Bericht
door Amibor » vr mar 20, 2009 10:48 pm
Zo, eindelijk eens toegekomen aan een goeie luistersessie van 'The Crucible Of Men'. Het heeft natuurlijk wel een reden dat dit even heeft geduurd. Het is niet meer de oude IE, nee, totaal niet. De plaat komt op mij over als een scala aan ideetjes en onafgemaakte nummers. Overal keert dat tergende tempo weer terug, en het mist de furie van een boze Barlow. Het lijkt Samson wel, dag lang haar, dag kracht. Uiteraard zingt ie nog steeds de sterren van de hemel, en wie de ballads op SWTWC en Horror Show geweldig vond komt hier nog wel enigszins aan bod, maar ik was op SWTWC al flink aan het skippen naar die lekkere agressieve uitbarstingen, en op Horror Show kan me ik me buiten Wolf, Dracula, Damien en misschien nog Jack alleen maar flinke missers herinneren.
De plaat lijkt geforceerd het concept te willen uitdiepen zonder daarbij ook daadwerkelijk goeie nummers te maken. Couplet, refrein, meezingkoortje, het is allemaal standaard, en simpelweg OERsaai.
Pas op Divide And Devour herken ik een echte oude IE-riff terug, die inslaat op een My Own Saviour manier, maar dan vervalt het nummer in een mislukt Blind Guardian achtig koortje, en is de plaat zo'n beetje afgelopen. Erg jammer. Als dit alles is wat Jonnie nog in z'n mars heeft, mag ie van mij z'n gitaar aan de wilgen hangen.
Op Framing Armageddon zaten teminste nog wat lekkere scherpe opstekers, dit is alleen leuk voor bij het schaapjes tellen.
een haiku is een
handig ding om lekker kort
nietszeggend te zijn