Wie de soap van de afgelopen jaren niet gevolgd heeft zal waarschijnlijk denken "Operation: Mindcrime, was dat niet een album van...."
En dat klopt. Maar zanger Geoff Tate mag de naam Queensrÿche niet langer gebruiken en heeft zijn nieuwe band daarom maar genoemd naar het bekendste album van zijn voormalige band. Met Operation: Mindcrime heeft Tate grootse plannen. Hij had teveel ideeën voor één album, dus wordt het gelijk een trilogie. Op 18 september zal daarvan het eerste deel uitkomen, getiteld The Key. Ben je benieuwd hoe dit klinkt? Lees dan even verder voor een preview.
In Tates nieuwe Operation: Mindcrime krijgt de zanger hulp van gitaristen Kelly Gray (ex-Queensrÿche) en Scott Moughton, toetsenist Randy Gane (Myth), bassist John Moyer (Disturbed) en drummers Simon Wright (AC/DC) en Brian Tichy (Whitesnake). Het album bevat daarnaast ook gastbijdrages van David Ellefson (Megadeth), Scott Mercado en Mark Daily.
Zelfs de grootste kritikaster van Geoff Tate (met zijn "Bert-van-Ernie-kapsel") zal moeten toegeven dat dit een originele albumhoes is! Ik ben stiekem wel benieuwd of het conceptverhaal enigszins de moeite waard is, al zijn mijn muzikale verwachtingen vrij laag.
Niets mis met pop, maar Tate maakt geen goede pop. Hij heeft daar de stem, de kop en de kwaliteiten niet voor. De liedjes zijn domweg niet goed genoeg, bevatten geen of te weinig hooks en zijn opgebouwd uit ingrediënten die niet lekker bij elkaar komen. Dedicated To Chaos was een goed voorbeeld. Die mid-life crisis sloeg werkelijk nergens op. Natuurlijk zijn er altijd mensen die het goed vinden en dat mag, maar puur even zonder alle factoren als nostalgie en respect bleef er bitter weinig over. Dat Tate zichzelf kennelijk zag/ziet als een nieuwe popster getuigt bovendien niet echt van veel zelfkennis. Dat hoofd van hem alleen al. Dan springen je de tranen toch in de ogen. Niet dat Queensrÿche er tijdens Rage For Order minder stupide uitzag, maar dat waren de jaren tachtig.
"By Grabthar's hammer, by the suns of Warvan, you shall be avenged!"
Die look, dat logo, die bandnaam. Het is toch te vreselijk voor woorden eigenlijk. Op muzikaal vlak niets meer te maken willen hebben met alles waar Queensryche groot mee is geworden, maar ze ook weer niet los kunnen laten. Ik ben weer niet onder de indruk van wat ik hoor in ieder geval. Maar goed die vorige viel me ook nog mee achteraf.
tsja, Bert mag wel als enige de komende jaren Operation: Mindcrime (het album) uitvoeren, wat hij waarschijnlijk nog wel gaat doen. Daar teert hij nu echt op. Qua muziek zit het in het verlengde van die laatste paar misbaksels die hij met Queensryche maakte. Al vond ik American Soldier overigens nog best ok, maar Dedicated To Chaos was echt een ramp.
Er is dus een eerste videoclip van Operation: Mindcrime, van het nummer Burn, dat minder slecht klinkt dan ik verwacht had. Eigenlijk best wel ok, wat mij betreft.
Laatst gewijzigd door Gilbert op za aug 22, 2015 11:12 am, 1 keer totaal gewijzigd.
Saai. Het ene oor in en het andere weer uit. Die basisriff is voor een of twee keer wel leuk, maar het hele nummer is erop gebouwd. Ook de clip getuigt er duidelijk van dat Tate nog altijd heel erg diep in z'n mid-life crisis zit.
"By Grabthar's hammer, by the suns of Warvan, you shall be avenged!"
Erg Q2K-achtig, wat wat mij betreft niet per se negatief is. Het kabbelt allemaal wel heel erg voort. Zanglijnen zijn aardig en de solo is goed, maar er gebeurt weinig echt spannends. De clip is echt verschrikkelijk. Slecht is het allemaal echter ook weer niet.
Strijdkreet schreef:Als ik lennert denk, denk ik Van damme hoofd.
Dus als ik Van damme op tv zie denk ik. "Stik, daar heb je lennert.... oh wacht...."
:' )
Voorts ben ik van mening dat het fenomeen influencer vernietigd moet worden.
Des te erger. Niet slecht en niet goed. Precies zoals Q2K, al was een aantal songs op die schijf nog wel te pruimen. Zoals Gilbert wel eens zegt, als het geen Tate was, had er geen haan naar gekraaid.
"By Grabthar's hammer, by the suns of Warvan, you shall be avenged!"
Ik ben stiekem wel benieuwd of het conceptverhaal enigszins de moeite waard is, al zijn mijn muzikale verwachtingen vrij laag.
