Wildside

[Matt]

Naar aanleiding van mijn keuze van deze band in het "Luisterclub"-topic...

Wildside werd in 1988 opgericht en speelde hierna in en rond LA tot 1990 waarna ze getekend werden op Capitol Records. In 1992 kwam hun debuutalbum "Under The Influence" uit. Hierna hebben ze nog twee jaar getourd maar de grote doorbraak is er nooit gekomen waarna gitarist Brent Woods de band verliet. Hij speelde o.a. nog bij Vince Neil. In 1995 kwam nog een self-titled album uit en in 2004 speelde de band nog een aantal reünie shows.

[Progressive Jeff]

Ondanks dat deze stijl mij minder ligt, vond ik het niet vervelend om deze plaat te beluisteren. Sterker zelfs, het was voor mij nostalgie. Ik heb een periode intensief naar bands als Bon Jovi, Def Leppard, Ratt, Guns 'n Roses etc... geluisterd. In Wildside hoor ik Ratt, Cinderella, Guns 'n Roses (met name de vocalen maar ook het getokkel in Just... doet aan Patience denken). In Kiss... doet het getokkel juist weer denken aan More Than A Feeling van Boston. Hang On Lucy, Looks..., Just..., Hard...en Clock... zijn prima nummers. Lad... (ik zou hiervan wel eens een parodie van Eric Cartman willen horen) en Monkey...vind ik de mindere tracks. Bij Lad probeert de band een soort epische track te maken, maar dat experiment mislukt m.i. Ook het korte bluesintermezzo vind ik niet zo goed passen. Het ge-experimenteer halverwege het album ligt de band minder ook al is het niet slecht wat ze laten horen. Wildside is het sterkst als het gewoon straightforward rockt.

De plaat is prima geproduceerd en gemixt. Hoe kan het ook anders als de plaat is opgenomen in de huisstudio van Eddie van Halen en geproduceerd is door Andy Johns (die al samenwerkte met Led Zeppelin, Rolling Stones, Eddie van Halen en Rod Stewart). Zoals al gemeld is de plaat te laat uitgebracht omdat ene Nirvana de muziekwereld op de kop zette. Hierna kwam ook Wildside met een grunge-album maar dat klonk toch wel minder geslaagd als dit debuut. De heren gingen daarna andere dingen doen (zanger in de pornoindustrie, drummer speelde in een andere band met een vrouw op zang). Was het debuut eerder uitgebracht, zou dit een grotere naam zijn geweest. Nu blijft het een ondergewaardeerde plaat die niet meer wordt uitgebracht en waar nog genoeg mensen naar op zoek zijn.

[wyrm]

Inderdaad een mooie plaat. Deze stijl ligt mij zeker wel. Ik heb de plaat nog niet, maar hij zou zeker niet misstaan naast platen van Cinderella, Kix, Lillian Axe, Bangalore Choir, Babylon AD, etc.

De sound van de plaat is om door een ringetje te halen, mooi in evenwicht en geen muur van geluid waar alles compressed is. Hang On Lucy, So Far Away, How Many Lies, Kiss This Love Goodbye en Clock Strikes zijn ook composities die goed in elkaar zitten, mooi pakkend en nergens te zoetsappig. De plaat heeft ook een iets duidelijker metalen randje als veel van andere bands uit het genre, mooi!
Bij Laid in Sin steekt de Guns 'n Roses invloed wel even flink de kop op. Bij het tweede deel van het nummer zie ik in gedachten Axl achter de piano zitten. Wel een mooie variatie op de rest.
Bij dit soort muziek is naast de songs en de muzikaliteit ook de attitude belangrijk. De zanger speelt deze troef goed uit, de teksten zijn "heerlijk traditioneel sex drugs & rock 'n roll" en de man heeft een Tom Keifer (Cinderella) achtige flair die niet gemaakt klinkt. Omdat de vergelijking met Cinderella voor mij zo voor de hand ligt, beïnvloed het mijn uiteindelijke waardering wel een beetje: Het is goed, maar nog niet zo goed als Cinderella zelf. Daarvoor staan er net teveel fillers op de plaat en mis ik de bluesinvloeden iets teveel.

[Jeroen]

Degelijke melodieuze rock. Een tikje glad, maar niet te zoet zoals sommige hierboven al genoemde namen. Draai dit soort muziek zeer zelden, om de doodeenvoudige reden dat het me héél snel verveelt. Vaak zijn de songstructuren gesneden koek. Het heeft uiteindelijk niet bijster veel om het lijf. Na een paar luisterbeurten heb ik het wel gehoord. Dat geldt ook voor Wildside. Het is eenvoudig geconstrueerde muziek met aardige coupletten en catchy refreinen. Je kunt de klok erop gelijk zetten wat betreft de muzikale uitspattingen als een solo of basriedeltje. Hele aardige zanger ook, maar waar het op melodieuze rock aankomt, kies ik toch eerder voor TNT, Icon en in mindere mate Lillian Axe. Die spelen misschien wat complexere muziek, maar dat komt de houdbaarheid wel ten goede. Ongetwijfeld zijn er mensen die tot het einde der tijden keer op keer naar albums van Bon Jovi of Wildside kunnen luisteren, maar ik kan dat niet. Ik mis het avontuur net iets te veel.

[Den]

Ik kan hier helaas helemaal niets mee. Als ik dit soort muziek wil horen zet ik de grote namen wel op. Ja, het is best ok geproduceerd enzo, maar deze stijl verveeld me heel snel. Als het als muzikaal behang aanstaan heb ik er geen hinder van, maar om gericht naar te luisteren, nee, dan is dit een gevalletje net niet. Wat mij betreft dus niet alleen een geval van net te laat, maar ook gewoon een geval van net niet goed genoeg.

[Marck]

Het doet me sterk denken aan al die Amerikaanse poedels die een tijd populair waren in de jaren 80. Absoluut niet mijn muziek, zelfs niet als muzikaal behang. Sorry...

[Metalheank]

Ik doe het even in steekwoorden. Lekker album! niet erg metal en niet echt een blijver (anderzijds heb ik niet zo veel in deze stijl, dus blijft ie misschien daarom hangen).

Erg gedateerd, geen waardeoordeel. hair metal. Kroegmetal. Guns 'n Roses.

How Many Lies en Clock Strikes zijn erg lekker, Lad in Sin -> Dave Mustaine-zang.