Bericht
door Jeroen » ma apr 18, 2011 10:19 pm
Ik moet zeggen dat ik steeds meer into deze band geraak. Het is niet dat ik het vreselijk vaak draai, maar als ik het draai, dan heb ik gelijk de neiging om het vaker op te zetten. Life Cycle is al enigszins bezonken en dat vind ik momenteel een waar meesterwerk dat zich gerust kan meten met Control And Resistance van Watchtower, al is het qua songwriting misschien nog wel gestoorder en complexer (hoewel Sieges Even hier af en toe nog best een lekker beukend thrashstuk erin gooit). Ik vind het erg spannende muziek, waarin je pas de lijn ontdekt als je er vaker naar luistert. Hoewel ik eerlijk gezegd in het begin weinig met de zang kon (af en toe wat vals en erg expressief), ben ik inmiddels behoorlijk gewend geraakt aan het aparte orgaan van de man in kwestie (hij zong op de eerste en op Steps). Hoewel een Alan Tecchio natuurlijk vaardiger is, vind ik deze naargeestige en soms ronduit dissonante zangpartijen erg goed bij de toch al schizofrene sound passen. Leuk is ook dat deze band ontzettend veel details in de sound stopt. Op Life Cycle zitten namelijk talloze overgangen die opgesierd zijn met een smakelijk baslijntje of tokkeltje.
Aan Steps moest ik misschien nog wel het meeste wennen, omdat de thrash daar eigenlijk grotendeels verdwenen is. Slechts enkele riffs doen nog denken aan het debuut, maar de sound is toch vooral opgeschoven richting Rush, alleen dan technischer en minder songgericht. Dat laatste maakt het niet altijd even makkelijk behapbaar, vooral omdat de zang ook niet toegankelijk is (al is de muziek wel voor een groot deel instrumentaal), maar als je ruim de tijd neemt, dan vallen de stukjes wel in elkaar. Toch vind ik deze stijl nog beter tot z'n recht komen op A Sense Of Change, de derde schijf. Nog meer Rush en tevens een toename van fusion- en jazzinvloeden. Er is ook een wat grotere rol weggelegd voor orkestrale aankleding, hoewel dat geen drukke bombast oplevert. Nee, Sieges Even bouwt vooral voort op een uitgesponnen en zeer intrigerend uitgewerkt bandgeluid, met ontzettend veel oor voor detail en een neusje voor dynamiek. De sfeer die deze muziek oproept, doet me vanwege de viool en ruimte voor akoestische gitaren ook wel eens denken aan Perfect Symmetry van Fates Warning, ook zo'n schijf waarop rust en beheersing de grootste kracht vormen (met af en toe en uitbarsting). Bovendien is de zanger die de derde plaat inzong een stuk beter dan de eerste zanger.
Ik ben zelf ook wel benieuwd naar de vierde en vijfde plaat, maar die zie ik eigenlijk nooit ergens liggen. Persoonlijk heb ik niet zoveel met de albums van na de reünie. Dat was me wat te klinisch en het leunde mijns inziens iets teveel op de zang, hoe goed die Arno ook is. Zeker een band die gerust wat vaker onder de aandacht mag worden gebracht, op basis van een indrukwekkende en muzikaal grensverleggende discografie (vooral waar het op de eerste drie albums aankomt, als het aan mij ligt).
"By Grabthar's hammer, by the suns of Warvan, you shall be avenged!"
Tegen overmatig gebruik van breakdowns!
