Top 10 Melodic Black/Death albums

[bakvet]

Je doet het erom heh?

Nee man, Reinkaos is een van mijn favoriete metal albums. En een goed voorbeeld van black/death (met occult rock of whatever je het noemen wilt).

[Jeroen]

Maar beter dan de eerste twee? Dat zijn echt mijlpalen.

[bakvet]

Maar beter dan de eerste twee? Dat zijn echt mijlpalen.

Mijlpalen zeker, maar de tweede plaat heeft me nooit kunnen bekoren. The Somberlain wel, dat is een heel goed album; luisterde ik vaak als ik in het donker rondjes ging rennen in het bos.

Het meesterwerk van Jon Nödtveidt is Reinkaos, niet te evenaren. En dat wist hij zelf ook

Veel bands die genoemd worden heb ik altijd onder melodic death metal geschaard. Als ik het zo lees is melodic black/death ook een term voor bands die melodieus zijn maar niet het gelikte, cleane Gothenburg geluid hebben dat Dark Tranquillity, In Flames en At The Gates (post Alf Svensson) initieerden. Is er een sluitende definitie van black/death?

[zwarte krijser]

Ik hoor wel meer mensen hoog opgeven over Reinkaos, het is niet helemaal mijn ding, ook niet slecht ofzo. Kunnen we het als post-black aanduiden? Dat is toch wel een subgenre waar ik niet bekend mee ben.

[Persistence]

Nothing beats ‘Storm of the Light’s Bane’. De intro alleen al. Al is het jaren geleden dat ik dat album voor het laatst geluisterd heb van begin tot eind.

[Amibor]

Neu, niet perse mijn sub-subgenre, vooral omdat het allemaal erg op elkaar gaat lijken, en zoals ook uit al die topjes blijkt heb je eigenlijk vooral die twee briljante Dissection platen en dan heel lang niks. Ok, Thron is nog wel aardig van de nieuwe garde, laat ik weer niet te bitter doen.

[bakvet]

Ik hoor wel meer mensen hoog opgeven over Reinkaos, het is niet helemaal mijn ding, ook niet slecht ofzo. Kunnen we het als post-black aanduiden? Dat is toch wel een subgenre waar ik niet bekend mee ben.

Imho geen post-black, maar het sloeg wel een nieuwe weg in. Het is in essentie een black metal album, maar het zette het de eerste stap vanuit black metal naar het genre (geef het maar een naam, ik noem het occulte rock) dat populair werd door o.a.The Devil's Blood en waarbinnen Ghost nu wereldsterren zijn.

[zwarte krijser]

Maar, on topic, je post een mooie lijst, maar het merendeel voldoet niet aan de genrekwalificaties van dit topic zijnde de melodieuze mix van death en black metal waarvan denk ik vooral Dissection en Necrophobic de meest kenmerkende vaandeldragers zijn.

nondedju

Ik heb het zowaar voor elkaar gekregen om het niet te begrijpen en in plaats van melodic black/death albums heb ik een lijst gemaakt met melodic death en melodic black albums.

Althans, als ze individueel wel in die genres passen he. Als ik een melodic death metal band zou moeten benoemen dan denk ik als eerste aan Arch Enemy. Maar is dat wel terecht? Of vallen alle bands die ik benoemd heb sowieso in een heel ander genre, wat ik niet ken, ontken, of vergeten ben?

Overigens, Necrophobic als black/death dat snap ik. Maar is het melodic? (althans bovenmatig dan he, de meeste muziek an sich is natuurlijk melodieus).

[MadTinus]

Tsja, genrekwalificaties, je kunt er eindeloos over discussiëren.. Dissection is een heel goed voorbeeld, ik heb nooit begrepen dat mensen dat als black metal aanduiden. Het is voor mij death metal doorspekt met black metal elementen. Wat ik onder pure black metal versta is oude Darkthrone, Taake, Tsjuder, Isvind, oude Satyricon etc. Een schel/scherp geluid met krijserige high-pitched vocalen en toch ook wel vaak op hoge snelheid gespeeld. Een band als Marduk is zeker hoofdzakelijk black, maar heeft toch ook death metal elementen in het geluid. Soilwork wordt ook nog steeds als melodic death metal aangeduid, maar als je daar nu goed naar luistert, is de echte death metal al heel lang uit hun geluid verdwenen en hebben ze eigen soort extreem metal geluid ontwikkeld. Zelfde geldt wat mij betreft voor Arch Enemy, kun je ook niet echt death metal meer noemen.

Als iemand melodic death metal zegt, denk ik als eerste aan bands/albums als Dark Tranquillity's The Gallery en In Flames' The Jester Race. Arch Enemy kan/kon je ook zeker als melodic death metal bestempelen, maar de melodie zit vooral in de solo's en niet zozeer in de riffs. Textbook melodic death metal is voor mij nummers als 'Ever Dying' van In Flames, 'Wounded and Alone' van Eucharist of 'Punish My Heaven' van Dark Tranquillity.

Gorefest's Soul Survivor staat daar ver vanaf vind ik, hoewel het death metal elementen en ook zeker melodie heeft.

Necrophobic heeft een zeer melodieus geluid. Melodie is een belangrijk kenmerk van hun geluid. Luister maar naar nummers als Black Moon Rising en Revelation 666. Wat mij betreft zonder twijfel 'bovenmatig melodic'!

Het is ook grotendeels een gevoelskwestie en uiteraard persoonlijk. Death heeft death metal uitgevonden en werd ook steeds melodieuzer, toch denk ik bij 'melodic death metal' niet aan Human of Symbolic, terwijl het death metal albums met veel melodie zijn.

[zwarte krijser]

Ik had ook aan In Flames zitten denken, en dan wel binnen het genre melodic black/death en niet als melodic death.

Daarvoor heeft het toch teveel black elementen? Daarnaast is het binnen mijn ervaring iig zo dat de band populair was bij mensen die zich vooral als black metal liefhebbers identificeren; met bands als Dimmu Borgir, Mystic Circle en Satyricon als favorieten. En In Flames. En Children of Bodom.

[MadTinus]

Black elementen heb ik bij IF nooit waargenomen of het moeten de krijserige vocalen zijn van de absolute begindagen, zoals Mikael Stanne's vocalen op het debuut of die van Henke Fors (van Dawn, een andere band die overigens zeer goed binnen de kaders van dit topic past) op de Subterranean EP. Qua tekstuele thematiek of muzikaal geluid vind er weinig black in zitten.

IF had vooral in het begin best wat folk invloeden, iets wat ook door veel black metal bands wordt gebruikt natuurlijk.

[zwarte krijser]

Dat kan, maar jouw definitie van black lijkt ook wel dat het Darkthrone achtig moet zijn- true norwegian black. Zelf vind ik In Flames, tot en met Whoracle, best wel black metal gelieerd, naar de wat melodieuzere kant op van wat Dimmu Borgir in die periode naar buiten bracht. Overigens, als je van DImmu naar For Al Tid zou luisteren, vraag ik me af of je dat dan wel black vindt.
Ik zat zelf idd aan Lunar Strain te denken, de begindagen dus. Let wel: ik heb al sinds mijn studententijd niet meer naar In Flames geluisterd, dus het is wat op geheugen hoe het ook al weer klonk, en dat kan best vertekend zijn na een jaar of twintig.

Ik vraag me ook af of Dark Tranquility niet in dit genre geplaatst kan worden. Een goede band, waar ik evengoed nooit naar luister(de).

[Jeroen]

Black metal heeft ook alles te maken met teksten en thema's. Daarom is Dissection in mijn oren en ogen black metal en In Flames zeker niet.

[Appelflap]

Mijn volgende EPtje, wat qua muziek in de prog death thrash hoek komt te liggen, ga ik expres alleen maar allemaal liefdesteksten en allerlei posi gelul laten zijn. Dat zal jullie en de hele metalwereld leren. Puh

[Lennert]

Ja, dat zal ons leren.

[Spawn999]

Puh

[bakvet]

Dat kan, maar jouw definitie van black lijkt ook wel dat het Darkthrone achtig moet zijn- true norwegian black. Zelf vind ik In Flames, tot en met Whoracle, best wel black metal gelieerd, naar de wat melodieuzere kant op van wat Dimmu Borgir in die periode naar buiten bracht. Overigens, als je van DImmu naar For Al Tid zou luisteren, vraag ik me af of je dat dan wel black vindt.
Ik zat zelf idd aan Lunar Strain te denken, de begindagen dus. Let wel: ik heb al sinds mijn studententijd niet meer naar In Flames geluisterd, dus het is wat op geheugen hoe het ook al weer klonk, en dat kan best vertekend zijn na een jaar of twintig.

Ik vraag me ook af of Dark Tranquility niet in dit genre geplaatst kan worden. Een goede band, waar ik evengoed nooit naar luister(de).

Fir Al Tid is black metal en Lunar Strain is melodic death metal. Dit was toen de albums uitkwamen al zo. Maar dat iedereen elkaar beïnvloedde in die tijd en dat je dat hoort is niet zo gek, het was een kleine scene voornamelijk in Noorwegen en Zweden. Gothenburg melodic death metal explodeerde echt in '95 met The Gallery en Slaughter of the Soul. En niet te vergeten het Finse Thales From The Thousand Lakes, zó invloedrijk destijds.

[Krimhild]

*Tales

[zwarte krijser]

Hoewel ik Tales from the 1k Lakes heb, heeft die me nooit kunnen bekoren. Iets is er nep aan, misschien is de zang via een voicetransformer ofzo, zoiets. Of iets anders neps, ik weet het niet precies meer. Iets erin staat me tegen iig.

[Shreds of Sanity]

Century Media geeft volgende maand Vittra van Naglfar opnieuw uit. Goede zaak wat mij betreft. Toch wel een klassieker van het genre en al een poos lastig verkrijgbaar.

[MadTinus]

Dat kan, maar jouw definitie van black lijkt ook wel dat het Darkthrone achtig moet zijn- true norwegian black. Zelf vind ik In Flames, tot en met Whoracle, best wel black metal gelieerd, naar de wat melodieuzere kant op van wat Dimmu Borgir in die periode naar buiten bracht. Overigens, als je van DImmu naar For Al Tid zou luisteren, vraag ik me af of je dat dan wel black vindt.
Ik zat zelf idd aan Lunar Strain te denken, de begindagen dus. Let wel: ik heb al sinds mijn studententijd niet meer naar In Flames geluisterd, dus het is wat op geheugen hoe het ook al weer klonk, en dat kan best vertekend zijn na een jaar of twintig.

Ik vraag me ook af of Dark Tranquility niet in dit genre geplaatst kan worden. Een goede band, waar ik evengoed nooit naar luister(de).

Dat is volgens mij wel de sound van pure black metal, het black metal genre en de 'definitie' daarvan is voornamelijk begin jaren 90 uitgekristalliseerd, voor een groot deel door Noorse bands. Ik ben het wel eens met hoe het op Wikipedia wordt beschreven: https://en.wikipedia.org/wiki/Black_metal

Ik volg In Flames echt al vanaf het prille begin en ik heb ze zichzelf en hun sound nooit met black metal zien of horen associëren. Ook tekstueel of qua imago heeft het m.i. niets met black metal van doen. Ik zou zeggen, zet een van die eerste platen nog eens op en kijk wat je er nu van vindt. Wat Dark Tranquillity betreft, qua genre wat mij betreft eenzelfde geval als In Flames. Qua felheid en agressie heeft een nummer als "Of Chaos and Eternal Night" nog wel wat raakvlakken met black, maar verder niet.

Dimmu Borgir (het debuutalbum ook) is wat mij betreft zeker black metal en zo hebben ze zich ook altijd gepresenteerd, zéker in die eerste jaren.

Century Media geeft volgende maand Vittra van Naglfar opnieuw uit. Goede zaak wat mij betreft. Toch wel een klassieker van het genre en al een poos lastig verkrijgbaar.

Tof, hopelijk staat er nog wat interessant bonusmateriaal op. Wat mij betreft ook wel een bescheiden klassieker.

[Krimhild]

Hoewel ik Tales from the 1k Lakes heb, heeft die me nooit kunnen bekoren. Iets is er nep aan, misschien is de zang via een voicetransformer ofzo, zoiets. Of iets anders neps, ik weet het niet precies meer. Iets erin staat me tegen iig.

Naja zeg!

[zwarte krijser]

Ik volg In Flames echt al vanaf het prille begin en ik heb ze zichzelf en hun sound nooit met black metal zien of horen associëren. Ook tekstueel of qua imago heeft het m.i. niets met black metal van doen. Ik zou zeggen, zet een van die eerste platen nog eens op en kijk wat je er nu van vindt. Wat Dark Tranquillity betreft, qua genre wat mij betreft eenzelfde geval als In Flames. Qua felheid en agressie heeft een nummer als "Of Chaos and Eternal Night" nog wel wat raakvlakken met black, maar verder niet.

Nee dat lijkt me eigenlijk ook sterk dat In Flames zichzelf als black metal zouden bestempelen.
Allicht pakten we de bands gewoon mee omdat ze nieuw waren, en vond ik ook dat het black metal achtig was vanwege het niet genoeg op Cannibal Corpse lijken qua gegrom ofzo.

[Lennert]

Veel van die Gothenburg bands hanteerden meer screams dan grunts, in die context zal men In Flames wel met black metal vergelijken, net zoals je dit zeker ook kunt doen met Children Of Bodom.

Beiden zijn echter absoluut geen black metal

[Shreds of Sanity]

Ik kende ze nog niet, maar het Spaanse Frozen Dawn timmert binnen dit genre al een jaar of tien aan de weg. Hun vierde album The Decline of the Enlightened Gods is in elk geval een van de beste albums dit jaar in deze stijl. Het ijzige geluid van het genre zit er lekker, maar af en toe klinkt er ook wat Spaanse furie in het spel terug. Erg gaaf.

[MadTinus]

Eerste indruk is goed, dank voor de tip!

[MadTinus]

Al eerder genoemd in het topic maar is iemand bekent met het album Sad Legend van Sad Legend?

Ik heb het eens opgezocht, had er nog nooit van gehoord. Het album staat niet op streaming diensten, dus ik heb het maar even gedownload (die was gelukkig snel gevonden). Klinkt best tof moet ik zeggen, je zou op het gehoor nooit zeggen dat dit uit Zuid Korea komt.

Als je dit goed vindt, moet je ook het album "Dreams of the Black Earth" van het Finse Throes of Dawn eens opzoeken, heeft best wat overeenkomsten met Sad Legend. Ik vind het persoonlijk echt een fantastisch album, qua sfeer en melodie, zó goed. Zwaar ondergewaardeerd. Staat helaas ook nog altijd niet op streaming diensten, wel op YouTube te beluisteren: