Bericht
door MetalTuupLimburg » wo jul 28, 2010 6:56 pm
Maar eens een uitgebreider verslag dan normaal:
Touchstone: Damn, wat zingt die zangeres vals. Snel weg.
New Device: Die jongens hebben goed naar Dokken en Winger geluisterd. Veel cheesier wordt ’t niet meer binnen de grenzen van de metal, maar echt slecht was ’t ook weer niet.
The Union: Makkelijk verteerbare hardrock. Wel te behappen op zo’n zonnige middag, maar ook weer niet echt boeiend.
Focus: Vaderlandse glorie, kan het wel waarderen. De hoge uithalen in Hocus Pocus lukken niet meer, dus die worden maar omgetoverd tot ‘crowd participation’ momenten.
The Answer: Middelmatige hardrock met een paar uitschieters. Under the Sky is wel een erg gaaf nummer.
HammerFall: De oude meezingers kan ik nog steeds zeer goed waarderen, maar het nieuwere werk doet me niet zo heel veel. Heel veel pijn in het hart om ze halverwege te verlaten voor Gary Moore was er dan ook niet. Wel opvallend dat Oscar zichzelf eindelijk van z’n nerdy ridder-look verlost heeft.
Gary Moore: Bij het eerste nummer had ik er al meteen geen spijt van dat ik op tijd bij HammerFall weg was gegaan, want er werd meteen sterk geopend met Over the Hills and Far Away. Af en toe zat er een niet helemaal zuivere noot tussen, maar die werden ruimschoots gecompenseerd door de aanwezigheid van Empty Rooms en Out in the Fields. Prima beslissing om niet langer alleen maar blues te spelen. De organisatie hield zich (begrijpelijk) strak aan het tijdschema, wat hevig protest van Moore opleverde omdat ie aan het einde van z’n uur niet nog Still got the Blues erachteraan mocht spelen. Had ie dus beter een van de nieuwe nummers voor kunnen droppen.
Zappa Plays Zappa: Focus klinkt als muziek met rariteiten, maar bij Zappa heb ik de balans net iets te veel andersom gevonden. Wel aardig, maar als je’t al een keer gezien hebt kan het daar ook net zo goed bij blijven.
Foreigner: Eigenlijk al tien jaar niet meer geluisterd, maar op een nieuw nummer na zijn alle hits goed meeblèrbaar. De band is nog prima in vorm, dus helemaal niks op aan te merken eigenlijk.
Saxon: Ondertussen al 20 keer gezien, maar het blijft een gave band.
Heaven & Hell: Tjah, de allerlaatste keer. Toch had ik niet het idee dat ik naar een ultiem legendarische show stond te kijken. Van Jorn ben ik ondanks z’n goeie stem nooit zo’n grote fan geweest, maar gelukkig had ie in de gaten dat het deze keer niet alleen om hem draaide en liet ie de aanstellerij deze keer wat achterwege. Toch bevielen de nummers met Glenn Hughes beter, met name Children of the Sea. Helaas niet helemaal af gekeken vanwege de overlap met Black Label Society en TransAtlantic.
Black Label Society: Hier was het toch nog drukker dan ik gedacht had. De setlist was niet helemaal mijn keus geweest (tenzij ik het beste gemist had), maar verder prima optreden.
TransAtlantic: Als ik me niet vergis speelden ze The Whirlwind in zijn geheel. Daardoor vielen de echte topnummers buiten boord, maar desondanks prachtig. Best bijzonder was de toegift The Return of the Giant Hogweed met Steve Hackett van Genesis.
ZZ Top: Ach jah hier kwam ik niet voor, maar leuk om weer eens gezien te hebben.
The Reasoning: Best aardige band, maar ik geloof dat het me op CD beter beviel.
Wishbone Ash: Met de plaat die ze integraal speelden ben ik niet zo bekend, maar wel een erg goede band.
UFO: Een groot deel van de tijd werd verloot door een versterker die steeds uitviel, dus het bleef daarna beperkt tot de klassiekers.
Magnum: Erg goede band. Bob Catley moet alles er net iets meer uit persen dan het op CD lijkt, maar dat is ‘m vergeven. Fijne muziek.
Bachman & Turner: Niet veel meer van gezien, maar toch nog het einde met You ain’t Seen Nothing Yet meegekregen.
Clutch: Deze band heb ik jarenlang niet geluisterd omdat ik ervan uit ging dat ik er geen zak aan zou vinden, maar dat was duidelijk een vergissing. Gaaf geluid, dat ze ook live prima brengen. Helaas maar 20 minuten van gezien omdat ik Uriah Heep snel daarna begon.
Uriah Heep: Nog steeds een heel goeie band. Deze keer een geheel andere setlist dan normaal omdat ze Demons & Wizards helemaal speelden. Deze keer dus geen Lady in Black en July Morning, maar wel een aantal nummers dat ze al een eeuwigheid niet gespeeld hadden.
Opeth: Eigenlijk nog Joe Bonamassa willen zien, maar aangezien Uriah Heep licht uitliep zijn we maar rechtstreeks naar Opeth gegaan. Met zo’n overvol programma kun je nou eenmaal niet alles zien. Opeth kon het sublieme vorige concert in Londen niet evenaren, maar voor een optreden in de open lucht – waar deze band vaak minder tot z’n recht komt - was het toch erg goed.
Argent: Een reünie na 37 jaar, dat moet toch wel een record zijn. Het laatste restje wat ik ervan gehoord heb klonk echter niet gedateerd. Leuk om ook eens de originele versie van God Gave Rock ‘n’ Roll to You gehoord te hebben.
Down ‘n’ Outz: Er mogen dan wel wat redelijk bekende muzikanten in zitten, het blijft toch een coverband. Beetje raar dat zoiets dan prominenter op het programma staat dan bv. Gary Moore. Best leuk verder, maar niet iets waar ik over 10 jaar nog aan zal terug denken.
Marillion: Prachtig! Beter dan ik verwacht had. Ik ken eigenlijk vooral het oude werk van deze band, maar er zaten ook een paar nummers bij die me niet zo bekend voorkwamen en toch een geweldige indruk maakten. Ik weet dat veel mensen het niet meer het ‘echte’ Marillion vinden zonder Fish, maar Steve Hogarth zit er ondertussen ook alweer sinds eind jaren ’80 bij en heeft een geweldige stem, dus dat doet er allemaal niets aan af.
Emerson, Lake & Palmer: Ik had hier om de een of andere reden meer het idee dat ik naar een legendarisch optreden stond te kijken dan bij Heaven & Hell. Bij gebrek aan een gitaar werd het keyboard-geklop af en toe net iets te veel, maar de minder progressieve nummers klonken heel groots.
Wat de organisatie betreft was ik vooraf wat sceptisch vanwege wat vreemde (of juist ontbrekende) berichten op de officiële site, maar dat viel enorm mee. Er werd (ondanks de protesten van Gary Moore) strak vastgehouden aan het schema. Op zaterdag leek het even mis te gaan met een gigantische rij voor de ingang die maar niet opschoot, maar snel gingen er meer uitgangen open en was het vrij snel opgelost. Ook vielen de prijzen van eten en drinken voor Engelse begrippen (waarschijnlijk deels doordat er met geld i.p.v. bonnen betaald werd) best mee. 2 pond voor 600 ml-flessen frisdrank… voor dat bedrag krijg je in Nederland ongeveer een derde daarvan.
Kleine aanmerkingen: naast het feit dat het metal- en prog-podium op kleine afstand schuin tegenover elkaar stonden en je dus bands door elkaar hoorde spelen, was er nog een aantal geluidsbronnen als een luchtgitaar-stand en diverse kermisattracties waar de volumeknop vol open werden gedraaid. Als zelfs de bands er opmerkingen over maken weet je dat je er iets aan moet doen. Niet alleen iets van dit festival overigens, ook op de Zwarte Cross en Graspop konden ze zich beter eens afvragen of het niet verstandiger is om een paar attracties het zwijgen op te leggen zodat bezoekers ook nog kunnen genieten van de muziek, waar het tenslotte om draait.
Ook apart: op zondag werd op schermen aangegeven dat er programmawijzigingen waren (op zich uitstekend, voorkomt debacles als op de laatste editie van Fields of Rock), maar het getoonde programma was exact hetzelfde als wat ik van internet had uitgeprint. Blijkbaar hadden ze officiële programma’s met verschillende fouten gedrukt, maar die toch doodleuk à 10 pond verkocht en later het juiste programma aangekondigd alsof dit gewijzigd was. Niet dat ik er zelf last van had, maar toch een beetje bedenkelijke strategie.
De minpunten waren dus maar details, voor de rest was het een enorm geslaagd weekend.
Erg raar dat ze andere bands tegelijkertijd programmeren met de speciale H&H-show. Ik vermoed dat het bij Black Label Society erg rustig zal zijn. Maar dat krijg je als je zo'n twintig acts per dag boekt en relatief laat de deuren opent en vroeg weer dichtgaat.