Damn The Machine

[Jeroen]

Deel hier je gedachten over Damn The Machine naar aanleiding van afgelopen week. Topic gaat zondag open.

[Jeroen]

Ik verklaar de discussie hierbij voor geopend (retro-review zal er ook vandaag komen te staan)

[Jeroen]

http://www.metalfan.nl/reviews.php?id=8303

De recensie op de fp.

[Progressive Jeff]

Ik heb het album een paar keren beluisterd en ondanks dat het progressieve muziek is, licht het direct prettig in het gehoor. Pakkende nummers. Mooie verhouding metal en progressieve rock met jazzinvloeden (bijvoorbeeld in Fall Of Order). Mooie compacte nummers met veel sterke riffs en melodieën. Geen overbodig technisch gedoe maar wel technisch goed gespeeld. Mooie afwisseling van type solo's: rocksolo (The Mission), jazzsolo (Fall Of Order) en bluessolo (Silence). Zanglijn doet af en toe denken aan die van Dave Mustaine (The Mission, I Will, aan het begin van Countryside) maar dat slechts in korte stukjes. Zang in Fall Of Order (wat zeurderig refrein) en Russians vind ik wat minder. In Fall Of Order en I Will hoor ik de Metallica-invloeden, in The Mission hoor ik Rush, In Corporate Reign duidelijk Iron Maiden/Fates Warning en in Russians hoor ik Black Sabbath. Ondanks al deze invloeden, heeft Damn The Machine wel een herkenbare eigen stijl. Goede productie trouwens waarin je de bas ook goed hoort. Silence is een mooie bluesballad. Vloeiende overgang van Corporate Reign naar Honor. Ik heb genoten van deze plaat en zet 'm straks nog wel een keer op. Sterkste nummers: topper The Mission (had wat mij betreft langer mogen duren, wordt nu jammer genoeg weg-gefade), het fantastische Silence (mijn favoriet), en verder prima: Honor, Lonesome God (vooral die fantastische eerste funky helft),On With The Dream, Humans. Mindere nummers (ook al zijn ze zeker niet slecht): Fall Of Order, Patriot, Russians.

[innuendo]

Vanmiddag scan ik de Aardschokrecensie wel even in. Een van de weinige stukjes waarin ik het eens ben met Metal Mike. Hij geeft Damn The Machine een 75/100. Ik ga persoonlijk een paar honderdsten lager zitten. Slecht is de plaat zeker niet, maar in mijn ogen mankeert er wel wat aan. De hele plaat is praktisch in hetzelfde tempo. Soms langzaam, maar vaak midtempo. Chris Poland doet het zichzelf dan ook aan. Er is weinig variatie in dit album dat toch voor progressieve metal moet doorgaan. Ook de lengte van de songs dragen daar niet aan bij. Er zijn slechts enkele momenten waarop ik uit mijn stoel wil veren. Russians vind ik erg tof, vanwege het gekke riffwerk. Fall Of Order laat goed de invloeden van Rush horen en heeft mooie stukjes. De uithalen in 2:30 vind ik erg tof, al doet dit wel heel erg aan Heathen denken. Silence is een mooie ballad, maar het zal nooit een favoriet worden. Damn The Machine is in mijn ogen terecht ondergesneeuwd. Kyuss kwam in die dagen met hun debuut, maar ook Type O Negative en Annihilator leverde platen af die veel beter zijn.

Wat ik eigenlijk mis is dat er naar hoogtepunten toegewerkt wordt. Het zijn me iets teveel twaalf nummers die kop noch staart hebben. Tenzij je het album als een lang nummer beschouwt. Songs openen op een bepaalde manier en eindigen daarmee, zonder al teveel variatie. Dat vind ik toch erg jammer, want de productie, het gitaarwerk en de zang zijn verre van slecht. het beste voorbeeld is de opening. The Mission gooit je direct in het diepe. Geen tijd om op te warmen en dat vind ik jammer. En ik had van Poland wel verwacht dat hij het avontuur zou opzoeken, zoals bands als Rush en Pink Floyd dat wel doen.

[Jeroen]

Dat vind ik juist het sterke. Dat compacte. Het is vrij proggy op gezette tijden, maar het zijn wel echt liedjes. De bluesy invloeden zijn mij overigens ook opgevallen, ligt lekker in het gehoor. Dat het dan een beetje als een geheel klinkt, is mijns inziens een voordeel. Betekent dat je de plaat zowel als geheel goed kan uitzitten als losse songs er tussenuit kan plukken.

@Jeff, Patriot vind ik juist één van de betere songs. Niet zozeer vanwege de structuur, maar vanwege dat zangwerk. Erg goed gedaan.
Ik heb de plaat deze week zeker een keer of 15, 16 geluisterd en de verveling is nog niet toegeslagen. Goed, het is geen allesomvattend meesterwerk, maar wel een bijzonder goede cd.

[Wessel]

Geen onaangename cd, maar ook niet een waar ik erg van onder de indruk ben. Er komen veel interessante passages langs -vooral het gitaar- en basspel is regelmatig om van te smullen-, maar ik vind de nummers net niet helemaal lekker lopen, met name de overgangen voelen voor mij niet soepel aan. Een meer progressieve Megadeth is wel een rake omschrijving. Misschien stel ik mijn mening na verdere luisterbeurten nog bij en dat laat ik dat uiteraard hier weten.

[Hieronimus]

Oef, hier kan ik toch een stuk minder mee dan met Exciter! Ik lust toch wel graag wat progressief spul, maar misschien ben ik teveel aan nieuwere muziekstromingen gewend geraakt. Natuurlijk moet je albums in het algemeen in de tijdsgeest zien, iets wat me bij Exciter's album wat beter lukte, maar bij dit album blijf ik denken: joh, allemaal leuk en aardig, maar wanneer komt het nou? Wat innuendo ook zegt: het kabbelt een beetje op hetzelfde tempo voort. Hiermee wil ik niet zeggen dat er flinke blastbeats nodig zijn, maar wat meer afwisseling had het toch interessanter gemaakt voor mij.

Wel leuk om eens te horen welke kant Megadeth ook op had kunnen gaan (mag ik dit zo zeggen?).

[Progressive Jeff]

Afwisseling is er in de vorm van twee ballads en zit verder in de details (combinatie van progressieve rock en metal of een afwisseling daarvan en waarop de nadruk wordt gelegd in een bepaald nummer qua stijl). Na een paar keer extra beluisteren vind ik Russians en Patriot ook prima nummers. Silence blijft voor mij de topper, zo heeft iedereen weer een andere smaak.

[Jeroen]

Zodoende is dit zowel een cd die prima als achtergrondmuziek kan dienen als dat je er dieper in kan duiken. Goede omschrijving, Jeff.

[Heyoka]

Ik had me voorgenomen mijn narrow-mind iets te verbreden en dit album eens een aantal keren te beluisteren om hier dan gezellig mee te kunnen keuvelen over het een en ander. Helaas is gebleken dat na 1 luisterbeurt (en wat duurde het lang!) ik mijn spaarzame tijd liever besteed aan andere muziek. Ik ben ook totaal niet op de hoogte van de muziek van Megadeth en bij het lezen van wat er tot nu toe geschreven is, denk ik niet: goh, ik moet toch nog eens beter gaan luisteren. Ik wacht rustig het album voor de volgende keer af...

[yowannuzz]

Als behoorlijk Megadeth-liefhebber was ik erg benieuwd naar deze plaat, want zoals ik al eerder vermeldde kende ik dit combo slechts van naam.
Doch het feit dat dit een solo-vehikel is van Chris Poland, zorgde ervoor dat ik bovengemiddeld geinterresseerd was.

Bij een eerste luisterbeurt was ik na 4 nummers zeer enthousiast, want ik hoorde een (zoals eerder vermeld in dit topic) een progressieve versie van Megadeth.
Na een aantal nummers zwakte echter mijn aandacht af.
Enig doorbijten bleek echter de moeite waard, want ik heb afgelopen week de plaat vele malen met veel plezier beluisterd.
Waar ik me erbij Exciter echt toe moest zetten, "laat ik hem nog maar eens beluisteren, belofte maakt immers schuld", was dit bij DTM allesbehalve een erge verplichting.

Conclusie: Sterke prog-plaat met goede nummers, waarbij een naam als Megadeth nooit ver weg lijkt, ook schoot een term als Control-Denied-light me wel eens door het hoofd. Jammer dat deze plaat in de vergetelheid lijkt geraakt, hopelijk geeft een topic als dit hem wat verdiende nieuwe aandacht.

Minpunten zijn wat mij betreft de zang, die ik niet altijd even overtuigend vind en het feit dat ik de composities, hoe prikkelend en aandachtsvasthoudend ze ook zijn nergens catchy vind, en ik er daarom ook niet echt een beste nummer uit kan kiezen.
Daar schuilt misschien ook direct het manco van deze plaat; Hij weet bijna moeiteloos de hele speelduur je aandacht vast te houden, echt uitschieters naar onder of boven zijn er echter niet te bespeuren, en daarom zal hij moeite hebben zich een vaste plek in de metal-historie te verwerven.
Ik zou het kreng een 8 op 10 geven.

[Wessel]

Hier overigens livebeelden van Damn The Machine uit 1993:

[Cjmormon]

Wat een heerlijke plaat! Al had ik in het begin wel wat moeite om mijn aandacht erbij te houden en heb ik de plaat de eerste 2x ook halverwege uitgezet. Echter ben ik blij dat ik de plaat toch steeds aangezet heb, want wat begon als een leuke plaat is uitgegroeit tot een pareltje.

Het is niet een extreem vernieuwende plaat, maar het plaatje klopt voor mij. Deze cd staat dan ook opmde aanschaf lijst .

[jeffrey]

Ben er nog niet over uit. Beetje net niet gevoel. Goede ideeën, goede muzikanten, maar dat maakt een plaat niet helaas. Mis voorlopig nog de hook, beetje oor in uit vrees ik. Wanneer het tempo in The Mission omhoog gaat klinkt het erg goed. Verder is de productie ook wat te lomp dik in sommige gitaarpartijen voor mijn smaak, maar dat is iets waar je mee kan leven. Fall of Order is een beetje nietszeggend nummer. Corperate Reign begint lekker. Merk dat mijn aandacht echt verslapt na dit nummer. Honor heeft wat oude Fates Warning achtigs, wel een aardig nummer. Lonesome Gods vind ik niks. De interesse komt weer terug bij On with the Dream. Erg lekker riffje, dat helaas niet lang genoeg wordt doorgezet. Patriot vind ik niks. I Will begint heel lekker en interessant, maar het houdt de aandacht net niet vast tot het einde. Silens en Russians doet me niks. Jammer dat ze het snelle niet vasthouden bij Countryside. Het verzandt allemaal wel erg snel in mid-tempo. Stukje nietszeggende 'gevoelige solo met moeilijk veel gepiel' had ook achterwege gelaten mogen worden. Verder best een goed nummer, zeker als het tempo omhoog gaat.

Al met al geen interessant album voor mij. Hangt een beetje allemaal rond hetzelfde tempo. Nu is dat over het algemeen geen probleem voor mij, maar veel midtempo nummers van gelijke snelheid doet het niet altijd voor mij. Zang vind ik niks. Vind het wat zeikerig, maar kan niet te vinger op de zere plek leggen wat het precies is. Countryside en The Mission zijn lekkere nummers maar of ik ze over een poosje nog zal luisteren moet de tijd uitwijzen. Deze plaat is in ieder geval niks voor mij. Geef het een 5.7 uit 10 en dan enkel vanwege de speelkwaliteit van de muzikanten en de twee eerder genoemde nummers. Negeer ik dat en geef ik het een cijfer enkel voor de nummers kom ik uit op een dikke onvoldoende voor de plaat, met een 7 voor The Mission en een kleine 8 voor Countryside.

[Orklord]

Ik heb deze plaat tot nu toe één keer beluisterd, maar ik ben nog niet echt onder de indruk. Zoals andere hier aangeven kabbelt het inderdaad erg rustig door en is het nergens heel erg spannend. Ook ben ik niet zo kapot van de zang. Zal het later deze week nog is proberen.

[Jeroen]

Opvallend, hoe smaken kunnen verschillen. Maar misschien is dit echt een plaat voor de fijnproevers. Een klassieker is het niet, maar sterk zeker.

[Tox]

Maar misschien is dit echt een plaat voor de fijnproevers.

Of misschien is het een plaat voor mensen die oude en minder bekende platen overwaarderen.

[Jeroen]

Dan nog is het een gevoelskwestie, niet waar? Wat jij kut vindt, kan ik goed vinden en vice versa.

[Jeroen]

Of had je op een andere reactie gehoopt?

[Hieronimus]

Ik wilde posten:

Zeg het ze, Tox!

Maar nu zeg ik: niet happen, haha!

[Jeroen]

Damn The Machine doet me trouwens ook in de verte wel wat denken aan In The Name, al vind ik laatstgenoemde nog stukken beter (Hun titelloze plaat zou hier zo een dikke 90/100 scoren). Dat melodieuze en ietwat deprimerende metalgeluid. Redelijk songgericht, met een ernst en technische klasse die bijzonder organisch is vastgelegd. Dat kom je met al die dichtgesmeerde producties van tegenwoordig niet zo vaak meer tegen, helaas. Overigens is In The Name voortgekomen uit Kingsbane, waar Stormspell Records een paar jaar terug nog een te gekke democompilatie van uitbracht. Maar dat terzijde

[Orklord]

Dus jij vind jezelf een fijnproever?

Maar technisch zijn ze best goed, alleen blijft het nergens echt hangen. Daarbij vind ik zang vaak erg belangrijk en deze zanger heeft het voor mij gewoon niet.
Maar goed, ik zal de plaat nog is proberen.

Die stromspell compilatie van Kingsbane is dan weer wel erg gaaf.

[Jeroen]

Nou ja, een fijnproever. Ik houd het niet bij de gangbare namen en neem regelmatig een duik in het verleden en de obscuriteit. Of me dat een fijnproever maakt, weet ik niet. Een mooi woord is het echter wel.

[Eru Iluvatar]

Veel is al gezegd over Damn The Machine. Ik wil nog een ongebezigd element introduceren: de frisheid. Het verschillende nummers, met het dynamische gitaarspel swingen best wel. De zang doet bij vlagen aan een John Arch denken, maar in plaats van een mystiek randje een nogal ongedwongen, alternatieve rock-inslag. De sfeer van het album is vrij ontspannen, luchtig, optimistisch, in plaats van spannend, mythisch en serieus, zoals bij veel metalplaten.

Het lijkt een beetje alsof het technische, progressieve spel van metalbands als Psychotic Waltz, Queensrÿche en Watchtower gecombineerd wordt met het destijds eigentijdse alternatieve proto-grunge geluid. Het resultaat is een lichtzinnige, bijna zomerse sfeer die mij goed gevalt.

Voor op de achtergrond. De nummers hebben namelijk een prettige manier, maar zijn niet echte oorwormen. Ze bevatten pakkende elementen, maar de nummers zijn als geheel niet daadwerkelijk pakkend. Ook na verscheidene luisterbeurten blijven nummers niet echt hangen. Bepaalde passages nestelen zich wel in je geheugen, maar niet een complete compositie. Ik ken dit album al een jaar of twee, maar ik heb nooit het gevoel van 'He, ik ga weer eens lekker Damn The Machine luisteren'. Terwijl ik dat wel bij het enigszins soortgelijke Civil Defiance en het obscuurdere, voor Damn The Machine contemporaine Torman Maxt of Fatal Opera heb (voor liefhebbers: https://www.youtube.com/watch?v=b2KNx5JkS4A en https://www.youtube.com/watch?v=JphTBaFmRQQ )

[Jeroen]

Uitstekende luistertip, Kees. Dat Fatal Opera. Kan ik iedereen aanraden. Mede door het fantastische drumwerk van Gar (ook ex-Megadeth) en de heerlijke, lange instrumentale passages. Moet wel zeggen dat het debuut beter is dan de tweede cd.

[Metalheank]

Leuke band, dat Damn The Machine. Zoals gezegd luisterde ik hem al eens af en toe 'in mijn vrije tijd'.

Aanstekelijke muziek die goed in de alternatieve metal/rock trend van begin jaren 90 pas. De vergelijking met Faith No More heb ik nog niet gehoord. Damn The Machine heeft wel een eigen stijl, maar het heeft een vergelijkbare frisheid, progressieve structuur en ook snerpende zang. Daarnaast ondanks de complexiteit (breaks, tempowisselingen) toch wel radiovriendelijk. Let ook op de geslaagde zanglijnen. De stem lijkt ook behoorlijk op de Sebastian Bach, al is het moeilijk die te evenaren. Wisselt mooi tussen lange refreinen en energiekere, funky stukken.
Het album lijkt ook wel op het atypische Circus Maximus van Manilla Road.

Het begin van het album is sterk (Fall of Order is gaaf), maar als de cd vordert wordt het toch moeilijker om de aandacht erbij te houden. Al met al toch een bijzondere cd die Chris Poland heeft gemaakt, die door een vrij unieke en aanstekelijke opzet best de moeite waard is.

[Lennert]

Ik zie een aantal mensen al zaken posten over Megadeth invloeden, maar die heb ik nergens terug gehoord. Vooral Watchtower, Psychotic Waltz en oude Fates Warning met een dosis jazz EN nog wat alternatieve metal invloeden (grungy noemde Eru het ook al) hoor ik er in terug. Leuke plaat verder, al ben ik het er wel mee eens met de kritieken dat het lang niet altijd even spannend is en af en toe wel wat sneller mag. Zang doet me vooral aan John Arch denken, maar dan wat minder over the top en daardoor wat makkelijker aan te horen. De solo's zijn absoluut smullen! Ik zou zelf rond de 75/100 uitkomen.

[innuendo]

Ik hoor de Megadeth ook niet terug, behalve dat sommige solo's bij het oude werk van Megadeth passen, maar dat lijkt me niet meer dan logisch.

[Orklord]

De zanger vergelijken met Sebastian Bach? Dat is toch een wereld van verschil? en ik vind John Arch ook eigenlijk veel beter.
Ik ga de plaat voor de zekerheid nog is opzetten, net alsof ik een andere plaat heb gehoord.

[Wessel]

Anderen horen dus ook wat grunge-invloeden? Het 'compacte' van de nummers deed me af en toe een beetje aan Alice In Chains denken.

[Jeroen]

Ik zou het meer omschrijven als een jaren negentig sfeertje dan een grunge-feel.

[Lennert]

Aangezien er in de jaren '90 vooral grunge en eurohouse was, houd ik het op grunge

[Wessel]

Jaren 90 sfeertje = grunge idd.

[Jeroen]

Ik hoor hier toch echt geen grunge in terug.

[Eru Iluvatar]

Meer grunge luisteren!

[Lennert]

De eerder aangehaalde Alice In Chains invloeden zijn anders best duidelijk. Grunge-invloeden zijn ook niet per se negatief hoor

[Metalheank]

Deed mij inderdaad ook aan Alice in Chains denken, en aan Skid Row. Maar dat zijn beide ook min of meer metalbands in het grunge-vaarwater.

[innuendo]

Iemand nog interesse in deze plaat? Zag 'm toevallig liggen in een platenzaakje in Eindhoven. Dacht dat de prijs 12,99 was.

[Jeroen]

Dik de moeite. Vette plaat.