Volgens mij was hij daarmee niet verder gekomen dan een myspace pagina met wat demo's. Wat hij daarna heeft uitgespookt is mij onbekend.

[Jeroen]

Vind je die plaat zo slecht? Naar wat ik gehoord heb, zijn er zeker nog wel kwaliteiten van weleer aanwezig. Ik heb het cdtje inmiddels via de band besteld, dus ik kan binnenkort een beter en uitgebreider oordeel vellen. Het oude werk zullen ze er niet mee overtreffen, maar goed. Dat was ook van een erg hoog niveau. Wat Riddles betreft, mja, over de keyboards kan ik je geen ongelijk geven. Toch vind ik een groot aantal songs erg sterk. Maar aan de magie van het debuut kan het inderdaad allemaal net niet tippen.

Als ik Metal Archives mag geloven, speelt Jack Aragon momenteel gitaar in een band met de naam Hellstrum. Tevens heeft ie nog gezongen op de s/t demo van Eternal Internment. Maar dat ligt meer in de heavy/thrashhoek, waarbij de man ook screams gebruikt. In het rustige stuk van onderstaande link is echter duidelijk te horen dat het Aragon betreft.



Luister nu voor de tweede maal vandaag naar Deepest Secrets Beneath, heb het tweede nummer Sanctuary maar even op repeat gezet. Dat instrumentale slot is fantastisch. Het atmosferische effect doet me ergens denken aan Vauxdvihl.
Ter ondersteuning:



Adembenemend als je het mij vraagt. Evenals het prachtige en zeer vloeiend gearrangeerde Not Always Lost, met die geweldig mooie gitaarlijnen, fraaie melodieën, te gekke breaks en technische Zonderiaanse drumstukken.

BREAKING NEWS overigens: Ik plaatste zojuist een prikkelende reactie op het artwork van Scoring The Chapters op de Facebookpagina van de band. Prompt een reactie terug met de belofte dat deze cd binnen een half jaar opnieuw (door de band zelf waarschijnlijk) wordt uitgebracht. Hulde!

[Orklord]

aah en ik eerst denken dat het om de black metal band ging

Zal het is opzoeken.

[wyrm]

Het artwork van de nieuwe plaat is in ieder geval zeer OK!

[Jeroen]

Het oude logo is ook weer terug zo te zien.

[Jeroen]

Zijn er uiteindelijk mensen geweest die de laatste cd van deze band gekocht hebben? Wyrm?

[wyrm]

Ik was het eigenlijk een beetje vergeten... Samples klinken wel goed. Al hoor ik wel wat weinig sfeer zoals op de eerste geniale plaat.

Aangezien ik 15cds heb gekocht in een week tijd, zal het nog ff duren voordat ik tot aankoop over ga. Eerst hier maar ff doorheen slaan

Heb jij hem al wel?

[Jeroen]

Jep. Lastig album. Heb em toch zeker een jaar, maar ben er nog niet uit wat ik ervan vind. De gladgestreken productie staat veelvuldig beluisteren een beetje in de weg. Net als de laatste Psyco Drama klinkt het erg digitaal en netjes. Zeker goed, maar zodoende mist er energie.

Een plaat die ik wel gelijk goed vond, is de laatste cd van Artizan. Vorig jaar verschenen. Met de zanger en drummer van de eerste Leviathan EP. Meer power metal. Afgezien van de slecht geacteerde gesproken stukjes is dat een erg frisse plaat met sterk gitaarwerk, goede zang en prima composities. Productie is ook daar vrij netjes, maar niet te.

[Heidewolf]

Het atmosferische effect doet me ergens denken aan Vauxdvihl.

Potverdorie, hun 'to dimension logic' wilde ik opzetten, maar ik wist niet meer hoe die plaat heette. (Ik kon alleen maar herinneren een plaat met een bunker op de voorkant.) Ik kon maar niet op de bandnaam komen afgelopen week, kom ik ik 'm hier zomaar tegen.

[Jeroen]

Geweldig album!

[Jeroen]

Ik heb Beholden To Nothing, Braver Since Then de afgelopen dagen nog een paar keer gedraaid. En toevallig is het kwartje nu gevallen. Het album komt misschien wat traag op gang, maar ontpopt zich gedurende de speelduur tot een spannende en verslavende progressieve metalplaat. De productie is zoals gezegd vrij klinisch, maar dat valt na een tijdje niet meer op. Ook de zang wordt per nummer beter. In het begin klinkt ie soms wat te dramatisch, maar later is de zang een van de attracties. Dus, liefhebbers van uitgesponnen en niet altijd even toegankelijke progmetal kunnen zeker toeslaan. Het album is sowieso stukken beter dan At Long Last Progress Stopped To Follow.