En... Dit... is hét Album van het Jaar 2005.
Echt.
SS kan zich wonderbaarlijk genoeg (bijna) meten met z'n voorloper, TSM. En dat is een hele prestatie, dat zeg ik je! 9 songs, bijna 55 minuten speeltijd. Perfecte instrumentbeheersing, rare sfeertjes, rustige passages, rossende intermezzo's en last but not least: de zang van Simen past goed bij de muziek. Niet zo perfect als Garm's zang er bij paste (vandaar dat "bijna"), maar hij leeft zich goed in in z'n rol, van een mooie bariton tot een gehakketak van woorden, gelach en gekrijs. De nummers reiken van theatraal tot maf tot zwaar beukend, met als hoogtepunten Hibernation Sickness Complete, Deamonpainter en Reflections. Een wof van Octavia als gastzangeres vult hier en daar de muziek keurig netjes aan, zodat de cd nog nét dat beetje extra heeft.
Ik heb 'm tot nu toe pas 9 keer geluisterd (batterijen van m'n diskman waren op
), dus een echt goede mening heb ik nog niet, daar moet ik 'm nog een paar weekjes voor beluisteren. Maar hij bevalt me nu al meer dan Opeth's Ghost Reveries, wat hiervoor mijn numero uno was. Stukken gaver, vind ik toch.Iedereen die heeft gevreesd voor een slechte cd van Arcturus lach ik nu hárd uit! Dit praaltje is een mengeling van alle voorgaande cd's van Arcturus. Een nummer als Hufsa (met Noorse lyrics!) doet onmiddelijk denken aan Aspera Hiems Symfonia, terwijl de rest van het album een feel heeft die refereert aan een mix van La Masquerade Infernale en The Sham Mirrors. Ook een nummer in de trant van Disguised Masters word niet geschuwd.
Progressief, progressiever, Arcturus. Ze blijven aan de top van mijn hedendaagse muziekwereldje.
Kopen die cd. Verdomme!
:format(jpeg):quality(40)/discogs-avatars/U-1332051-1459452309.jpeg.jpg)
