Bonnie 'Prince' Billy

[Nakur]

Een van de beste Singer/Songwirters allertijden als je het mij en de wereldpers vraagt. Deze excentrieke Amerikaan is verantwoordelijk voor een van de meest melancholische, desolate en zwartgallige albums die ik ken: I See A Darkness. Het titelnummer is nog bij leven door meneer Cash himself gecoverd. Ik ben snel zijn gehele (uitgebreide) discografie aan het kopen en met rede.

De eerste keer dat ik hem hoorde moest ik lachen. En gniffelen. ‘Dit kan je toch niet serieus menen ?!” Will Oldham (de echte naam van deze artiest die ook onder Palace Brothers en Palace Music muziek heeft gemaakt) heeft schijt aan vastheid in zijn muziek en zijn promofotos’s zijn standaard misluke vakantiekiekjes. Daarom slaat hij gerust met zijn stem over, mist hij enkele noten of speelt hij uit de maat. Maar de man met zijn gitaar wist me na veel luisterbeurten te intrigeren als geen ander. De machtig mooie en cryptische teksten, vage humor en vooral de neerslachtigheid doet me veel. Heel veel.


Zijn laatste album The Letting Go hoorde ik veel te laat anders wat het zonder meer het beste album van 2006 geworden. Een van de weinige albums waar hoop vanaf straalt.

Videoclip (uiteraard Home Made) van Strange Form of Live van zijn laatste album:
http://www.youtube.com/watch?v=YHB8a0brwr4

Maar het hoogtepunt (en een top10 plaats in mijn “Beste albums ooit” lijst) is het album I See A Darkness. Het is zo ratelend en onvast, zeurig en treurig, maar ook zo eerlijk, droevig en melancholisch dat het menig liefhebber van donkere muziek moet aanspreken. Ook al is het een totaal ander genre. Luister de cd tien keer en probeer het te doorgronden.

Bonnie-Prince--Billy---I-See-A-Darkness

death to me
and death to you
tell me what else can we
do die do?
death to all
and death to each
our own God-bottle
s'within reach

death to everyone
is gonna come
and it makes hosing
much more fun

[NIBDEM]

m'n vader is hier groot liefhebber van. Ik kan er goed naar luisteren, maar het doet me niet zo veel.

[Richard]

godver even offtopic hoor maar moet er even uit:

het is REDEN. Met een N. Ik zie dat steeds meer mensen consequent 'rede' gebruiken als ze 'reden' bedoelen.

[The Chosen]

Ik ken hem via Current 93 waar hij een nummer voor heeft ingezongen, geweldige stem heeft die gast.

[the true Thorko]

Doet me denken aan een middle-of-the-road versie van 16 Horsepower... zal er eens wat van dl'en.

[Nakur]

offtopic: 16 Horsepower verdient eigelijk ook een eigen topic. Geweldige band

[JER00N]

Heb ff wat geluisterd, klinkt erg goed vooral Strange Form of Life

[Kriestof]

iemand duwde me de cd 'master and everyone' dit weekend in mijn handen met de boodschap dat ik dit maar eens moest luisteren

en het is zeker straffe muziek, beetje roots, beetje americana

doet me ook wel wat denken aan het eveneens geweldige lambchop

[Nakur]

Will Oldham is een fenomeen. Het is een raar bebaard mannetje dat internationaal im-mens populair is geworden door het maken van rammelende, stemoverslaande muziek met droevige, melancholische en absurde (seksistische) teksten. Begonnen onder de pseu-doniemenwaterval Palace Brothers, Palace Music, simpelweg Palace en later onder zijn veelbekendere naam Bonnie ‘prince’ Billy, timmert hij al jaren aan de weg als troubadour.


Ik hoorde anderhalf jaar geleden voor het eerst een werk van Bonnie ‘prince’ Billy: zijn alomgeprezen meesterplaat I See A Darkness. Ik was bekeerd. Het was de eerste keer dat ik inktzwarte wroeging en melancholie hoorde in muziek die mijlenver van mijn muzikale spectrum gelegen was. Gewapend met een gitaar, piano, bas, een drummer en af en toe ook zij broer voor het samenspel maakte hij iets wat ratelde als een dronkenman in een neerslachtige bui maar zo intens eerlijk en droevig klonk, dat ik mijn hart voorgoed verlo-ren was.


Sindsdien ben ik op ontdekkingsreis geweest door zijn oeuvre. Al snel had ik zijn eerste plaat ‘There is No-one What Will Take Care Of You’ binnen, voor luttele euro’s via Ebay. Dat was een stap te ver. Zo hees, onvast en vals dat het niet te harden was. Ook Ease Down The Road, Master and Everyone en wat samenwerkingen kwamen in de collectie. Maar het tweede hoogtepunt kwam pas vorige lente. Nee, dan liever The Letting Go. Hoopvol en droevig, verliefdheid en kou, humor en hele mooie afwisselende liedjes die 1:1 overeen kwamen met mijn eigen gevoelens. Niet rammelend maar sereen en compleet, dat zijn steekwoorden die in me opkomen bij The Letting Go. Absolute topper.


Pas enkele maanden ben ik dieper gaan graven in de imposante collectie van meneer Old-ham, door de aanschaf van drie Palace platen. En daar zit een derde topper bij: Viva Last Blues. Alle stijlen van meneer Oldham zijn hier aanwezig. Blues vol vrouwelijk onbegrip, gillende uithalen op Work hard/Play Hard en Cat’s Blues, de zanglijnen van The Brute Choir die de spanningsboog met elke seconden strakker aantrekt, het verlossende refrein van New Partner, de zieke humor van The Mountain Low, de bittere wroeging van To-nights Decision (and hereafter) en de intieme akoestische afsluiters hebben één ding ge-meen: het sleurt me helemaal zijn wereld in. En de extremen zijn in die vreemde wereld zo anders dan ik gewend ben, dat het hopeloos intrigeert. Ik durf te stellen dat dit zijn beste plaat is. Overcompleet, strakke spanningsboog en ongerepte emotie. En het rammelen stoort nergens.

Al met al zitten I See A Darkness, The Letting Go en Viva Last Blues in de hoogste regionen van mijn muzikale waardering. Het nummer I See A Darkness blijft echter wel mijn favo-riet. Drie platen die niet voor niets door de fans tot zijn beste werk worden genoemd. Ik kan me er blind op aansluiten. Drie monsterscores voor drie absurd goede sin-ger/songwriter platen. Alleen Didn’t It Rain van Songs: Ohia wil ik er nog boven stellen.

[Blutengel]

Heeft ook wel wat van Don McLean ...

[Nakur]

Uit het niets kwam vorige maand een nieuwe plaat van Bonnie 'prince' Billy uit. geen aankondiging, gen promo-exemplaren nee patsboem, in de schappen. En de eerste noten zijn met bluegrass instrumenten gespeeld, en met teksten waar familliemand Frans Bauer ook mee in zee zou kunnen gaan.
Is Will Oldham oprecht vrolijk, of is het een poging om de beerput van ellende en absurdisme af te schermen? Dat waren mijn gedachten bij het horen van albumopener Easy Does It. Nu, precies twee weken later kan ik zeggen dat die vraag helemaal niet relevant is. Lie Down In The Light is over de gehele linie een stuk positiever dan inktzwarte platen als I See A Darkness en Arise, Therefore, maar tussen de vrolijke harmonieën van het openingsnummer en de religieuze lofzang van I’ll be Glad zitten weer genoeg stijlbreuken om me tevreden te stellen. Ik wil dan ook direct terugkomen op mijn eerste indruk, dat de spanning en sfeer veel te homogeen was.

De samenzang met de zangeres wiens naam me even ontschoten is (was het Ashley Webber?), bereikt hele mooie momenten. Vooral So Everyone is een parel, waarbij intens wordt gezongen over orale seks op publieke locaties (I kid you not). En de instrumentenkeuze (Bluegrass settings, de klarinet, het orgel) dragen bij aan de mooie, veelal breekbare maar toch positieve sfeer. En de refreinen zitten roestvast in mijn hoofd. Het is géén Viva Last Blues, geen I See A Darkness en ook geen The Letting Go, maar het is wél erg goed

[Ernst-Jan]

Zo zit je op een zondagochtend lekker in de woonkamer te overdenken hoe klote het jaar begonnen is.. je verdere plannen voor de dag zijn, Welke stad je nu eigenlijk in het voorjaar wil bezoeken(Rome, Lissabon, Praag of Istanbul).

Tergelijktijd ben je op bol. com nog eens aan het kijken naar de bands die je afgelopen dagen hebt ontdekt via Nakur en opeens zie je daar de naam Bonnie Bili Prince voorbij komen. Je zoekt het op op Myspace en.....











..Je betrapt jezelf op het feit dat je al een dikke 10 minuten glimlachend naar rustieke muziek aan het luisteren bent..
In 1 woord geweldig dit!

[Nakur]

Tof, welke heb je gehoord? Want ik kan niet altijd rustig lachen met zijn vaak toch behoorlijk neerslachtige muziek

[Ernst-Jan]

Lachen is misschien niet het woord meer grijnzen..

Zijn myspace

[Nakur]

nou ik heb in bovenstaande replies genoeg albumstips gegeven, dus doe je tegoed aan de toppers. Ik heb alleen Arise, Therefore niet genoemd. Lachwekkend goedkope drumcomputer, zwartketterij en lachwekkende titels met prachtige, emotionele nummers vol wroeging. Schoolvoorbeeld is het nummer 'You have Cum In Your Hair And Your Dick Is Hanging Out'. lachwekkende titel, goedkope drumcomputer maar toch een bloed, en bloedmooi nummer.

[Ernst-Jan]

Ik zag via Youtube dat er een nieuw album zit aan te komen.

[Tox]

Ik heb me laatst ook I See a Darkness gehaald, mooi album, bedankt voor de tip Nakur!

[Nakur]

Ik zag via Youtube dat er een nieuw album zit aan te komen.

alweer? De vorige is alweer een half jaar geleden (het laatste live album zelfs 4 maanden)

[Ernst-Jan]

Of de tekst was oud dat kan natuurlijk ook

[Ernst-Jan]

He ik lees net dat hij ook meezingt op 2 nummers op de cd April van Sun kil Moon, ben erg benieuwd hoe dat gaat worden.

[Nakur]

Ja en meetokkelen mag hij ook al. Die vent duikt ook echt overal op. In een videoclip van kayne West, op een hiphop cd van Sage Francis, met Björk, Current 93, de breekbare popcovers van Susanna Wallumrød en met Johnny Cash.

[Ernst-Jan]

Hij staat 23 april in paradiso.

[Nakur]

Tijdens Roadburn, godverdomme. Volgende keer dan. 16 maart komt wel zijn nieuwe abum "beware" uit.

[Ernst-Jan]

Zei ik laatst toch..