Tot nu toe.
Want in de laatste paar maanden heb ik psychisch gezien toch wel een verandering meegemaakt. In positieve zin, althans, voor mij dan, dit alles is puur subjectief geschreven. Ik ben meer openminded geworden, om het makkelijk te stellen. Ik luister de meeste Metal genres, hoewel ik me nog steeds niet goed heb verdiept in de stijlen Heavy en Power, dat moet nog komen. Maar ook Rock, Dance, Trance, Triphop, Ambient etc, alles gaat erin.
Maar hoe komt dit dan?
Dat heb ik mezelf vaak genoeg gevraagd. "Hoe komt het nu opeens dat ik alles meer apprecieer?" Je zou het kunnen wijten aan de hormonen, die willen nogal eens voor moodswings zorgen, dus waarom niet voor muziekswings. Toch ligt het er denk ik aan dat ik nogal filosoferend ingesteld ben. Ik denk veel over dingen na, over mensen, omgevingen, culturen en dus ook over muziek. Want wat is muziek nu werkelijk? Een bepaald ritme, wat melodiën en een stel noten. De kunst is dan om dat tot iets soepel lopends te smeden. Iets dat een bepaalde emotie opwekt, verdriet, angst, blijheid, depressie, ontzag, verwondering. En ook gewoon lekker niets-pretenderende deuntjes die prettig in het gehoor liggen.
Precies wat Dragostea Din Tei voor mij betekent, ze willen niks bewijzen, niet echt serieus iets doen overkomen en ook willen ze je niks opdringen.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties op deze post, beledigingen en opmerkingen/toevoegingen zal ik eens proberen te doorgronden en wie weet kan ik sommigen van jullie nog wel overtuigen van het feit dat pop-muziek niet puur kut is. Want dat is een instelling die ik eigenlijk een beetje jammer vindt
