Zo luidt drummer Asgeir Mickelson op zijn drumstel het (eerste) solo-album van Ihsahn in. Ihsahn staat samen met Samoth vermaard om Emperor, één van de meest invloedrijke en grootste Black Metal bands uit de geschiedenis. Maakten zij vroeger nog rauwe Black Metal, langzamerhand veranderde hun sound, wat -voor mij- tot een hoogtepunt leidde dat Prometheus - The Discipline of Fire & Demise heette. Ook de band zelf beschouwde dit als hun hoogtepunt en beschouwde de pijp aan Maarten te geven, ter spijt van vele fans.
Samoth en Trym gingen verder met Zyklon, welk een redelijk succesvolle Death Metal band is geworden.
Ihsahn had samen met zijn vrouw ook nog een projectje achter de hand, Peccatum, maar dat kon niet echt veel mensen bekoren, wat waarschijnlijk aan de toegankelijkheid van die band heeft gelegen. Deze band is nu ook tot een halt geroepen, Ihriel ging verder met haar Star of Ash en Ihsahn...
...Ihsahn was al bezig met materiaal voor een solo-album, wat onlangs is verschenen. Mooi om de schok van het ter ziele gegane Peccatum op te vangen en evenwel mooie continuering van Emperor. Dit laatste zeg ik omdat Prometheus al in z'n geheel door Ihsahn was geschreven en The Adversary, het solo-album van Ihsahn, gaat verder waar Emperor gestopt was. Complex, uitdagend, rossend en headbangwaardig, maar ook mooi en sferisch. Een cd die niet voor één gat te vangen is.
Weliswaar minder complex dan Prometheus, maar nog steeds volgen de maffe riffs elkaar op om op de juiste momenten onderbroken te worden door sferische prog-gitaartjes (bijvoorbeeld in het nummer 'Homecoming') of rustige stukjes piano-gepiel (daar moet je maar eens het epos en laatste nummer van de plaat 'The Pain Is Still Mine' voor luisteren).
Diversiteit is een sleutelwoord voor deze plaat. Het excellent benoemde openingsnummer 'Invocation' hakt er meteen lekker in, om na 1½ minuut over te gaan in ferm geblastbeat. Heerlijk!
'Called by the Fire' gaat episch verder en toont wat overmatig gesoleer door dhr. Ihsahn en heeft een refrein met een hoge meezingfactor met wat King Diamond-achtige uithalen.
Andere hoogtepunten zijn 'Homecoming,' volledig ingezongen door Garm/Trickster G./Kris Rygg bekend van onder meer Ulver, Arcturus en Borknagar; 'And He Shall Walk in Empty Places,' wat met een lustige blastbeat en tremolo-picking onder je huid kruipt en dat iele gevoel het hele nummer vasthoudt en -last, but definitely not least- het slotnummer en 10+ minuten durende 'The Pain Is Still Mine,' wat heel dromerig, episch en melancholisch klinkt en waarop Ihsahn eens fijn laat horen wat voor hoge uithalen hij kan maken.
Het complete album is geschreven door Ihsahn zelf en ook door hem ingespeeld, behalve dan de drums, die Asgeir eens onder handen heeft genomen. Hij begint de Hellhammer van de nieuwe generatie bands te worden, heb ik het idee, overal bandjes en projectjes waar hij aan mee doet en stééds weer drumt hij innovatief en uitdagend. Muzikaal zit het dus helemaal strak met dit duo. De vocalen van Ihsahn en Garm zijn natuurlijk legendarisch en behoeven geen verdere bespreking, het klinkt gewoon fantastisch.
Ik ben erg blij met dit album, zeker één van de toppers van 2006, dat weet ik nu al. Je moet er maar net voor open staan en het moet je maar aanspreken. Fans van Peccatum en Prometheus van Emperor zouden er goed aan doen dit album eens flink onder de loep te nemen...
...The Adversary
Kijk hier maar eens voor een nummertje en de video van het nummer 'Invocation': http://www.myspace.com/ihsahnmusic
Of kijk op z'n homepage: http://www.ihsahn.com
versie.
Het ademt nou niet de sfeer uit die Black Metal hoort uit te ademen. Het is extreem, maar toch ook progressief/avantgarde (hoewel ik uit moet kijken met die termen in jouw bijzijn, noem ik ze lekker toch!).
