Ozzy Osbourne

[dako]

Voor wie meedoet aan de Ozzy-marathon:
Volgende album is Diary Of A Madman uit 1981.

Doet er nog iemand mee of wat?

[Spawn999]

[Jeroen]

Nee geen zin in.

[Mollusk]

Zeker wel.
Diary Of A Madman vind ik een betere plaat dan het debuut. Simpelweg omdat de songs over de gehele linie sterker zijn. Over The Mountain, Flying High Again en met name de titeltrack zijn klassiekers. Ik had deze nog ergens liggen op een cd-r en heb hem de afgelopen dagen met plezier meerdere keren beluisterd in de auto. Ik snap echt niet waarom Crazy Train (sterk begin, maar daarna voor mij nogal een anti-climax) zo opgehemeld wordt, terwijl een nummer als Diary Of A Madman van het begin tot het eind briljant in elkaar zit.
Deze toch maar eens op origineel aanschaffen. (8.4/10)

[Mollusk]

Morgen mij meteen maar eens aan Bark At The Moon wagen. Behalve het titelnummer ken ik er voor zover ik weet niets van.

[Johan]

Ik luister nu Diary of a Madman voor de derde keer. Ik ken er maar verrassend weinig van. Oordeel volgt straks!

[Johan]

Ik vind al met al Diary of a Madman een best wel sterk album, dat iets serieuzer uit de hoek komt dan de voorganger. Ik kende er vooraf bar weinig van, maar er staan maar weinig fillers op. Ik vind zowel de eerste vier nummers als de afsluiter en titelplaat erg prima.

Nu net ook begonnen aan Bark at the Moon maar die bevalt vooralsnog veel minder.

Wat een achterlijke albumhoezen steeds trouwens!

[Lennert]

Ik vind Diary Of A Madman ook echt een wereld van verschil met het debuut. Bark At The Moon vind ik echter nog net iets beter.

[Mollusk]

Bark At The Moon beviel mij heel goed. Inderdaad net wat beter dan Diary… Met name You’re No Different, Now You See Me en Waiting For Darkness zijn stuk voor stuk sterke nummers die blijven hangen. Eigenlijk staat er met Centre Of Eternity maar één minder nummer op. Echt een album dat erg prettig wegluistert. Jake E Lee ken ik vooral van Badlands, maar eigenlijk vind ik hem beter dan Rhoads. Deze ook maar eens aanschaffen.
(8.6/10)

[Lennert]

Dat er geclaimd werd dat Ozzy alles zelf geschreven had is natuurlijk absurd lachwekkend met een tekst als die van Now You See It (Now You Don't), die overduidelijk een sneer is naar Sharon Osbourne en wel van Daisley moet komen. Jake E. Lee en Bob Daisley zorgen in ieder geval voor een goeie opvolging qua instrumentatie (en songwriting) van het sterke Diary Of A Madman en - als ik eerlijk ben - vind ik Jake E. Lee een veel fijner gitarist dan Rhoads. Creatiever en ook meer to the point dan Rhoads' neoklassieke trucje. Airey's keys voegen een kleine poplading toe, maar niet op een manier dat het me ergert.

Het album heeft verder met So Tired wel een draak eersteklas. Tevens is de tweede helft beduidend minder interessant dan het eerste gedeelte. En Osbourne zelf? Die zingt stabiel genoeg om niet teveel aan te ergeren. Een wereldzanger zal ik hem nooit vinden en het stemgeluid is voor mij op dit soort hardrock/metal ook geen vereiste, dan liever een zanger met wat meer power. Maar het ergert ook niet, dat is genoeg voor me om de luisterbeurten een soort van 'objectief' voort te kunnen zetten. (8/10)

[dako]

Is er afgezien van Ozzy eigenlijk iemand die Sharon ook maar een beetje aardig vindt? Ik heb echt nooit wat positiefs over die vrouw gehoord.

[innuendo]

Ik vind mezelf een behoorlijk empatisch persoon, maar de foto's van een huilende Sharon lieten me totaal koud.

[Jeroen]

Mij ook. Geldwolvin die Ozzy met een stok de bühne opjoeg, bij wijze van spreken

[dako]

Bark At The Moon. Fijn. Alsof de band met de komst van Jake Lee de lol er weer stukken meer in heeft zitten dan op het vorige album. Waar die vorige nog klonk als de restjes van het de eerste plaat, is dit een volwaardige opvolger van dat debuut.
Goed, er staan weer twee zeikerige ballads op en de eerste daarvan haalt als tweede track van het album meteen de vaart eruit, maar verder is het weer gewoon een lading steengoede en vrolijke nummers. Nog steeds nergens urgent of vernieuwend, maar wel vrijwel continu het gas erop en gaan. Uitstekend zomers album. 8/10

[Lennert]

Jake E. Lee is voor mij ook beter dan Rhandy Roads. Ik vergeet soms dat Blizzard Of Ozz uit 1980 kwam waardoor zijn neoklassieke spel echt voor die tijd best grensverleggend was, maar nu... ik vind het gewoon niet heel bijzonder? Goed, maar ik heb het al vele malen meer gehoord? Lee's solo's hebben veel meer bezieling.

[dako]

Het is bij Rhoads altijd 'hij kan klassieke solos', het is nooit 'zijn riffs en ritmegitaar op Blizzard is fucking geweldig en onderschat' en dat is volkomen onterecht.

[Joris]

Mooie tribute op Wacken:

[dako]

Deze week Ultimate Sin maar luisteren met z'n allen dan?

[edit]
Ik ben er eigenlijk al wel uit ook. Het is een redelijk goed album. Als je het als los album bekijkt is het zelfs erg goed. Het grootste probleem vind ik dat het vaak wel heel erg op de eerdere albums lijkt. Sommige nummers zouden moeiteloos over kunnen gaan in Crazy Train, Bark At The Moon en Rock 'n' Roll Rebel, om maar wat te noemen. Het gitaarspel is wat tammer dan op de andere platen.
Verder weinig op aan te merken. Geen instrumentaal kutnummer en de verplichte ballad (Killer Of Giants) komt na een paar minuten redelijk goed op gang. 7/10

Blizzard Of Ozz 8.5
Bark At The Moon 8
Ultimate Sin 7.5
Diary Of A Madman 7

[Mollusk]

The Ultimate Sin vind ik dan weer stukken minder. Er blijft nauwelijks wat hangen. Alleen Shot In The Dark is een echt hoogtepunt. Overduidelijk een album gericht op de Amerikaanse markt. Helaas lijdt het gitaarwerk daar onder, want ik vind het negens opzienbarend. En inderdaad een herhaling van zetten, maar dan ook nog zonder hoogvliegers wat mij betreft. Teleurstellend na het sterke Bark At The Moon.
6.8/10

[dako]

No Rest For The Wicked. Wat een kutalbum. Hier vind ik dus echt gewoon niks aan. Ongeinspireerde bagger. Ik begin me steeds meer af te vragen of Zak Wylde, die ik ooit best hoog had zitten na een paar BLS-albums en uitstekende liveoptredens, niet gewoon een enorm overschatte prutser is, met z'n kilt, met z'n akoestische geneuzel en z'n gedweep met die racist van Pantera. Wat ie hier doet is ook totaal niet boeiend. Idem voor de rest van de band. Ene oor in, andere weer uit. Ga dit geen eens een cijfer geven.

Blizzard Of Ozz - 8.5
Bark At The Moon - 8
Ultimate Sin - 7.5
Diary Of A Madman - 7
No Rest For The Wicked - kut

[Lennert]

Ultimate Sin:

Ongevaarlijke stadionrock met behoorlijke productie en een aantal erg fijne tracks. Verder ook daardoor heel erg middle of the road en met een aantal refreinen die echt te stompzinnig voor woorden zijn. Killer Of Giants en A Shot In The Dark zijn daarentegen wel echt fenomenaal en daarmee welkome afwisselingen tussen obligate meezingers als Never Know Why en Lightning Strikes.

Ik moest even wennen aan het drumwerk van Randy Castillo dat met die reverb tijdens de midtempo partijen vooral erg simpel overkwam. Uiteindelijk is dat ook gegroeid, maar het viel wel op. Lee blijft verder een zeer capabel gitarist, maar op dit brallerige cockrockmateriaal voelt het ook minder spectaculair aan dan op de voorganger. Gewoon een okay album. Niet veel meer.

65/100

No Rest For The Wicked:

Als ik het niet had gelezen, had ik door de hoeveelheid pig squeals meteen al kunnen horen dat Zakk Wylde op dit album meedoet. Ik weet niet of het aan hem ligt, maar ik kan mijn aandacht echt maar met moeite hierbij houden. Het materiaal voelt allemaal te lichtvoetig om ook maar enige indruk achter te laten. Aardig geproduceerd, zuiver gezongen (en dat is even het beste wat ik er over zeg, want zanglijntechnisch gezien doet het me niets) en netjes gespeeld, maar verder gewoon aalgladde hairmetal die buiten iets andere teksten gewoon nergens opvalt.

55/100

[Mollusk]

No Rest For The Wicked heeft ook bij mij geen indruk achter gelaten. Het songmateriaal is simpelweg niet interessant genoeg om te blijven hangen. Het lijkt een herhaling van zetten, maar dan met povere, minder geslaagde varianten op songs waarmee Ozzy eerder successen heeft behaald. Ik denk niet dat het echt aan Zakk Wylde ligt. Hij is natuurlijk een heel andere gitarist dan Rhoads of Lee. Hij valt wel vaak in herhaling, maar ik stoor mij er niet echt aan. Het ligt hier echt aan het zwakke songmateriaal.

55/100

[dako]

Ben aan No More Tears begonnen, maar ga eerst een pauze inlassen. Ik merk dat zelfs een album per week gewoon gaat vervelen. Het is allemaal zo ontzettend onorigineel. NMT is volgens mij best goed, maar ik ben geniegd het een 3/10 te geven omdat ik er helemaal klaar mee ben.
Probeer het over een maand nog wel eens.

[Mollusk]

Zo slecht is No More Tears toch niet? Het was voor mij de eerste kennismaking met Ozzy. De titeltrack, Mama I'm Coming Home en Road To Nowhere zijn sterke tracks. De eerste twee zijn inmiddels wel behoorlijk kapot gedraaid. Hellraiser was volgens mij ook een single destijds. Ook een prima nummer. Wel behoorlijk wat fillers op dit album. Prima productie, beetje Bob Rock-achtig geluid. Maar een veel interessantere discussie vind ik wat we hier vinden van Mr.Tinkertrain? Ik skip hem altijd vanwege de teksten. Wat mij kan het tekstueel niet door de beugel.

70/10

[Lennert]

Grappig allemaal, ik vind dit met gemak zijn beste.

"Ik heb op dit punt langzaamaan toch wel de conclusie getrokken dat ik vermoed dat Ozzy Osbourne voor mij nooit echt briljante albums heeft gemaakt, aangezien het voorlopige hoogtepunt No More Tears het ook moet doen met een 8/10. Geen probleem, want het is wel echt een heel fijne plaat waarbij het gitaarwerk van Wylde echt heel erg positief opvalt. En ja, het album heeft met No More Tears wel een van de beste Osbourne-tracks ooit, wat mij betreft een compleet terechte hit. Spannende baspartijen, hele bombastische orkestraties, naargeestige tekst en heel veel verschillende tempo- en sfeerwisselingen maken dit een onbetwiste rock/metalklassieker. De rest van het materiaal is minder spannend, maar dit keer is het ook moeilijk om dingen te vinden die me tegenstaan. De zang is over het algemeen erg degelijk tot sterk, de composities zijn over het algemeen vrij aanstekelijk en de overgangssound van jaren '80 (kil/klinisch) naar jaren '90 (iets meer 'ademend') werkt heel goed. Doet me daardoor stiekem ook aan Bon Jovi's Keep The Faith denken, waarop de band toen de klassieke sound uitbreidde met een moderne invalshoek waardoor men nog relevant bleef.

Hellraiser kende ik als soundtrack van Hellraiser 3: Hell On Earth al, maar dan met Lemmy op zang. Blijkt dat hij de teksten grotendeels op zich heeft genomen, krijg nou wat. Misschien dat zijn inbreng het geheel nog net een tandje beter heeft gemaakt dan het anders zou zijn? Hoe dan ook, No More Tears is een prima hardrock/metalplaat die voor mij net niet goed genoeg is om echt briljant genoemd te worden. 8/10"

[dako]

Zo slecht is No More Tears toch niet?

Ik bedoelde inderdaad niet te zeggen dat het slecht is. Het is meer dat ik over de hele linie last heb van een Ozzy-overschot, en dat al na een maand lang elke week een nieuw album een paar keer luisteren. No More Tears is prima, het is na de vorige vier gewoon teveel allemaal.

[Johan]

Grappig allemaal, ik vind dit met gemak zijn beste.

"Ik heb op dit punt langzaamaan toch wel de conclusie getrokken dat ik vermoed dat Ozzy Osbourne voor mij nooit echt briljante albums heeft gemaakt, aangezien het voorlopige hoogtepunt No More Tears het ook moet doen met een 8/10. Geen probleem, want het is wel echt een heel fijne plaat waarbij het gitaarwerk van Wylde echt heel erg positief opvalt. En ja, het album heeft met No More Tears wel een van de beste Osbourne-tracks ooit, wat mij betreft een compleet terechte hit. Spannende baspartijen, hele bombastische orkestraties, naargeestige tekst en heel veel verschillende tempo- en sfeerwisselingen maken dit een onbetwiste rock/metalklassieker. De rest van het materiaal is minder spannend, maar dit keer is het ook moeilijk om dingen te vinden die me tegenstaan. De zang is over het algemeen erg degelijk tot sterk, de composities zijn over het algemeen vrij aanstekelijk en de overgangssound van jaren '80 (kil/klinisch) naar jaren '90 (iets meer 'ademend') werkt heel goed. Doet me daardoor stiekem ook aan Bon Jovi's Keep The Faith denken, waarop de band toen de klassieke sound uitbreidde met een moderne invalshoek waardoor men nog relevant bleef.

Hellraiser kende ik als soundtrack van Hellraiser 3: Hell On Earth al, maar dan met Lemmy op zang. Blijkt dat hij de teksten grotendeels op zich heeft genomen, krijg nou wat. Misschien dat zijn inbreng het geheel nog net een tandje beter heeft gemaakt dan het anders zou zijn? Hoe dan ook, No More Tears is een prima hardrock/metalplaat die voor mij net niet goed genoeg is om echt briljant genoemd te worden. 8/10"

Ik heb onlangs de auto-biografie van Lemmy gelezen en hij heeft inderdaad iets van 4 of 5 nummers voor Ozzy gesschreven in die periode en cru genoeg verdiende hij daar veel meer mee aan royalties dan aan Motörhead.

[dako]

Dat boek van Lemmy is wel echt de beste en leukste biografie die ik ken.

[Johan]

Die van Halford is ook de moeite!

[Mollusk]

No More Tears nog eens geluisterd. Misschien is mijn score toch iets te laag. Meer 75/100

Ozzmosis heb ik een tijd geleden samen met Down To Earth als onderdeel van een partij cd’s overgenomen van iemand. Ten tijde van de release heb ik Ozzmosis nooit gehoord, maar toen ik hem een paar maanden geleden een kans gaf, viel het mij erg mee. En dat is nu nog steeds zo. Dit is misschien niet zijn beste, maar dit gewoon een leuk album. In 1994 lag metal natuurlijk behoorlijk op zijn gat. En het duurde nog even toen Ozzy aan de haal ging met de numetalbands via Ozzfest. Dus dit was een lastige periode voor de Prince Of Darkness. De songs zijn luchtiger en ademen bij blagen een melancholische sfeer. Perry Mason, I Just Want You, See You On The Other Side zijn bijvoorbeeld prima songs. Misschien is het soms iets te soft/gazapig en had er wel wat meer pit in gemogen. Maar ik kan hier zeker wel van genieten 74/100

Tussenstandje:
Bark At The Moon 86/100
Diary Of A Madman 84/100
Blizzard Of Oz 78/100
No More Tears 75/100
Ozzmosis 74/100
The Ultimate Sin 68/100
No Rest For The Wicked 55/100

[innuendo]

Ik luister wel mee, maar ik kom vooral tot de conclusie dat Ozzy solo echt een heel beroerde zanger is. Bij Black Sabbath heb ik er geen last van, maar de soloplaten zitten veel meer in de richting van (stadion)hardrock/heavy metal. Het is toch wel heel duidelijk hoe beperkt en krachteloos Ozzy klinkt.

[Lennert]

Wisselvallig album waar toptracks (Perry Mason, I Just Want You) worden afgewisseld met matig materiaal. Ozzy klinkt hier bij vlagen ook echt verschrikkelijk. Die beknepen zanglijnen op Ghost Behind My Eyes (en de hele ktischerigheid van de compositie) of See You On The Other Side doen me gewoon pijn aan de oren en er zit iets in de mix qua effect dat er alleen maar voor zorgt dat die zang er nog harder uitkomt dan nodig. Alsof hij constant tegen zijn grens aan het schuren is en men vooral dat breekpunt goed naar voren wil laten komen.

Muzikaal is Ozzmosis echter prima. De toevoeging van een paar mellotronpartijen door Rick Wakeman zijn leuk gevonden, Buttler's basklanken voegen veel moois toe en Wylde's gitaar klinkt vol en machtig. Het zijn hier de zang en enkele tenenkrommende teksten die er vooral voor zorgen dat Ozzmosis toch als een gemiste kans aanvoelt. Met een andere zanger was dit beduidend beter geweest, en dat is toch een pijnlijke constatering. 60/100

[Mollusk]

Down To Earth

De foeilelijke hoes is voorspelt al weinig goeds. Het songmateriaal is hier wel erg matig. Qua sound verschilt het niets eens veel van Ozzmosis. Ozzy’s zang klinkt wat beter, in ieder geval minder geforceerd, maar daar is ook alles mee gezegd. Na twee luisterbeurten blijft er nauwelijks wat hangen. Dreamer is het enige nummer dat ik al kende en dat nummer heb ik veel te vaak gehoord en gaat op mijn zenuwen werken. Nee, dit is niet best.
45/100

[Lennert]

Down To Earth

Ah, dit album hebben we zelfs ooit nog in huis gehad omdat dit in Nederland ongeveer tegelijkertijd met The Osbournes uitkwam/The Osbournes als show nog wat aandacht er aan besteedde. De show waardoor ik ook Ozzy Osbourne heb leren kennen en waardoor het imago van een seniele (ex-)junk ook in mijn geheugen gegrifd is.

Osbourne zingt hier in ieder geval minder tegen zijn bereik aan dan op de vorige plaat het geval was, maar tussen Ozzmosis en Down To Earth is er iets veranderd qua sound waardoor het geheel op zijn zachtst gezegd 'generiek' is gaan klinken. Hoogtepunten kan ik dit keer ook niet noemen aangezien het geheel gewoon flauw klinkt. Flauwe zang, matige teksten, geen echt muzikaal vuurwerk en weer een paar tenenkrommende ballads. Gets Me Through herinner ik me van toen als snoeihard, maar nu valt het me vooral op hoe vermoeid het geheel eigenlijk klinkt. Dreamer herinner ik me ook nog als single en die vond ik toen al verschrikkelijk.

Behoorlijk matig eigenlijk. Maar goed, die tv-show kwam op het juiste moment. Het liet hem wel van zijn aimabele kant zien en die gunfactor hielp vast nog wel mee. (44/100)

[dako]

Na een week of twee broodnodige pauze maar weer verder gegaan met No More Tears. Het volgt de vaste formule van een paar steengoede nummers (Tinkertrain, Desire, Hellraiser), aangevuld met commerciele hele en halve ballads (Mama Im Coming Home, Time After Time, Road To Nowhere) en wat opvullers (SIN, Zombie Stomp, AVH).
Ozzy zingt hier denk ik zo goed als je van hem kan verwachten. Zakk gaat lekker, overdoet de hoge piepen een beetje.
Al met al: leuk. Het blijft toch een beetje een product voor de massa. Niet slecht, maar ook nergens een gewaagde of opvallende keuze.
7/10

Blizzard Of Ozz - 8.5
Bark At The Moon - 8
Ultimate Sin - 7.5
No More Tears - 7
Diary Of A Madman - 7
No Rest For The Wicked - kut

[Mollusk]

Die hoge piepen in Zakk Wylde’s gitaarspel zijn pinch harmonics en daar is hij inderdaad gek op
Ik kan niet zeggen dat ik uitkijk naar die laatste Ozzy-albums, maar ik wil tot graag afmaken waarmee ik begonnen ben.

[dako]

Pinch harmonics. Dank. Ik ben muzikaal ernstig debiel.

Ik vind die pinch harmonics al snel teveel worden. Bij zijn eerste soloalbum Sonic Brew werkt het omdat de muziek er goed bij past, bij Ozzy vind ik het na drie keer wel weer mooi geweest. Het eist de aandacht nogal op.