Ruud en ik hebben laatst een Metallica marathon gedaan, die laatste albums hoefden van mij allemaal niet. Mijn eindstand (scores tussen 0,5 tot 5 sterren):
Eindstand:
1. Master Of Puppets 5*
2. Ride The Lightning 4.5*
3. Kill 'Em All 4*
4. Metallica 4*
5. ...And Justice For All 3*
6. Load 3*
7. Hardwired... To Self-Destruct 2,5*
8. Death Magnetic 2,5*
9. Reload 2,5*
10. St. Anger 1,0*
11. Lulu 0,5*
Gemiddelde: 2,95*
Death Magnetic hing aan elkaar van ideeen die niet tot echte composities leidden, Hardwired... To Self-Destruct in had in ieder geval wel songs met fundamenten, de songs waren alleen op drie uitzonderingen na gewoon niet boeiend. Ja, St. Anger was hard en gemotiveerd, maar het klonk echt nergens naar. Lulu wil ik vergeten. Load en Reload samen zouden met de beste songs een aardig album hebben opgeleverd. ...And Justice For All vind iedereen kennelijk fantastisch, daarom hier mijn complete mening:
"Dat er geen bas te horen is, hoeven we niet nogmaals te benadrukken, maar ik vind Ulrich's drumwerk echt foeilelijk op een aantal momenten. Ik heb al een aantal fans van dit album als argument horen gebruiken dat dit komt omdat het album echte progressieve thrash is en dat het daarom raar klinkt, maar ik vind het gewoon niet fijn klinken. Ook het eerste album waarvan sommige composities me echt tegenstaan. De titeltrack is veel te lang en heeft geen fijn verloop, waarbij vooral opvalt hoe slap de drumfills klinken bij de meer technische middenstukken. Eye Of The Beholder vind ik oersaai. Opener Blackened heeft daarnaast momenten dat Ulrich er voor mijn gevoel echt compleet naast zit.
One is een terechte klassieker, al vind ik het nummer sterker in combinatie met de videoclip van de complete band lekker headbangend in een verlaten fabriekshal, met de filmbeelden er naast. Het klinkt op album een stukje kaler. Nog steeds goed, maar minder.
Met The Shortest Straw hebben we weer een nummer met een enkel leuk stukje (versnelling naar de solo), maar een verder ongeinspireerde compositie. Hetzelfde geldt voor Harvester Of Sorrow. Ik hoor techniek, maar geen bezieling en bovenal geen sterke song. The Frayed Ends Of Sanity gaat hier helaas ook in mee. To Live Is To Die heeft een paar sporen van Burton's hand, maar hangt als compositie van los zand aan elkaar. Sluit met Dyers Eve in ieder geval nog spectaculair en krachtig af.
De dood van Burton heeft zijn sporen nagelaten en levert voor mij een van de meest overschatte klassiekers op uit de Metallica-geschiedenis. Nee, slecht is het echt niet, maar het is verre van opzienbarend en het absolute bewijs dat er in ieder geval een bandlid tussen zit die niet compleet mee kan met de rest. En dan heb ik het niet over de bassist, ik heb geen idee wat die verder gespeeld heeft. Duurt ook nog eens te lang. Overambitieus."