Jeroen schreef:
haha
rechtse punkers bestaan niet!?
wat dacht je van Oi! en Skinhead punk..
dat zijn zeker geen linkse rakkers.. In de Oi! scene komt de meeste op een skinhead publiek gerichte muziek uit...en vertel me nou niet dat je dat niet wist
Skinhead punk komt van oorsprong uit Engeland, het was een reactie op het ingeslapen land en de vercommercialisering.
De skinheads keerden zich tegen alles en iedereen: de maatschappij, de oudere generatie, rivaliserende jeugdculturen en hadden als bondgenoot West-Indiërs. Vandaar ook ska-muziek. In de loop der jaren hebben een aantal extreem-rechtse groeperingen de punk muziek misbruikt voor de eigen achterban. Het rauwe geluid ervan trok veel mensen aan, en het is een ideale uitlaatklep. Skinheads zijn per definitie niet tegen zwarten immigranten en homoseksuelen. In San Francisco bijvoorbeeld leeft een grote groep homosexuele skinheads...
Er is gewoon een fout deel.
Oi! is pas ontstaan in 1980, en valt voor mij niet eens binnen de punkmuziek. Het is echt gericht op de extreem rechtse achterban van veel organisaties (bijv. National Front) en begonnen bij Ian Stuart Donaldson. Muziekbands als Skrewdriver maken graag gebruik van het ruwe imago dat skinheads altijd al hadden.
Het is stevige rock 'n roll maar qua teksten zal het zich toch moeten onderscheiden van punk.
Punk voor mij is: (oud stukje tekst)
punk is tegen de huidige 'maatschappij' gericht, het heeft een boodschap. Die boodschap is een alternatief op het huidige egoïsme, en kritiek op de gevestigde orde. Het besef hebben dat het zo niet langer kan, dat is punk. Iedereen een menswaardig bestaan gunnen binnen de maatschappij, het uiterlijk moet geen rol spelen. Dus ook niet hoeveel patches op je jas staan, het aantal kleuren in je haar of die hanekam op je kanus. Tegenwoordig is dat niet meer dan jezef profileren binnen de groep. punk is tegenwoordig een muzieksoort.
Natuurlijk zijn er nog bands die het combineren, maar er zijn ook bands die alleen het muzikale overnemen...
Bergen geld verdienen? Okay, maar niet onder de naam 'punk'.
In den beginne was er vooral de boodschap en nihilisme.
Vroeger was het een teken van verzet, die boodschap dragen de meeste nu nauwelijks uit. Punk staat voor doe-het-zelf. Activisme, en bijdragen aan de maatschappij.
Helaas anno 2002 betekent punk echter nog maar speldenprikjes in de dikke huid van het establishment.
Maar daarmee wil ik natuurlijk niet impliceren dat ik de moed opgeef.
Kleinschalige, individuele initiatieven zullen zorgen voor een verandering binnen de maatschappij. Weg met maatschappelijk gevormde behoeften.
Als men binnen een maatschappij al begint bedrijven in te huren voor een nep ontvoering, is er iets mis. Mensen krijgen door dat het leven op deze manier saai en nutteloos is, en zoeken de actie op. Toch kan niks voldoen aan die behoefte.
Zonder een crisis van het kapitalisme, waarbij ook de hele industrie onderuit gaat, zal zoiets niet lukken. Het systeem moet met kleine stapjes ontwricht worden, en er moet een behoefte vanuit de maatschappij zelf komen naar een sociaal en solidair alternatief.
Maar hoe?
Niet meewerken aan de autoritaire samenleving??
De basis is reeds gelegd, door gesocialiseerd te worden door scholen, ouders en media, werken we zelf mee.
Ik ben niet tegen de vooruitgang. Het gaat er alleen om in welke richting we "vooruit" gaan en wie dat bepaalt.
Ik ben tegenwoordig actief lid van een politieke partij, en probeer mijn normen en waarden te laten reflecteren op anderen in mijn omgeving. Ik hoop er bij te zijn wanneer het kapitalisme onderuit gaat.
Anarchisme.
Als er een groep is geweest die het anarchisme levendig heeft gehouden, dan is dat de punk.
Anarchisme blijft gewoon een utopisch richtsnoer. Binnen dat ideelbeeld valt de vrijheid en gelijkwaardigheid van alle mensen. Iedereen moet de mogelijkheid krijgen zich naar eigen kunnen en willen als individu te ontplooien, in wisselwerking met de same
Modern Western culture is so deeply ingrained in our minds, indoctrinated with it as we are from an early age, that it is practically impossible to avoid being influenced in our actions by the very assumptions and values which we are struggling against.