Dit klopt inderdaad bij nader inzien, er zitten er ook een paar op Cold Dimensions en een enkeling ergens anders, maar op Nihil Nocturne na gebruiken ze wel allemaal min of meer dezelfde uitgesponnen atmosferische neo-progressieve (zoiets ja, heheh) 'waar velen op geilen en K. niet' stijl, dus vandaar die verwijzing naar Ván en Ván-bands, tegenwoordig lijkt iedereen dan wel te weten wat je zo ongeveer bedoelt.Blood&Ashes schreef:[..]
Van Ván houden is tot nu toe niet echt een voorwaarde om de box aan te schaffen, aangezien slechts twee van de zeven bekende bands Ván-bands zijn.
Mwah... Ik merk toch vaak bij mezelf dat wanneer een aantal bands toevallig in dezelfde richting spelen er een paar 'het' voor mij net wél hebben en een evenredig paar dan weer niet. Het zit 'm toch in de kleine details die de ene band van de ander onderscheiden, die kunnen de ervaring alsnog compleet anders maken. Geen idee, ik ben vrij kieskeurig, denk ik. TRoB vind ik uniek en indrukwekkend, Kermania uniek en ronduit irritant.En die diversiteit vind ik ook wel meevallen. Ik kan me heel goed voorstellen dat bij een liefhebber van één van die bands de rest ook wel in de smaak zal vallen.
Dat heb ik zelfs binnen bands zelf, trouwens. Ook als alles wat ze doen praktisch op hetzelfde neerkomt. Zo vind ik Paysage 'd Hiver over het geheel genomen een geniale band, maar het is wel een extreem geval van hit-or-miss. Op het eerste gehoor is het allemaal hetzelfde; zeer monotone hakketak-drum Black met een hoop ambient, windgeluiden en dat soort kaas. Paysage is daarnaast steevast zo ontzettend ondergeproduceerd dat het allemaal onluisterbaar zou moeten zijn, maar het zijn minieme nuances die een aantal releases totaal daarin doen omslaan. Het werkt dan ineens in hun voordeel, terwijl de rest maar naar blijft, zoals het eigenlijk hoort.
Nuances. De distortion die toch net even anders klinkt, de scherpte van het geluid, de zang die een iets andere toon zet door gewoonweg anders te klinken en op een andere rang in de mix staat, de plaatsing van synths, dat soort werk. Werelden van verschil. Zo valt Kristall&Isa bij mij onder het kopje vervelende herrie die aan m'n oren voorbij gaat, maar Winterkälte en Paysage 'd Hiver zijn dan weer echt meesterlijk. Ik wil zelfs zover gaan om te zeggen dat het openingsnummer van die laatste waarschijnlijk het kilste, meest gitzwarte en domweg prachtigste stuk Black Metal is dat ik ken. Dat nummer is rauwe energie vermomd als muziek, een compacte ijstijd die het dak van je huis blaast en de muren van alles wat bescherming biedt doet instorten. Blootstelling aan de elementen. Het is absoluut niet van het type dat je ieder willekeurig moment erdoorheen kunt jagen "omdat het zo hard heerscht", maar als het daar is, dan is er geen enkel nummer in dit verdomde genre dat me zo diep van binnen bij m'n kloten grijpt als Welt Aus Eis. Die kou daarbuiten wordt tastbaar, zo naast je centrale verwarming. En dat van zo'n Zwitser.
