Koppiepeest vanaf Facebook, my two cents (of eerder twee euro's):
Deze stormachtige zondagmiddag leek mijn kameraad Daan en mij een goede gelegenheid om, gewapend met zoutjes en bokbier, eens goed voor het gloednieuwe album van Metallica te gaan zitten. En omdat iedereen tegenwoordig overal een mening over moet hebben, volgt hier die van mij/ons.
Laten we positief beginnen! Toen ik het nieuws vernam dat
Hardwired… To Self-Destruct een dubbelalbum zou worden, hield ik mijn hart vast. Met name omdat
Death Magnetic en m.n.
St. Anger behoorlijk onder overtollige ballast leden. Het album vliegt echter voorbij en had met ongeveer 1:20 uur misschien ook wel op één schijfje gepast. De eerder vrijgegeven nummers, die me toen als een krampachtige poging tot een terugkeer naar het glorieuze geluid uit de hoogtijdagen in de oren klonken, bevallen me als onderdeel van een groter geheel prima. Het is namelijk erg fijn om te horen dat Metallica in
Atlas, Rise en
Moth Into Flame weer rijkelijk grossiert in een van de aspecten waardoor de muziek op hun klassieke albums zo uitblinkt: mooie harmonieën in vocalen en gitaarwerk en een knap samenspel tussen die twee. Ballad
Halo On Fire weet me meer te boeien dan ik op voorhand verwacht had. Het begin wekt de indruk dat er een bombastische track in
Master Of Puppets- en
AJFA-stijl aankomt, maar het meer ingetogen vervolg weet middels enkele zeer coole passages ook zeker te raken. Daarbij helpt het dat James Hetfield erg goed zingt, beduidend beter dan op
Death Magnetic. En het is cool dat de invloeden van Metallica duidelijk naar voren komen op dit nieuwe album: menig passage herinnert aan Thin Lizzy, Diamond Head (dikke knipoog naar
Am I Evil? in
Confusion) en Iron Maiden (soms zelfs iets te veel, luister maar naar
Atlas, Rise). Maar het is ook geinig hoe men hier en daar naar modernere dingen lijkt te hebben geluisterd: ik heb riffs horen passeren die me deden denken aan Volbeat en Pantera en dacht in slotnummer
Spit Out The Bone zelfs een breakdown-achtig stuk te bespeuren!
Spit Out The Bone blijkt trouwens het intense toetje van het album te zijn. Op en top Metallithrash. In dit nummer eist bassist Robert Trujilo ook eindelijk zijn plek op, met een interessante baspassage die duidelijk door het kunnen van wijlen Cliff Burton geïnspireerd is. Van mij mag dit wel vaker mogen gebeuren! Kortom, dit is écht een vet nummer! En het leukste aan
Hardwired is wellicht dat het, zoals mijn vriend zei, een mooie microcosmos is die de hele geschiedenis van Metallica samenvat, wat op
Death Magnetic veel minder het geval was. Het album is grofweg te omschrijven als een mix van
Load en
AJFA, maar er zijn ook uitstapjes naar
Kill ‘Em All,
Death Magnetic en zelfs
St. Anger te bespeuren.
Er is echter evenveel aan te merken op
Hardwired. De titeltrack is van middelbare-schoolniveau, een beschamend simplistische, krampachtige en tekortschietende poging tot het maken van thrash metal. Als er in de kroeg of in een voorprogramma een band deze riffs stond te spelen, zou ik er geen twee keer naar omkijken. Naast de eerder genoemde sterke nummers staan er ook veel nietszeggende en oersaaie vullers op, met bijzonder matige en kleurloze riffs die het midtempo nooit verlaten.
Now That We’re Dead,
Confusion,
ManUNkind,
Am I Savage? en
Murder One zijn gemakzuchtige songs, waarin gewoonweg erg weinig gebeurt en die derhalve totaal inwisselbaar zijn. Hoe kan het dat dit soort matige midtempo riffs op dit album karakteristiek lijken te zijn voor Metallica? En dat dit na acht jaar (waarvan maar anderhalf jaar aan het schrijven van een nieuwe cd besteed zijn, maar toch) het beste was waarmee men op de proppen kon komen? En wanneer gaat Metallica nou eindelijk eens in zee met een producer die de heren vertelt dat genoeg genoeg is, die eens flink de schaar in de veel te lange nummers zet en ze uitlegt dat als je een passage vier keer weer herhalen, je daar compositorisch ook een goede, spannende reden voor moet hebben? De teksten zijn regelmatig van cringeworthy niveau. Van de typische Kirk Hammett-solo’s is me geen noot bijgebleven. En toen je dit begon te lezen wist je waarschijnlijk al dat het zou komen, maar we kunnen er niet omheen: drummer Lars Ulrich is wederom de slechtste schakel. Zijn enorm inspiratieloze en rechtlijnige spel belemmert de composities enorm. Daarbij klinken de drums ook nog eens verschrikkelijk. De snare verpest evenzeer als op
St. Anger het luisterplezier, op een heel andere manier. Verder is de productie overigens best oké te noemen, een stuk natuurlijker dan
Death Magnetic.
Luisterend naar de bonus-cd snappen we eigenlijk niet waarom
Lords Of Summer niet op het reguliere album staat, want deze overwegend snelle track is vele malen genietbaarder dan menig midtempo-draak die het album wel gehaald heeft. De covers van Deep Purple en Iron Maiden zijn geslaagd. De Rainbow-medley geeft ons een dubbel gevoel: het is niet heel prettig om Hetfield, die als zanger nog niet in de schaduw van wijlen Ronnie James Dio mag staan, dit materiaal te horen vertolken, maar muzikaal wordt er hier wel iets vets neergezet. Waarom kan Ulrich hier opeens wél een vette double bass-partij neerleggen en waarom haalt Hammett hier zijn inspiratie voor gitaarsolo’s niet vandaan? We speelden de videoclips (Metallica maakte voor elk nummer een bijbehorende clip) trouwens gelijk met de cd af, waarbij de getekende clip van
Here Comes Revenge ons het meest beviel.
Resumerend heeft Metallica een album afgeleverd dat best het aanhoren waard is. Had ik er meer van verwacht? Nee. Had ik er meer van gehoopt? Een beetje wel. Uiteraard verwachtte ik geen meesterwerk, maar ik had toch wel gehoopt dat het zich zou kunnen meten met
Death Magnetic en dat is imo niet het geval. Daar was de balans tussen goede en slechte nummers positiever. Zal ik over een half jaar nog naar dit album luisteren? Ik denk het eigenlijk niet. Eindoordeel: wat mij betreft een krappe 7/10.