Mindfunk

[wyrm]

Mindfunk is een Amerikaanse band die rond 1990 in eerste instantie werd opgericht als Mind Fuck. Epic tekende de band in de tijd dat de Grunge in opkomst was. Het label dacht hiermee een melkkoe binnen te halen en had tijdens de opnames van het debuut ook een flinke creatieve vinger in de pap. Er moest volgens hen naast een flinke grunge invloed ook een Red Hot Chili Peppers injectie in. De plaat verkocht redelijk, maar minder dan verwacht en Epic gooide de band op straat.
Dit was voor het creatieve proces van de band geweldig nieuws want met de tweede, ironisch getitelde, plaat "Dropped" kregen we pas de echte Mindfunk te horen. Een organisch klinkende plaat die tot de dag van vandaag heerlijk fris klinkt.

Enkele jaren later kwam er nog een derde plaat: People Who Fell From The Sky. Hierop had de band hun liefde voor met name Black Sabbath flink tentoon gespreid.

De tweede plaat, Dropped heb ik voorgedragen voor de muziekclub. Ik ben benieuwd naar de meningen...

[Mollusk]

Gaaf! Eerste twee albums staan hier in de kast en zet ik nog regelmatig op. Doe vanwege tijdgebrek niet mee aan het Luisterproject anders had ik er graag mijn uitgebreidere mening over gegeven.

[wyrm]

Volgens mij is dat zeker niet verboden. Laat maar horen, wat vind jij van Dropped?

[Marck]

Dergelijke muziek heeft niet mijn voorkeur. Ik ben absoluut geen liefhebber van wah wah pedalen, hoewel ik de Red Hot Chilli Peppers zo nu en dan best kan luisteren. Deze band kende ik overigens helemaal niet, maar ik zal dat derde album eens beluisteren.

[Progressive Jeff]

Mindfunk doet me denken aan Nirvana (laatste deel van Closer en begin van Drowning) en nog meer aan Soundgarden (direct vanaf het begin van Goddess). Dat is ook niet zo gek want Jason Everman heeft ook nog kort in Nirvana en Soundgarden gezeten. De grungemetal van de heren is wel aardig. Het album begint sterk met de eerste twee nummers die gave riffs laten horen en goede zanglijnen. Daarna kakt het wat in met het suffe Drowning en In The Way Eye. Deze songs klinken minder gefocusd en vallen met name met betrekking tot de teksten te veel in herhaling. Zootiehead pakt het weer op met sterkere groovemetal (duurt wel lang, doet denken aan Silverchair). De wah wah is veel aanwezig doch niet overmatig. Wisteria vind ik interessant vanwege het psychedelische aspect. Ik had graag meer van dit psychedelische gezien. Mama, Moses zit wat meer energie in en heeft ook een simpel doch effectief Led Zeppelin-tokkelstukje. Het is een van de kortere nummers, dat pakt goed uit. De langere nummers gaan soms wat vervelen. Het duurt allemaal net te lang. Al met al een aardig album maar zeker geen topper.