Leuk zo'n draadje helemaal lezen....
Pink Floyd is in mijn CD verzameling compleet aanwezig en met recht.
Toen ik meer dan 30 jaar geleden hun muziek leerde kennen was het nog met Syd Barrett en was een 'psychedelische sound' een must.
Tegelijkertijd speelde er bijvoorbeeld ook een band genaamd Genesis, met Peter Gabriel als zanger die zich in allerlei vreemde uitmonsteringen op de stage liet zien en horen.
Dit alles gebeurde in een tijd waarin drugs zoals LSD en heroine werden 'ontdekt' en niet alleen bij deze psych/folk bands.
Ook de 'brave' Beatles droegen hun steentje bij (denk even aan 'Lucy in the Sky with Diamonds....') en bands als de Stones, the Doors en The Jimi Hendrix Experience enz.enz.enz.
Kortom iedereen gebruikte wel eens wat in die tijd en dat kun je nu vaak nog aan de muziek horen. Tegenwoordig is dat nog niet zoveel veranderd en daar moet je eigenlijk wel blij om zijn.
(Op Aenima van Tool staat daar trouwens ook een leuk stukje tekst over!
)
Terugkomend op de leden van Pink Floyd:
-Syd Barrett, het wispelturige wonderkind wat dankzij de drugs en de alcohol geniale prestaties wist te leveren, maar dat op den duur niet volhield en werd vervangen door David Gilmour.
-Roger Waters is (en was zeker nadat Syd vertrok) de man van de geniale teksten en de intelligentere delen van de Pink Floyd sound.
Het symfonische rock element is door hem en David Gilmour verder uitgebouwd tot de zo kenmerkende jaren 70 Pink Floyd sound.
-David Gilmour heeft met zijn typische gitaarstijl iets neergezet wat je ook nu nog altijd zult herkennen en wat je vaak de koude rillingen kan bezorgen. Tekstueel wat minder sterk, maar wel goed voor veel sterke stukken muziek.
-Richard Wright is een onopvallende virtuoos op de toetsen die meesterwerkjes zoals 'any colour you like' op Dark side of the Moon componeerde. Maar hij was nooit medeverantwoordelijk voor de kenmerkende Pink Floyd sound.
- Nick Mason speelt vanaf het allereerste begin in Pink Floyd en is de enige die dus alle bandbezettingen heeft meegemaakt.
Een goede drummer die gewoon zijn werk deed en ook regelmatig als producer actief was. Ook voor hem geldt, dat hij niet medeverantwoordelijk mag worden gehouden voor de typische Pink Floyd sound.
De breuk tussen Gilmour en Waters begin jaren tachtig leverde dus een soort van gehandicapte Pink Floyd op, die bij vlagen nog wel briljant was, maar even verderop helemaal het spoor bijster kon zijn.
Dat Pink Floyd het nog zolang heeft volgehouden kwam mede ook door de enorme bombastische live performances welke toendertijd de grootste ter wereld waren.
De soloprojecten van Roger Waters waren ook niet allemaal briljant, maar er zat wel degelijk progressie in.
Voor mij is 'Amused to Death' qua tekst en muziek het absolute hoogtepunt van die projecten.
Beste album van Pink Floyd is voor mij persoonlijk 'Wish you were here' dat qua tekst en muziek bijna perfect is.
Waters en Gilmour op hun best in een welhaast onaardse sfeer!
En voor iedereen die deze band wil vergelijken met een andere band: niet doen, want Pink Floyd is een instituut wat nergens mee vergeleken kan worden.
Of je het mooi vind of niet is puur een kwestie van smaak en daarover valt niet te twisten. Of ze zolang door hadden moeten gaan nadat Waters eruit was gestapt waag ik te betwijfelen, maar de kwaliteit van hun werk is altijd van het hoogste niveau geweest.
Zo en nu ga ik even op reis: 'Set the controls for the heart of the sun.....'